Giulio Maria della Somaglia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	21 grudnia 1788
Konsekrator	Hyacinthe Sigismond Gerdil
Współkonsekratorzy	Nicola Buschi; Pier Luigi Galletti
Konsekrowani biskupi
Vincenzo Maria Mossi de Morano	10 lipca 1796
Girolamo Pavesi	25 lipca 1797
Raimondo Luigi Vecchietti	25 lipca 1797
Giuseppe Bolognese	21 grudnia 1797
Salvatore de Lucia	21 grudnia 1797
Vincenzo Torrusio	21 grudnia 1797
Camillo Cattaneo della Volta	21 grudnia 1797
Paolo Garzillo	21 grudnia 1797
Michelangelo Lupoli	21 grudnia 1797
Michele Natale	21 grudnia 1797
Giuseppe Maria Cenicela	21 grudnia 1797
Annibale Di Leo	2 lutego 1798
Filippo Speranza	2 lutego 1798
Fabrizio Cimino	2 lutego 1798
Michele Palmieri	2 lutego 1798
Florido Pierleoni	26 września 1802
Giulio Rossi	4 listopada 1804
Vincenzo Calà	30 czerwca 1805
Michele Sanseverino	30 czerwca 1805
Bartolomeo Cesare	30 czerwca 1805
Francesco Antonio Mondelli	29 września 1805
Niccolò Laparelli	6 października 1805
Luca Amici	26 marca 1815
Martino Leonardo Brandaglia	26 marca 1815
Francesco Saverio Pereira	26 marca 1815
Giuseppe Stanislao Gentili	10 września 1815
Nicola Serarcangeli	20 kwietnia 1817
Francesco Ridolfi	20 kwietnia 1817
Aloisio San Vitale	3 sierpnia 1817
Carlo Scribani Rossi	3 sierpnia 1817
Antonio Faà di Bruno	24 marca 1818
Federico Guarini	24 marca 1818
Girolano Manieri	19 kwietnia 1818
Giovanni Antonio de Fulgure	31 maja 1818
Domenico Ricciardone	31 maja 1818
Nicola Antonio Montiglia	31 maja 1818
Carlo Maria Lenzi	7 czerwca 1818
Francesco-Saverio Domeniconi	7 czerwca 1818
Pietro Balducci	7 czerwca 1818
Carlo Filesio Cittadini	4 października 1818
Stanislao Lucchesi	4 października 1818
Antonio Maria Borghi	4 października 1818
Antonio-Maria Casabianca	13 kwietnia 1819
Gelasio Serao	6 czerwca 1819
Leopoldo Corigliano	6 czerwca 1819
Gaetano Barbaroli	6 czerwca 1819
Luigi Lambruschini	3 października 1819
Ignazio Nasalli	19 grudnia 1819
Pierre de Glory	16 lipca 1820
Carmelo Cordiviola	8 października 1820
Giuseppe Vincenzo Airenti	8 października 1820
Vincenzo Massi	1 lipca 1821
Modesto Farina	15 sierpnia 1821
Adeodato Venturini	15 sierpnia 1821
Angiolo Maria Gilardoni	15 sierpnia 1821
Antonio Luigi Piatti	19 sierpnia 1821
Alessandro Giustiniani	21 kwietnia 1822
Francesco-Maria Coppola	21 kwietnia 1822
Faustino Zucchini	21 kwietnia 1822
Lorenzo Girolamo Mattei	29 września 1822
Carlo Odescalchi	25 maja 1823
Filippo Filonardi	1 czerwca 1823
Francesco Maria Zoppi	23 listopada 1823
Pietro Maria d’Agostino	23 listopada 1823
Giovanni Fortunato Paternò	23 listopada 1823
Giacinto Placido Zurla	18 stycznia 1824
Lodovico Loschi	9 maja 1824
Andrea Maria Rispoli	27 marca 1826
Charles Joseph Mercy-d’Argenteau	8 października 1826
Emmanuele de Gregorio	31 maja 1829

Giulio Maria della Somaglia
	Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	29 lipca 1744 ; Piacenza
Data i miejsce śmierci	2 kwietnia 1830 ; Rzym
	Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	28 września 1823–17 stycznia 1828
	Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania	29 maja 1820–2 kwietnia 1830
Wyznanie	katolicyzm
Sakra biskupia	21 grudnia 1788
Kreacja kardynalska	1 czerwca 1795; Pius VI
Kościół tytularny	S. Sabina (22 września 1795); S. Maria sopra Minerva (20 lipca 1801); biskup Frascati (26 września 1814); biskup Porto e S. Rufina (21 grudnia 1818); biskup Ostia e Velletri (29 maja 1820)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Giulio Maria della Somaglia (ur. 29 lipca 1744 w Piacenzy, zm. 2 kwietnia 1830 w Rzymie) – włoski duchowny, kardynał, dyplomata.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia na uniwersytecie La Sapienza w Rzymie z tytułem doktora praw. Pracował w Kurii Rzymskiej od 1769 roku. Sekretarz Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii (1775-84), Kongregacji ds. Obrzędów (1784-87) i Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników (1787-95). W 1788 wybrano go tytularnym patriarchą Antiochii, uzyskał sakrę biskupią z rąk szwajcarskiego kardynała Hiacynta Gerdila.

