Günther Mader – Wikipedia, wolna encyklopedia

Günther Mader
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 czerwca 1964
Matrei

Klub

Skiclub Gries

Wzrost

177 cm

Debiut w PŚ

22.12 1982, Madonna di Campiglio (7. miejsce – super G)

Pierwsze punkty w PŚ

22.12 1982, Madonna di Campiglio (7. miejsce – super G)

Pierwsze podium w PŚ

21.02 1986, Wengen
(1. miejsce – kombinacja)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria
Igrzyska olimpijskie
brąz Albertville 1992 Zjazd
Mistrzostwa świata
srebro Crans-Montana 1987 Slalom
brąz Crans-Montana 1987 Kombinacja
brąz Vail 1989 Kombinacja
brąz Sälbach 1991 Kombinacja
brąz Sierra Nevada 1996 Kombinacja
brąz Sestriere 1997 Supergigant
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Auron 1982 Gigant
Puchar Świata
2. miejsce
1994/1995
2. miejsce
1995/1996
3. miejsce
1989/1990
Puchar Świata (Zjazd)
2. miejsce
1995/1996
Puchar Świata (Slalom)
2. miejsce
1987/1988
Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula
1989/1990
Puchar Świata (Supergigant)
2. miejsce
1989/1990
2. miejsce
1992/1993
2. miejsce
1994/1995
3. miejsce
1991/1992
Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula
1995/1996
2. miejsce
1987/1988
2. miejsce
1992/1993
2. miejsce
1996/1997
3. miejsce
1990/1991
Odznaczenia
Srebrna Odznaka Honorowa za Zasługi dla Republiki Austrii
Zakończenie kariery: 1998 r.
Strona internetowa

Günther Mader (ur. 24 czerwca 1964 w Matrei am Brenner) – austriacki narciarz alpejski, brązowy medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata oraz mistrz świata juniorów. Zwyciężał we wszystkich konkurencjach w Pucharze Świata.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy sukces w karierze Günther Mader osiągnął w 1982 roku, kiedy zdobył złoty medal w gigancie podczas mistrzostw świata juniorów w Auron. Na tych samych mistrzostwach zajął także piąte miejsce w biegu zjazdowym. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 22 grudnia 1982 roku w Madonna di Campiglio, gdzie zajął siódme miejsce w supergigancie. Tym samym już w swoim debiucie zdobył pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1982/1983 punkty zdobył jeszcze 7 marca 1983 roku w Aspen, gdzie był dziesiąty w gigancie. Wyniki ten dały mu 56. miejsce w klasyfikacji generalnej. Pierwsze podium w zawodach pucharowych wywalczył 21 lutego 1986 roku w Wengen, gdzie zwyciężył w kombinacji. Kilkanaście dni później, 2 marca w Geilo wygrał także slalom, jednak poza tym nie stawał na podium. Mimo to czternaście razy plasował się w czołowej dziesiątce, dzięki czemu był ostatecznie dziesiąty w klasyfikacji generalnej, siódmy w klasyfikacji kombinacji i ósmy w klasyfikacji slalomu. W międzyczasie wystąpił mistrzostwach świata w Bormio w 1985 roku, gdzie był ósmy w kombinacji, a rywalizacji w gigancie nie ukończył.

Mistrzostwa świata w Crans-Montana w 1987 roku przyniosły mu pierwsze medale wywalczone wśród seniorów. W slalomie zdobył tam srebrny medal, rozdzielając na podium dwóch reprezentantów RFN: Franka Wörndla i Armina Bittnera. Parę dni wcześniej zdobył ponadto brązowy medal w kombinacji, w której wyprzedzili go jedynie reprezentant Luksemburga Marc Girardelli oraz Pirmin Zurbriggen ze Szwajcarii. W zawodach PŚ wielokrotnie plasował się w czołówce, jednak na podium stanął tylko raz: 14 lutego 1987 roku w Markstein był trzeci w slalomie. W klasyfikacji generalnej zajął trzynaste miejsce. Rok później we wszystkich swoich startach pucharowych tylko trzy razy znalazł się poza najlepszą dziesiątką. Na podium stanął pięć razy: 27 listopada w Sestriere, 20 grudnia w Kranjskiej Gorze i 19 marca w Åre był trzeci w slalomie, 19 stycznia w Saas-Fee był drugi w gigancie, a 20 marca 1988 roku w Åre zwyciężył w kombinacji. Sezon ten ukończył na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacjach slalomu i kombinacji zajmował drugie miejsce. Wśród slalomistów lepszy był tylko Włoch Alberto Tomba, a w klasyfikacji kombinacji wyprzedził go inny Austriak, Hubert Strolz. W lutym 1988 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary, gdzie był między innymi piąty w supergigancie i jedenasty w gigancie.

