Giovanni Simeoni – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	4 kwietnia 1875
Konsekrator	Alessandro Franchi
Współkonsekratorzy	Edward Henry Howard; Pietro de Villanova Castellacci
Konsekrowani biskupi
Gabino Catalina y del Amo	24 października 1875
Vicente Calvo y Valero	28 października 1875
Manuel Gómez-Salazar y Lucio-Villegas	19 marca 1876
Fulgencije Czarev	27 kwietnia 1879
Elia Bianchi	25 maja 1879
Vincenzo Vannutelli	2 lutego 1880
Roberto Menini	2 lutego 1880
James Vincent Cleary	21 listopada 1880
Tobias Kirby	5 czerwca 1881
Thomas O’Callaghan	29 czerwca 1884
Antonio Agliardi	12 października 1884
Paolo Giuseppe Palma	24 maja 1885
Šimun Milinović	7 listopada 1886
Domenico Svampa	29 czerwca 1887

Giovanni Simeoni
	Kardynał prezbiter
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	12 lipca 1816 ; Paliano
Data i miejsce śmierci	14 stycznia 1892 ; Rzym
Miejsce pochówku	Campo Verano
	Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	18 grudnia 1876–7 lutego 1878
	Prefekt Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary
Okres sprawowania	5 marca 1878–14 stycznia 1885
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	1839
Nominacja biskupia	5 marca 1875
Sakra biskupia	4 kwietnia 1875
Kreacja kardynalska	15 marca 1875; Pius IX
Kościół tytularny	San Pietro in Vincoli
	Multimedia w Wikimedia Commons

Giovanni Simeoni (ur. 12 lipca 1816 w Paliano, zm. 14 stycznia 1892 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec był majordomem u rodziny Colonnów. Oni też wspierali finansowo jego kształcenie podczas pobytu na rzymskkich uczelniach. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1839. Został wychowawcą dzieci Księcia Colonna. Wykładał ponadto na Ateneum De Propaganda Fide w Rzymie. W 1857 został audytorem nuncjatury w Hiszpanii, otrzymał wówczas godność prałata. W latach 1868-1875 pracował w Kongregacji Rozgrzewiania Wiary.

5 marca 1875 nominowany na tytularnego arcybiskupa Chalcedonu. Parę dni później otrzymał tytuł Asystenta Tronu Papieskiego. Sakry udzielił mu kardynał Alessandro Franchi. W latach 1875-1876 był nuncjuszem w Hiszpanii. Na konsystorzu z marca 1875 został kardynałem in pectore. Nominacja została ogłoszona dopiero parę miesięcy później. Od 1876 do śmierci papieża Piusa IX sprawował funkcję Sekretarza Stanu, prefekta Kongregacji Publicznych Spraw Kościoła, prefekta Pałacu Apostolskiego i administratora Patrymonium Stolicy Świętej. Umierający papież wyznaczył go na wykonawcę swej ostatniej woli. Brał udział w konklawe 1878. Nowy papież Leon XIII potwierdził jego funkcje z wyjątkiem Sekretarza Stanu. W zamian został prefektem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary a także ds. Kościołów Wschodnich. Znany był wówczas jako "czerwony papież". W latach 1878-1892 był opiekunem Kolegium Ameryki Północnej w Rzymie. Z dniem 1 stycznia 1885 został przewodniczącym rzymskiego seminarium misyjnego. Ponadto w latach 1885-1886 sprawował funkcję kamerlinga. Pochowany został na Campo Verano.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

[1] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[A]

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)