Georg Wilhelm Friedrich Hegel – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł należy dopracować: → poprawić styl – powinien być encyklopedyczny. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Georg Hegel

Data i miejsce urodzenia	27 sierpnia 1770 Stuttgart
Data i miejsce śmierci	14 listopada 1831 Berlin
Zawód, zajęcie	filozof
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Hasło w Wikisłowniku

Georg Wilhelm Friedrich Hegel (ur. 27 sierpnia 1770 w Stuttgarcie, zm. 14 listopada 1831 w Berlinie^[1]) – niemiecki filozof, twórca nowoczesnego systemu idealistycznego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Hegel urodził się w Stuttgarcie w rodzinie urzędnika. Początkowo studiował teologię w Tybindze, a jego kolegami ze studiów byli poeta Friedrich Hölderlin i filozof Friedrich Schelling. Filozofią zajął się dopiero w 1801 roku, wykładając początkowo na uniwersytecie w Jenie jako docent, przedstawił swoje poglądy w Phänomenologie des Geistes (Fenomenologia Ducha, 1807), potem pracował jako dyrektor gimnazjum w Norymberdze (1808–1816). Napisał wtedy Wissenschaft der Logik (Nauka Logiki, 1812–1816). W roku 1816 został profesorem w Heidelbergu, tworząc następne dzieło: Enzyklopädie der philosophischen Wissenschaften im Grundriss (Encyklopedia nauk filozoficznych w zarysie, 1817, 3 wyd. 1830). W roku 1818 został powołany na stanowisko profesora do Berlina. Tu ogłosił Grundlinien der Philosophie des Rechts (Zasady filozofii prawa, 1821). Jego wykłady z filozofii historii, sztuki, religii i historii filozofii wydał Karl Ludwig Michelet pt. G.W.F. Hegels Werke, vollst/ndige Ausgabe durch einen Verein von Freunden des Verewigten (1832–1845, 18 t., tom 19. ukazał się w 1887). Najnowsze kompletne wydanie wszystkich dzieł Hegla wychodziło w Berlinie w latach 30. XX wieku. Zdobył za życia wielu uczniów (heglizm) i pozycję największego niemieckiego filozofa. Umarł w czasie epidemii cholery, która wybuchła w Berlinie w 1831 r.

Synem Hegla był historyk Karl von Hegel^[2].

Filozofia[edytuj | edytuj kod]

Rozbicie przez Kanta bytu na zjawisko poznawalne i na niepoznawalną rzecz samą w sobie wywołało sprzeciw w systemach absolutnych Fichtego, Schellinga i Hegla. Myślicielom tym chodziło o nawiązanie realnego poznawalnego związku z absolutem. Dedukcja zróżnicowanych zjawisk i form z nieokreślonego ja u Fichtego i z bezjakościowego, obojętnego absolutu u Schellinga, nie zadowala, podobnie jak dedukcja określonych mnogich z nieokreślonej jednej substancji u Spinozy. Zjawia się ostatnie i najwyższe zadanie idealizmu: jednoznaczna dedukcja zjawisk z absolutu. Aby to spełnić, musi absolut z nieokreślonego stać się określonym. To zadanie, które stawia sobie każda nauka, postawił sobie i Hegel.

Jest on przekonany, że dedukcja się uda, jeśli pojmiemy absolut jako ducha, rozwijającego się z siebie. Takie ma znaczenie jego twierdzenie, że substancja musi stać się podmiotem. Zasadniczą tezą filozofii idealistycznej jest, że poznanie pojęć musi iść poprzez organizację ducha, umysłu. Umysł ten, ograniczony u Kanta tylko do rodzaju ludzkiego, spowodował rozbicie bytu na zjawisko i rzecz samą w sobie. U Hegla stwierdzamy tożsamość myślenia i bytu, powracamy do zdecydowanego racjonalizmu, nie nieokreślonego jasno jak przed Kantem, ale uświadomionego i świadomego swego znaczenia i swych konsekwencji. Świat jest historią rozwoju absolutnego ducha, który mając puste pojęcie samego siebie w logice metafizycznej, przechodzi poprzez etap uzewnętrznienia się w świecie zewnętrznym do pełnej świadomości absolutnego ducha.