W sezonie 1988/1989 notował słabsze wyniki, ani razu nie stając na podium. Najlepszy wynik sezonu osiągnął 8 stycznia 1989 roku w Laax, gdzie był szósty w supergigancie. W pierwszej dziesiątce znalazł się jeszcze tylko trzy razy i w efekcie zajął 25. miejsce w klasyfikacji generalnej. Mader zdobył jednak brązowy medal w kombinacji podczas rozgrywanych w 1989 roku mistrzostw świata w Vail. Zarówno w zjeździe jak i slalomie uzyskał dziewiąty czas co łącznie dało mu miejsce na najniższym stopniu podium, za Girardellim i Szwajcarem Paulem Accolą. Na podium zawodów PŚ Mader wrócił w sezonie 1989/1990. W najlepszej trójce znalazł się łącznie osiem razy, w tym w grudniu 1989 roku w Mont-Sainte-Anne wygrał giganta, a 30 stycznia 1990 roku w Les Menuires był najlepszy w supergigancie. Ponadto 12 stycznia w Schladming był trzeci w kombinacji, 11 sierpnia w Thredbo i 30 listopada w Waterville Valley był trzeci, a 14 stycznia w Alta Badia drugi w gigancie, 29 stycznia w Val d’Isère zajął trzecie, a 6 lutego 1990 roku w Courmayeur drugie miejsce w supergigancie. Wyniki ten dały mu trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Zurbriggenem i Norwegiem Ole Kristianem Furusethem. Wtedy też po raz pierwszy w karierze sięgnął po Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji giganta, a w klasyfikacji supergiganta był drugi za Zurbriggenem.

Kolejny medal zdobył na rozgrywanych w 1991 roku mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie ponownie był trzeci w kombinacji. Po zjeździe Austriak zajmował jedenaste miejsce, jednak czwarty czas uzyskany w slalomie pozwolił mu awansować na podium. Lepsi okazali się jedynie jego rodak Stephan Eberharter oraz Włoch Kristian Ghedina. Na tych samych mistrzostwach startował także w slalomie, gigancie i supergigancie, jednak plasował się poza dziesiątką. W zawodach pucharowych sezonu 1990/1991 na podium znalazł się dwa razy: 6 stycznia 1991 roku w Garmisch-Partenkirchen był najlepszy w supergigancie, a tydzień później w Kitzbühel był trzeci w kombinacji. Podobne wyniki uzyskiwał w sezonie 1991/1992, który ukończył na szóstym miejscu. Na podium stawał czterokrotnie: 26 stycznia w Wengen był drugi w kombinacji, 6 marca w Panoramie był drugi w zjeździe, dwa dni później w tej samej miejscowości wygrał supergiganta, a 15 marca 1992 roku w Aspen był drugi w supergigancie. Zajął też wtedy trzecie miejsce w klasyfikacji supergiganta, ulegając tylko Paulowi Accoli i Markowi Girardellemu. W lutym 1992 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, gdzie zdobył brązowy medal w zjeździe. Do zwycięzcy, Austriaka Patricka Ortlieba stracił 0,10 s, a do drugiego Francka Piccarda z Francji zaledwie 0,05 s. Na tych samych igrzyskach był też między innymi szósty w gigancie i siódmy w supergigancie.