W 1795 uzyskał nominację kardynalską i został wikariuszem generalnym diecezji rzymskiej (zrezygnował 1818), prefektem Kongregacji ds. Rezydencji Biskupów, archiprezbiterem bazyliki laterańskiej. W 1798 na polecenie papieża Piusa VI bezskutecznie próbował przekonać armię francuską do odstąpienia od marszu na Rzym. Niedługo potem został na krótko aresztowany przez Francuzów, a następnie wygnany z Rzymu, za pomoc w ucieczce kardynałom Braschi Onesti i Albaniemu (mieli być aresztowani). Uczestniczył w Konklawe 1799–1800, pomógł nowemu papieżowi Piusowi VII objąć władzę w Rzymie. Następnie został wyznaczony do negocjowania z Francją konkordatu. Prefekt Kongregacji ds. Obrzędów od 1800. W 1808 po ponownym zdobyciu Wiecznego Miasta przez Napoleona został sprowadzony do Francji i osadzony w Charleville. Z powodu odmowy uczestniczenia w ślubie Napoleona z arcyksiężną Marią Ludwiką Austriacką zabroniono mu (podobnie jak 12 innym kardynałom) noszenia oznak godności kardynalskiej. Po podpisaniu konkordatu w Fontainebleau w 1813 został zwolniony i połączył się z papieżem, ale w styczniu 1814 internowano go ponownie i osadzono w Draguignan. Uwolniony kilka tygodni później, powrócił do Rzymu. Papież Pius VII zatwierdził go na zajmowanych dotąd stanowiskach, a ponadto mianował sekretarzem Rzymskiej Inkwizycji oraz biskupem Frascati. Wicekanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego od 1818. Biskup Porto e Santa Rufina 1818-20. W maju 1820 uzyskał promocję do diecezji Ostia e Velletri i objął funkcję dziekana Świętego Kolegium. Przewodniczył konklawe 1823 i konklawe 1829, na tym pierwszym był uważany za papabile. Osiągnął duże wpływy za pontyfikatu Leona XII – był sekretarzem stanu (1823-28), proprefektem Kongregacji Propaganda Fide (1824-26) i bibliotekarzem św. Kościoła Rzymskiego (od 1826). Jako sekretarz stanu w polityce zagranicznej kontynuował w znacznej mierze politykę kardynała Consalviego, natomiast w polityce wewnętrznej wspierał reakcyjny kurs Leona XII. Był ostatnim żyjącym kardynałem z nominacji Piusa VI. Zmarł w Rzymie, został pochowany w bazylice Santa Maria sopra Minerva.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Giulio Maria della Somaglia

[1] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[j-2] urząd sprawował jeszcze trzykrotnie: w 1145, 1147–1149 i 1150–1152

[A]

[A]

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)

