Gabriel-Marie Garrone – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gabriel-Marie Garrone
Kardynał prezbiter
Herb duchownego Omne bonum a patre
Kraj działania

Francja

Data i miejsce urodzenia

12 października 1901
Aix-les-Bains

Data i miejsce śmierci

15 stycznia 1994
Rzym

Miejsce pochówku

Campo Verano

Prefekt Kongregacji ds. Edukacji Katolickiej
Okres sprawowania

1968–1980

Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Kultury
Okres sprawowania

1982–1988

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

11 kwietnia 1925

Nominacja biskupia

24 kwietnia 1947

Sakra biskupia

24 czerwca 1947

Kreacja kardynalska

26 czerwca 1967
Paweł VI

Kościół tytularny

S. Sabina

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

24 czerwca 1947

Konsekrator

Émile Guerry

Współkonsekratorzy

Frédéric Duc
Alfred-Jean-Félix Ancel

Gabriel-Marie Garrone, (ur. 12 października 1901 w Aix-les-Bains, zm. 15 stycznia 1994 w Rzymie) − francuski duchowny katolicki, kardynał, prefekt Kongregacji ds. Edukacji Katolickiej, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Kultury.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył rzymskie Papieskie Seminarium Francuskie i Uniwersytet Gregorianum. 11 kwietnia 1925 roku przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1925 - 1926 wykładał w niższym seminarium duchownym w Chambéry, następnie do 1939 roku w seminarium wyższym. Jako oficer armii francuskiej trafił w 1939 roku do niewoli, z której powrócił w 1945 roku. Do 1947 roku był rektorem seminarium w Chambéry. Sakrę biskupią otrzymał 24 czerwca 1947 roku, będąc od 24 kwietnia koadiutorem arcybiskupa Tuluzy. Stolicę metropolitalną w Tuluzie objął 5 listopada 1956 roku. Uczestnik Soboru Watykańskiego II. Po jego zakończeniu przeszedł do pracy w Kurii Rzymskiej, obejmując 28 stycznia 1966 roku stanowisko proprefekta Kongregacji Seminariów i Uniwersytetów. 26 czerwca 1967 roku Paweł VI wyniósł go do godności kardynalskiej z tytułem prezbitera S. Sabinae. 17 stycznia 1968 roku został prefektem Kongregacji Edukacji Katolickiej i wielkim kanclerzem Gregorianum. Uczestnik obydwu konklawe w 1978 roku. Zrezygnował ze stanowiska prefekta 15 stycznia 1980 roku. Jan Paweł II powołał go 20 maja 1982 roku na przewodniczącego Papieskiej Rady Kultury. Stanowisko to pełnił do 19 kwietnia 1988 roku. Zmarł w Rzymie i pochowano go na rzymskim cmentarzu Campo Verano.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]