Tu spotyka się z metodą dialektyczną, zapoczątkowaną w starożytności przez Platona, a rozwiniętą w ciekawy sposób przez idealistyczny romantyzm niemiecki. Istotą rzeczywistości i prawdy jest sprzeczność. Jest ona równoznaczna z pojęciem zmiany, stawania się, wieczną pamięcią nieskończonego zadania. Twierdzenie, przeczenie, synteza, oto prawdziwe życie rzeczywistości i prawdy. Tak rozwija się duch, tak rozwija się indywiduum, tak rozwija się natura. Rzeczywistość i prawda, to nieustannie dokonująca się synteza wiecznych sprzeczności. Każde pojęcie zawiera w swej istocie własne zaprzeczenie, z czego wynika poznawcza tendencja do wytworzenia wyższej syntezy, która znów z kolei jest twierdzeniem, zawierającym w sobie własne zaprzeczenie. Jest to jednak nie tylko dialektyka filozoficznego myślenia, ale jest to też rozwój rzeczywisty świata, jest to akord ducha, który wyraża się w świecie, by wyzwolić się do pełnej świadomości. Stałe etapy tej drogi to kategorie myślenia i rzeczywistości. Rozwój dialektyczny pojęcia jest zarazem rozwojem logiki i metafizyki. Z dialektycznej metody Hegla wynika jego zasadniczy podział systemu własnej filozofii.

System nauki[edytuj | edytuj kod]

Hegel zamierzał zbudować całkowity system nauki, pojmując go jako całościową, a więc jedyną możliwą formę przedstawiania prawdy w nauce. „Prawda jest całością. Całością zaś jest tylko taka istota, która dzięki swemu rozwojowi dochodzi do swojego ostatecznego zakończenia”. System filozofii Hegla składać się miał z trzech części:

• logika – nauka o idei w sobie i dla siebie w jej całkowitej abstrakcji, składająca się z logiki subiektywnej (zajmującej się teorią bytu i wiedzy) oraz logiki obiektywnej (zajmującej się teorią pojęć). Poznanie ducha w sobie, jego konieczności w dialektycznym rozwoju, zawiera logika; w niej znajdujemy zasadniczą strukturę systematyczną, którą odnajdziemy łatwo w następnych fazach;
• filozofia przyrody – nauka o idei w jej innobycie (którą podzielił na mechanikę, fizykę i organikę). Obejmuje poznanie ducha w swej swoistości, ducha dla siebie.
• filozofia ducha – nauka o idei, która powraca z innobytu do siebie. Synteza form poprzednich w sobie i dla siebie, zawiera pełną świadomość dokonanego przejścia. W obrębie każdej fazy rozróżnia się 3 rodzaje form duchowych. Są to: Duch subiektywny, Duch obiektywny i Duch absolutny.

Filozofia ducha[edytuj | edytuj kod]

Duch subiektywny[edytuj | edytuj kod]

Podstawową kategorią filozofii Hegla jest duch (świadomość), który wyobcowuje się i ponownie się jedna ze sobą. Poprzez filozofię duch poznaje samego siebie jako podmiot i jako substancję. Podstawą poznania i jednocześnie podstawą rzeczywistości jest dialektyka. Podstawowa reguła dialektyki heglowskiej jest następująca: „Każda teza zawiera już w sobie antytezę, obydwie zaś zostają zniesione w syntezie”. Mimo tego zniesienia, synteza zapośrednicza w sobie zarówno tezę, jak i antytezę.

Duch subiektywny występuje w trzech różnych formach:

• duch wyłaniający się z przyrody i określony w sposób bezpośredni (badany przez antropologię);
• świadomość przeciwstawiająca się zastanej przyrodzie (badana przez fenomenologię);
• duch odnoszący się do własnych określeń (poznawany przez psychologię).

Fenomenologia ducha opublikowana w 1807 roku za etapy drogi świadomości do wiedzy absolutnej uważa:

• samowiedzę
• rozum
• ducha
• religię i wiedzę

Ten proces poznania będzie miał kres, gdy pojęcie przedmiotu odpowiadać będzie przedmiotowi pojęcia. Forma subiektywna albo indywidualna ducha mówi nam o drodze jaką przebywa dusza ludzka, idąc od swych źródeł jako entelechii ciała organicznego aż do swego kresu, do świadomości identyczności z najwyższym duchem.

