Gastarbeiter – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gastarbeiter (z niem. „pracownik gościnny”) – określenie robotników cudzoziemskich przybywających do Republiki Federalnej Niemiec (Niemiec Zachodnich) na pobyt tymczasowy w celu podjęcia pracy^[1].

Termin Gastarbeiter jest używany od końca lat 50. XX wieku, kiedy to w RFN – w związku z gwałtownym rozwojem gospodarki – zabrakło rąk do pracy i do wykonywania pewnych prac (zwłaszcza gorzej płatnych, niewymagających fachowego przygotowania lub niechętnie podejmowanych przez Niemców) zaczęto sprowadzać pracowników z zagranicy.

W latach 60. i 70. XX w. pochodzili oni głównie z Włoch, Jugosławii i Turcji^[1].

Wśród mieszkających na stałe w Niemczech obywateli innych państw przybysze z tych krajów nadal stanowią spory odsetek.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Anna Runge, Jerzy Runge: Słownik pojęć z geografii społeczno-ekonomicznej. Videograf Edukacja, 2008, s. 98. ISBN 978-83-60763-48-3.

[Słownik-1] Anna Runge, Jerzy Runge: Słownik pojęć z geografii społeczno-ekonomicznej. Videograf Edukacja, 2008, s. 98. ISBN 978-83-60763-48-3.

[1]