Sezony 1992/1993 i 1993/1994 kończył na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej. W tym czasie ośmiokrotnie plasował się w najlepszej trójce zawodów, w tym 28 lutego 1993 roku w Whistler był najlepszy w supergigancie, 27 listopada 1993 roku w Park City wygrał giganta, a 12 grudnia 1993 roku w Val d’Isère ponownie zwyciężył w supergigancie. W sezonie 1992/1993 Austriak zajmował drugie miejsce w klasyfikacjach supergiganta i kombinacji, w tej pierwszej przegrywając z Norwegiem Kjetilem André Aamodtem, a w drugiej z Markiem Girardellim. W lutym 1993 roku startował na mistrzostwach świata w Morioce, jednak nie zdobył medalu. Najlepszy wynik osiągnął w kombinacji, którą ukończył na czwartej pozycji. W walce o podium lepszy o 9,26 pkt okazał się Girardelli. Czwarte miejsce w tej samej konkurencji zajął także podczas rozgrywanych w 1994 roku igrzysk olimpijskich w Lillehammer. Po zjeździe zajmował trzynaste miejsce, a w slalomie uzyskał ósmy czas. Walkę o brązowy medal przegrał tam z Haraldem Christianem Strandem Nilsenem z Norwegii o 0,09 s. Na tych samych igrzyskach był też między innymi dziewiąty w supergigancie i jedenasty w gigancie.

Najlepsze wyniki osiągał w sezonach 1994/1995 i 1995/1996, kiedy zajmował drugie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W pierwszym przypadku uległ tylko Alberto Tombie, a w drugim wyprzedził go Lasse Kjus z Norwegii. Łącznie dziewięć razy znalazł się na podium, w tym 16 stycznia 1995 roku w Kitzbühel wygrał supergiganta, a 13 i 14 stycznia 1996 roku w tej samej miejscowości był najlepszy w zjeździe i kombinacji. W 1995 roku był drugi za Włochem Peterem Runggaldierem w klasyfikacji supergiganta, a rok później był drugi za Francuzem Lukiem Alphandem. W sezonie 1995/1996 zdobył ponadto druga w karierze Małą Kryształową Kulę wygrywając klasyfikację kombinacji. W 1996 roku wystąpił także na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, zdobywając kolejny brązowy medal w kombinacji. Po zjeździe zajmował drugą pozycję, jednak uzyskany w slalomie dziesiąty czas spowodował, iż wyprzedzili go Marc Girardelli i Lasse Kjus. Był też między innymi szósty w zjeździe i siódmy w supergigancie.

Ostatnie podium w zawodach Pucharu Świata wywalczył 12 stycznia 1997 roku w Chamonix, gdzie zwyciężył w kombinacji. W sezonie 1996/1997 jeszcze raz stanął na podium, 16 grudnia 1996 roku w Val d’Isère był drugi w supergigancie. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie czternasty, a w klasyfikacji kombinacji zajął drugie miejsce za Kjetilem André Aamodtem. Ostatni medal zdobył podczas rozgrywanych w lutym 1997 roku mistrzostw świata w Sestriere, gdzie był trzeci w supergigancie. W zawodach tych lepsi byli jedynie Norwegowie: Atle Skårdal i Lasse Kjus. Startował także w kombinacji, jednak nie ukończył zawodów. Znalazł się również w reprezentacji Austrii na igrzyska olimpijskie w Nagano w 1998 roku, gdzie wystąpił tylko w kombinacji. Po zjeździe Mader prowadził w zawodach, jednak w slalomie uzyskał szósty czas, co łącznie dało mu czwartą pozycję. W walce o medal o 0,07 s wyprzedził go jego rodak, Christian Mayer. W zawodach pucharowych w sezonie 1997/1998 jego najlepszym wynikiem było siódme miejsce w supergigancie wywalczone 10 stycznia 1998 roku w Schladming. W klasyfikacji generalnej zajął 26. miejsce.