Duch obiektywny[edytuj | edytuj kod]

Duch obiektywny przekracza subiektywność, aby kształtować świat zewnętrzny zgodnie ze swoją wolą. Wytworem ducha obiektywnego jest prawo. Hegel opracował szczegółowo swoją filozofię prawa. Jej charakterystycznym uogólnieniem były słowa: „Co jest rozumne, jest rzeczywiste; a co jest rzeczywiste jest rozumne”. Ta zasada została przyjęta za pośrednictwem tzw. prawicy heglowskiej (staroheglizmu) jako półoficjalne hasło konserwatystów w państwie pruskim, sankcjonujące istniejący stan rzeczy, z kolei lewica heglowska (młodoheglizm) interpretowała to samo zdanie w ten sposób, że jeśli coś nie jest rozumne, nie jest też rzeczywiste, wyciągając stąd rewolucyjne wnioski dotyczące ustroju – nieracjonalny ustrój powinien ulec zniesieniu. Sam Hegel nie uważał państwa pruskiego za ucieleśnienie rozumności: rzeczywiste dla niego były nie byty historyczne, w rodzaju określonego państwa, ale wieczna teraźniejszość, która trwa zawsze i zawiera w sobie całą zniesioną przeszłość.

Prawo składało się według Hegla z trzech części:

• prawa abstrakcyjnego – zewnętrznej, obiektywnej formy
• moralności – subiektywnego odczucia, wewnętrznego przekonania
• etyki – zjednoczenia sfery subiektywnej i obiektywnej w postaci rodziny, społeczeństwa cywilnego^[3] i państwa, stanowiącego gwarancję wolności

Historia ludzkości jest historią triumfu wolności, z powodu wzajemnej zależności ludzi. Stan pierwotny – niewolnictwo – generuje^{[styl do poprawy]} potrzebę wolności, dzięki której zostaje obalone. Historia toczy się przechodząc z jednego stanu – tezy – w jego przeciwieństwo, czyli antytezę. W rezultacie wyłania się synteza, która staje się sama tezą. Ten proces jest jednak rozumny.

Forma obiektywna albo zbiorowa jest ucieleśnieniem ducha w życiu społecznym. Tu należą wszystkie instytucje społeczne, sposoby normowania i wyrażania wspólnego życia, jednym słowem wszystko czym się zajmuje socjologia. Istota obiektywnego ducha rozwija się przez legalność, moralność i obyczajność. Legalność jest poprawnością tylko zewnętrzną, moralność postępowaniem uzgodnionym wewnętrznie, obyczajność jest społecznym życiem według norm etycznych, a zatem syntezą zewnętrznej legalności i wewnętrznej moralności. Realizacją tej syntezy jest państwo. Hegel stworzył nowatorską abstrakcyjną koncepcję państwa opartą na krytyce klasycznej republikańskiej teorii umowy społecznej^[4]. Historia jest pamięcią rozwoju ducha obiektywnego.

Duch absolutny[edytuj | edytuj kod]

Duch absolutny konstytuuje się dzięki tożsamości wiedzy o sobie i przejawia w trzech formach: sztuce, objawionej religii oraz formie pojęciowej w filozofii.

Twórczość artystyczna, twórczość religijna i twórczość filozoficzna, są różnymi wyrazami jednego i tego samego ducha absolutnego. Piękno jest zupełną identycznością zjawiska i absolutu (są to hasła romantyzmu i neoplatonizmu). Jedność zjawiska i idei rozwija się w trzech formach:

• symbolicznej, przedstawiającej ideę w zjawisku
• klasycznej, przedstawiającej jedność zjawiska i idei w sposób naiwny
• romantycznej, która w sposób świadomy wyrównuje uświadomioną przepaść między zjawiskiem a ideą

Twórczość religijna wychodzi z religii naturalnej i poprzez religię duchowej indywidualności dochodzi do najwyższej formy, religii chrześcijańskiej.

Sztuka jest przejawem ducha absolutnego w zmysłowej formie, piękno stoi pośrodku między zmysłowością jako taką i czystym myśleniem. Filozofia ma za zadanie ujmować w myślach własną epokę oraz człowieka i dzięki temu samopoznaniu odkryć swoją tożsamość z religią chrześcijańską, która zdaniem Hegla odpowiada w pełni treści prawdziwej filozofii. Poznanie Boga stanowi ostateczny cel filozofii, albowiem Człowiek zna Boga tylko w takim stopniu, w jakim Bóg w człowieku poznaje samego siebie.

