Geobotaniczny podział Polski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Geobotaniczny podział Polski, regionalizacja geobotaniczna Polski – system podziału terytorium Polski na jednostki wyróżniane na podstawie kryteriów geobotanicznych. Uwzględnia on szatę roślinną charakteryzującą dany obszar oraz czynniki geograficzno-historyczne ją kształtującą. Podstawowymi czynnikami wyróżniania jednostek botaniczno-fizjograficznych są: flora, roślinność, klimat, rzeźba terenu, gleby oraz historia rozwoju roślinności. W XIX w. i na początku XX w. próby fitogeograficznej regionalizacji Polski podjęli m.in. Wincenty Pol i Marian Raciborski. W zależności od specyficznych potrzeb bywają tworzone systemy uwzględniające tylko wybrany typ roślinności, np. zbiorowiska łąkowe lub leśne. Przykładem jest system krain przyrodniczo-leśnych opracowany przez Leona Mroczkiewicza z 1952 r., czy późniejszy Tadeusza Tramplera i jego zespołu z 1990 r., stosowane w polskim leśnictwie lub system podziału na dzielnice rolniczo-klimatyczne Romualda Gumińskiego stosowany w agroklimatologii. Spośród systemów uwzględniających całą szatę roślinną, zwłaszcza naturalną i półnaturalną, najszerzej stosowany jest system opracowany przez Władysława Szafera nawiązujący do systemu Raciborskiego. System jest wpisany w szerszą klasyfikację wykraczającą poza granice Polski. W górach nakładają się na siebie dwa podziały – poziomy i pionowy (piętra roślinności). W obecnych granicach Polski wyróżniane są następujące jednostki[1]:

System ten z kolei stał się podstawą podziału zaprezentowanego przez J. M. Matuszkiewicza, który oparty jest częściowo na pracach mających na celu określenie potencjalnej roślinności naturalnej Polski. Wygląda on następująco[2]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Władysław Szafer, Kazimierz Zarzycki: Szata roślinna Polski. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1972.
  2. Grzegorz Wysocki, Piotr Sikorski: Fitosocjologia stosowana. Warszawa: Wydawnictwo SGGW, 2002. ISBN 83-7244-346-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]