Gastornis – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gastornis
Hébert, 1855
Okres istnienia: 56–40 mln lat temu
56/40
56/40
Ilustracja
Gastornis – rekonstrukcja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

Gastornithiformes

Rodzina

Gastornithidae

Rodzaj

Gastornis

Gastornis (dawniej Diatryma) − rodzaj prehistorycznych ptaków niezdolnych do lotu, żyjących pod koniec paleocenu i w eocenie, około 56-40 milionów lat temu. Przez pewien okres były największymi zwierzętami lądowymi. Odkryty w XIX wieku, Gastornis został opisany początkowo na podstawie znalezisk z Europy, a następnie szczątki dużego nielotnego ptaka z analogicznych wiekowo osadów z Ameryki Północnej opisano pod nazwą Diatryma. Współczesne badania ustaliły, że formy amerykańskie i europejskie reprezentują ten sam rodzaj, dlatego zgodnie z zasadą priorytetu, obowiązującą w taksonomii, przyjęto wcześniej ustanowioną nazwę rodzajową Gastornis dla form zwanych uprzednio Diatryma. Jeden z gatunków – Gastornis giganteus żył na terenach Nowego Meksyku 50 mln lat temu.

Eric Buffetaut (2013) zsynonimizował z Gastornis także azjatycki (chiński) rodzaj Zhongyuanus, utrzymując jednak jego gatunek typowy, Z. xichuanensis, jako odrębny gatunek w obrębie rodzaju Gastornis[1]. Nie jest pewne, czym się żywił – zdaniem różnych autorów mógł być mięsożerny lub roślinożerny[2][3][4].

Szkielet gastornisa

Gatunki[edytuj | edytuj kod]

  • Gastornis ajax
  • Gastornis giganteus
  • Gastornis parisiensis
  • Gastornis russelli
  • Gastornis sarasini
  • ?Gastornis xichuanensis

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Eric Buffetaut. The giant bird Gastornis in Asia: A revision of Zhongyuanus xichuanensis Hou, 1980, from the Early Eocene of China. „Paleontological Journal”. 47 (11), s. 1302−1307, 2013. DOI: 10.1134/S0031030113110051. (ang.). 
  2. Gastornithidae. W: Gerald Mayr: Paleogene Fossil Birds. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 2009, s. 44–47. ISBN 978-3-540-89627-2.
  3. T. Tütken, P. Held i S.J.G. Galer. Isotopes in vertebrate bioapatite: proxies for climate, pCO2 and diet. „Mineralogical Magazine”. 77 (5), s. 2368, 2013. DOI: 10.1180/minmag.2013.077.5.20. (ang.). 
  4. D. Angst, C. Lécuyer, R. Amiot, E. Buffetaut, F. Fourel, F. Martineau, S. Legendre, A. Abourachid, A. Herrel. Isotopic and anatomical evidence of an herbivorous diet in the Early Tertiary giant bird Gastornis. Implications for the structure of Paleocene terrestrial ecosystems. „Naturwissenschaften”. 101 (4), s. 313–322, 2014. DOI: 10.1007/s00114-014-1158-2. (ang.). 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]