Rozwój pojęć filozoficznych jest określony wedle założenia Hegla podwójną koniecznością:

1. ogólnej struktury kategorialnej logiki,
2. powszechnej struktury czasowej ogólnej świadomości ludzkiej.

Te dwie zasady stanowią o możliwości naukowego traktowania historii filozofii. Nie jest ona zsypiskiem różnych ciekawostek filozoficznych, ale współczesną świadomością dokonanego rozwoju filozoficznego.

Wpływ Hegla na Marksa[edytuj | edytuj kod]

Filozofia Hegla jest kluczowa dla zrozumienia dalszego rozwoju niemieckiej filozofii, w tym myśli Karola Marksa. Trzy pojęcia heglowskie: alienacja, uprzedmiotowienie (reifikacja) i rozwiązanie sprzeczności stanowią punkt wyjścia filozofii marksistowskiej. Alienacja oznacza pozostawanie w stanie konfliktu z innymi ludźmi, który rozgrywa się także w ich wnętrzu. Prowadzi ona do uprzedmiotowienia: człowiek postrzegając społeczeństwo, prawo i porządek moralny jako antagonistyczne siły zaczyna traktować ludzi i społeczeństwo jako „przedmioty”. Według Hegla człowiek może rozwiązać tę sprzeczność, kiedy zda sobie sprawę, że stał się obcym w stworzonym przez siebie świecie i wkroczy na drogę budowania samoświadomości. Marks uzna alienację i reifikację relacji międzyludzkich za produkt kapitalizmu, a rozwiązanie tej sprzeczności zobaczy w rewolucji socjalistycznej. Heglowskie społeczeństwo cywilne zostało zaadaptowane przez Marksa jako ekonomiczna baza^[5][6].

Hegel a empiryczne przyrodoznawstwo[edytuj | edytuj kod]

Według rozpowszechnionej opinii Hegel krytykował lub korygował treściowo współczesne mu empiryczne przyrodoznawstwo. Zdaniem Władysława Tatarkiewicza filozofia Hegla nie liczyła się z faktami i osiągnięciami nauki; gdy zarzucono mu, że jedna z jego koncepcji astronomicznych nie zgadza się z przyrodą, miał odpowiedzieć: „Tym gorzej dla przyrody”^[7]. Wbrew temu Hans-Dieter Mutschler zaprzecza takiej postawie Hegla, a przynajmniej przeczy jej występowaniu w Encyklopedii nauk filozoficznych. Hegel stwierdza w Encyklopedii (II, § 246): „Filozofia musi nie tylko współbrzmieć z doświadczeniem przyrody, lecz powstanie i tworzenie nauki filozoficznej posiada jako założenie i warunek fizykę empiryczną”^[8].

Hegel po polsku[edytuj | edytuj kod]

Najważniejszym polskim tłumaczem i komentatorem Hegla był Adam Landman. Heglizm był doktryną, której oddziaływanie miało szeroki zasięg, w tym także w Polsce, szczególnie w kręgu myślicieli związanych z mesjanizmem. W wykładach Hegla w Berlinie uczestniczył Adam Mickiewicz. Interesowali się heglizmem Słowacki i szczególnie Zygmunt Krasiński, echa idei Hegla odnaleźć można w twórczości Norwida. Hegel wywarł duży wpływ na takich filozofów jak: Józef Maria Hoene-Wroński, Bronisław Trentowski, Karol Libelt, Józef Kremer, August Cieszkowski.

Krytyka[edytuj | edytuj kod]

Hegel był krytykowany przez Karla Poppera, m.in. za rzekome wspieranie reżimu państwa pruskiego^[9]. Późniejsi obrońcy Hegla uznawali ową krytykę za niesprawiedliwą; zdaniem Petera-Antona von Arnima Hegel jednoznacznie sprzeciwiał się rasizmowi i niewolnictwu^[10]. Według historyka Terry’ego Pinkarda nie cieszył się też szczególną sympatią ówczesnego króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III^[11]. Opowiadał się za liberalnym parlamentaryzmem, niezależnie od tego, czy ustrój państwa miałby być demokracją, czy monarchią, choć rzeczywiście faworyzował tę ostatnią^[11].