Lata 1130–1378	Wilhelm (1130–1137) Corrado Demetri (1137–1138) Gilles (1138–1139) Corrado Demetri (1139–1153) Imar (1153–1159) Gregorio Centu (1159–1162) Ubaldo de Lucca (1162–1181) Konrad von Wittelsbach (1181–1200) Ottaviano di Paoli (1200–1206) Pietro Gallocia (1206–1211) Giovanni di San Paolo (1211–1214) Niccolò de Romanis (1214–1218) Guido Papareschi (1218–1221) Ugolino Conti di Segni (1221–1227) Pelagio Galvani (1227–1230) Jean d’Abbeville (1230–1237) Jacques de Vitry (1237–1240) Romano Bonaventura (1240–1243) Rinaldo Conti di Jenne (1243–1254) Odon de Châteauroux (1254–1273) Jan z Toledo (1273–1275) Pedro Julião Reboli (1275–1276) Bertrand de Saint-Martin (1276–1278) Ordoño Alvares (1278–1285) Bentivenga da Bentivengi (1285–1289) Latino Malabranca Orsini (1289–1294) Gerardo Bianchi (1294–1302) Giovanni Boccamazza (1302–1309) Leonardo Patrasso (1309–1311) Giovanni Minio da Morrovalle (1311–1313) Niccolò Alberti (1313–1321) Berenger Fredol (1321–1323) Berenguer Fredol (1323) Guillaume Godin (1323–1336) Pierre Desprès (1336–1361) Élie Talleyrand de Périgord (1361–1364) Guy de Boulogne (1364–1373) Angelic de Grimoard (1373–1378)
Obediencja „rzymska”	Pietro Corsini (1378–1381) Philippe d’Alençon (1381–1397) Pileo di Prata (1397–1400) Angelo Acciaioli (1404–1408) Enrico Minutoli (1408) Antonio Correr (1408–1415)
Obediencja „awiniońska”	Angelic de Grimoard (1373–1388) Pietro Corsini (1388–1405) Gui de Malsec (1405–1408) Jean Flandrin (1408–1415)
Obediencja „pizańska”	Gui de Malsec (1409–1412) Jean de Brogny (1412–1415)
Lata 1415–1503	Angelo Correr (1415–1417) Jean de Brogny (1417–1419) Baldassare Cossa (1419) Jean de Brogny (1419–1426) Angelo d’Anna de Sommariva (1426–1428) Giordano Orsini (1428–1438) Antonio Correr (1438–1445) Pierre de Foix (1445–1449) Amadeusz Sabaudzki (1449–1451) Pierre de Foix (1451–1464) Bessarion (1464–1472) Guillaume d’Estouteville (1472–1483) Rodrigo Borgia (1483–1492) Oliviero Carafa (od 1492)
Lata od 1503	Oliviero Carafa (do 1511) Raffaele Sansoni Riario (1511–1521) Bernardino Lopez de Carvajal (1521–1523) Francesco Soderini (1523–1524) Niccolò Fieschi (1524) Alessandro Farnese (1524–1534) Giovanni Piccolomini (1535–1537) Giovanni Domenico de Cupis (1537–1553) Gian Pietro Carafa (1553–1555) Jean du Bellay (1555–1560) François de Tournon (1560–1562) Rodolfo Pio di Carpi (1562–1564) Francesco Pisani (1564–1570) Giovanni Girolamo Morone (1570–1580) Alessandro Farnese (1580–1589) Giovanni Antonio Serbelloni (1589–1591) Alfonso Gesualdo (1591–1603) Tolomeo Gallio (1603–1607) Domenico Pinelli (1607–1611) François de Joyeuse (1611–1615) Antonio Maria Galli (1615–1620) Antonio Maria Sauli (1620–1623) Francesco Maria Bourbon del Monte (1623–1626) Ottavio Bandini (1626–1629) Giovanni Battista Deti (1629–1630) Domenico Ginnasi (1630–1639) Carlo Emmanuele Pio (1639–1641) Marcello Lante della Rovere (1641–1652) Giulio Roma (1652) Carlo de’ Medici (1652–1666) Francesco Barberini (1666–1679) Cesare Facchinetti (1680–1683) Niccolò Albergati-Ludovisi (1683–1687) Alderano Cibo (1687–1700) Emmanuel–Theodose de la Tour d'Auvergne de Bouillon (1700–1715) Nicolò Acciaioli (1715–1719) Fulvio Astalli (1719–1721) Sebastiano Antonio Tanara (1721–1724) Francesco del Giudice (1724–1725) Fabrizio Paolucci (1725–1726) Francesco Pignatelli (1726–1734) Francesco Barberini (1734–1738) Pietro Ottoboni (1738–1740) Tommaso Ruffo (1740–1753) Pietro Luigi Carafa (1753–1755) Raniero d’Elci (1756–1761) Giuseppe Spinelli (1761–1763) Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini (1763–1774) Giovanni Francesco Albani (1774–1803) Henry Benedict Stuart (1803–1807) Leonardo Antonelli (1807–1811) Alessandro Mattei (1814–1820) Giulio Maria della Somaglia (1820–1830) Bartolomeo Pacca (1830–1844) Lodovico Micara (1844–1847) Vincenzo Macchi (1847–1860) Mario Mattei (1860–1870) Costantino Patrizi Naro (1870–1876) Luigi Amat di San Filippo e Sorso (1877–1878) Camillo di Pietro (1878–1884) Carlo Sacconi (1884–1889) Raffaele Monaco La Valletta (1889–1896) Luigi Oreglia di Santo Stefano (1896–1913) Serafino Vannutelli (1914–1915) Vincenzo Vannutelli (1915–1930) Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte (1930–1948) Francesco Marchetti Selvaggiani (1948–1951) Eugène Tisserant (1951–1972) Amleto Giovanni Cicognani (1972–1973) Luigi Traglia (1974–1977) Carlo Confalonieri (1977–1986) Agnelo Rossi (1986–1993) Bernardin Gantin (1993–2002) Joseph Ratzinger (2002–2005) Angelo Sodano (2005–2019) Giovanni Battista Re (od 2020)