Giorgio Doria – Wikipedia, wolna encyklopedia
Kardynał prezbiter | |
Data i miejsce urodzenia | 4 grudnia 1708 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 31 stycznia 1759 |
Prefekt Kongregacji Dobrego Rządu | |
Okres sprawowania | 1754–1759 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Diakonat | 30 listopada 1740 |
Prezbiterat | 4 grudnia 1740 |
Sakra biskupia | 8 grudnia 1740 |
Kreacja kardynalska | 9 września 1743 |
Kościół tytularny |
Data konsekracji | 8 grudnia 1740 | ||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||
Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||
|
Giorgio Doria (ur. 4 grudnia 1708 w Genui, zm. 31 stycznia 1759 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 4 grudnia 1708 roku w Genui, jako syn Andrei Dorii i Livii Centurione[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Po studiach został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i wicelegatem w Bolonii[1]. 30 listopada 1740 roku przyjął święcenia diakonatu, a 4 grudnia – prezbiteratu[2]. Następnego dnia został wybrany tytularnym arcybiskupem Chalkedonu, a 8 grudnia przyjął sakrę[2]. Uczestniczył w Sejmie Rzeszy we Frankfurcie, gdzie wybrano Karola VII na nowego cesarza i pozostał na dworze, pełniąc w latach 1742–1744 funkcję nuncjusza[1]. 9 września 1743 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Lorenzo in Panisperna[2]. W latach 1743–1754 pełnił funkcję legata w Bolonii, a od roku 1754 do śmierci – prefekta Kongregacji Dobrego Rządu[1]. Zmarł 31 stycznia 1759 roku w Rzymie[1].