Polskie wydania prac Hegla[edytuj | edytuj kod]

• Wykłady z filozofji dziejów, Wydawnictwo: Skład główny ww księgarni Gebethnera i Wolffa, 1919
• Wykłady z filozofii dziejów (tłum. Adam Landman razem z Januszem Grabowskim; PWN, Biblioteka Klasyków Filozofii, Warszawa 1958);
• Fenomenologia ducha (tłum. Adam Landman; PWN, Biblioteka Klasyków Filozofii, Warszawa 1963);
• Wykłady o estetyce (tłum. Adam Landman razem z Januszem Grabowskim; PWN, Biblioteka Klasyków Filozofii, Warszawa 1964);
• Nauka logiki (tłum. Adam Landman; PWN, Biblioteka Klasyków Filozofii, Warszawa 1967);
• Zasady filozofii prawa (tłum. Adam Landman; PWN, Biblioteka Klasyków Filozofii, Warszawa 1969);
• Encyklopedia nauk filozoficznych (tłum. Światosław Florian Nowicki, PWN, Biblioteka Klasyków Filozofii, Warszawa 1990);
• Ustrój Niemiec i inne pisma polityczne (tłum. Marcin Poręba i Aleksander Ochocki, wyd. Aletheia 1994);
• Życie Jezusa (tłum. Marek Siemek, [w:] Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Sigmund Freud Życie Jezusa. Mojżesz i monoteizm, wyd. Czytelnik 1995);
• Pisma wczesne z filozofii religii (tłum. Grzegorz Sowiński, wyd. Społeczny Instytut Wydawniczy „Znak” 1999);
• Fenomenologia ducha (tłum. Światosław Florian Nowicki, wyd. Aletheia 2002);
• Wykłady z historii filozofii (tłum. Światosław Florian Nowicki, PWN, Biblioteka Klasyków Filozofii, Warszawa);
• Wykłady z filozofii religii (tłum. Światosław Florian Nowicki, PWN, Biblioteka Klasyków Filozofii, Warszawa);
• Filozofia sztuki albo estetyka (tłum. Marcin Pańków, PWN, Biblioteka Klasyków Filozofii, Warszawa 2021).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Zobacz hasło ukąszenie heglowskie w Wikisłowniku

• Johann Gottlieb Fichte
• dialektyka pana i niewolnika
• historycyzm

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Michał Heller: Jak być uczonym. Kraków: CC Press, 2017. ISBN 978-83-7886-315-1.
• Terry PaulT.P. Pinkard Terry PaulT.P., Hegel: A Biography, Cambridge – New York – Melbourne: Cambridge University Press, 2000, ISBN 978-0-521-49679-7  (ang.).
• Marek Siemek: Filozofia spełnionej nowoczesności – Hegel. Wykłady Kopernikańskie w Humanistyce t. 2, Wydawnictwo UMK, Toruń 1995.
• Marek Siemek: Hegel i filozofia, Oficyna Naukowa, Warszawa 1998.
• Piotr L. Wilczyński: Wybrane koncepcje państwa we współczesnej myśli politycznej, [w:] Trzciński K. (red.) Państwo w świecie współczesnym, ASPRA-JR, Warszawa 2006, s. 81–96.
• Mirosław Żelazny: Heglowska filozofia ducha, Warszawa 2000.
• Mirosław Żelazny: Hegel dla początkujących, Toruń 2009.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Polskojęzyczne

• Georg Wilhelm Friedrich Hegel – prace w bibliotece Polona

Anglojęzyczne

• Hegel, Georg Wilhelm Friedrich (1770–1831) (ang.), Routledge Encyclopedia of Philosophy, rep.routledge.com [dostęp 2023-05-09].

Artykuły na Stanford Encyclopedia of Philosophy (ang.) [dostęp 2021-06-11]:

• PaulP. Redding PaulP., Georg Wilhelm Friedrich Hegel, 9 stycznia 2020 .
• Julie E.J.E. Maybee Julie E.J.E., Hegel's Dialectics, 3 czerwca 2016 . (Dialektyka heglowska)
• StephenS. Houlgate StephenS., Hegel’s Aesthetics, 27 lutego 2020 . (Estetyka heglowska)
• ThomT. Brooks ThomT., Hegel’s Social and Political Philosophy, 3 czerwca 2021 . (Filozofia społeczna i polityczna Hegla)