W 1998 roku zakończył karierę. 13 dni później Mader doznał udaru mózgu, w wyniku którego cała prawa strona ciała została sparaliżowana, stracił także około 85% umiejętności językowych. Po rehabilitacji odzyskał w większości sprawność oraz napisał książkę o swej karierze i rehabilitacji po udarze. Pracował także dla firmy Salomon, produkującej sprzęt narciarski. W 1998 roku otrzymał Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii[1].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
19. 15 lutego 1988 Kanada Calgary Zjazd 1:59,63 +4,33 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
DNF 17 lutego 1988 Kanada Calgary Kombinacja 36,55 pkt Austria Hubert Strolz
5. 21 lutego 1988 Kanada Calgary Supergigant 1:39,66 +2,30 Francja Franck Piccard
11. 25 lutego 1988 Kanada Calgary Gigant 2:06,37 +3,67 Włochy Alberto Tomba
DNF 27 lutego 1988 Kanada Calgary Slalom 1:39.47 Włochy Alberto Tomba
3. 9 lutego 1992 Francja Albertville Zjazd 1:50,37 +0,10 Austria Patrick Ortlieb
DNF 11 lutego 1992 Francja Albertville Kombinacja 14,58 pkt Włochy Josef Polig
7. 16 lutego 1992 Francja Albertville Supergigant 1:13,04 +1,04 Norwegia Kjetil André Aamodt
6. 18 lutego 1992 Francja Albertville Gigant 2:06,98 +1,82 Włochy Alberto Tomba
19. 13 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Zjazd 1:45,75 +1,12 Stany Zjednoczone Tommy Moe
4. 15 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Kombinacja 3:17,53 +1,70 Norwegia Lasse Kjus
9. 17 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Supergigant 1:32,53 +0,97 Niemcy Markus Wasmeier
11. 23 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Gigant 2:52,46 +1,20 Niemcy Markus Wasmeier
DNF 27 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Slalom 2:02,02 Austria Thomas Stangassinger
4. 12 lutego 1998 Japonia Nagano Kombinacja 3:08,06 +2,13 Austria Mario Reiter

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
8. 5 lutego 1985 Włochy Bormio Kombinacja 7,67 pkt +53,89 pkt Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
DNF1[2] 7 lutego 1985 Włochy Bormio Gigant 2:28,90 Markus Wasmeier
3. 1 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Kombinacja 28,27 pkt +13,69 pkt Luksemburg Marc Girardelli
13. 2 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Supergigant 1:19,93 +2,81 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
2. 8 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Slalom 1:54,63 +0,19 Frank Wörndl
3. 3 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Kombinacja 4,72 pkt +26,77 pkt Luksemburg Marc Girardelli
13. 22 stycznia 1991 Austria Saalbach Slalom 1:55,38 +4,18 Luksemburg Marc Girardelli
12. 23 stycznia 1991 Austria Saalbach Supergigant 1:26,73 +2,87 Austria Stephan Eberharter
3. 30 stycznia 1991 Austria Saalbach Kombinacja 16,28 pkt +11,26 pkt Austria Stephan Eberharter
14. 3 lutego 1991 Austria Saalbach Gigant 2:29,94 +3,82 Austria Rudolf Nierlich
4. 8 lutego 1993 Japonia Morioka Kombinacja 34,22 pkt +11,31 pkt Norwegia Lasse Kjus
18. 10 lutego 1993 Japonia Morioka Gigant 2:15,36 +4,20 Norwegia Kjetil André Aamodt
17. 11 lutego 1993 Japonia Morioka Zjazd 1:32,06 +3,99 Szwajcaria Urs Lehmann
7. 13 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Supergigant 1:21,80 +0,79 Norwegia Atle Skårdal
6. 17 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Zjazd 2:00,17 +1,11 Austria Patrick Ortlieb
3. 21 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Kombinacja 3:31,95 +0,98 Luksemburg Marc Girardelli
12. 23 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Gigant 1:58,63 +3,73 Włochy Alberto Tomba
3. 3 lutego 1997 Włochy Sestriere Supergigant 1:29,68 +0,33 Norwegia Atle Skårdal
DNF 6 lutego 1997 Włochy Sestriere Kombinacja 3:10,40 Norwegia Kjetil André Aamodt

Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
5. 4 marca 1982 Francja Auron Zjazd 1:36,11 +1,52 Francja Franck Piccard
1. 6 marca 1982 Francja Auron Gigant 2:24,67

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach[edytuj | edytuj kod]

  1. Szwajcaria Wengen21 lutego 1986 (kombinacja)
  2. Norwegia Geilo2 marca 1986 (slalom)
  3. Szwecja Åre20 marca 1988 (kombinacja)
  4. Kanada Mont-Sainte-Anne2 grudnia 1989 (gigant)
  5. Francja Les Menuires30 stycznia 1990 (supergigant)
  6. Niemcy Garmisch-Partenkirchen6 stycznia 1991 (supergigant)
  7. Kanada Panorama8 marca 1992 (supergigant)
  8. Kanada Whistler28 marca 1993 (supergigant)
  9. Stany Zjednoczone Park City27 listopada 1993 (gigant)
  10. Francja Val d’Isère12 grudnia 1993 (supergigant)
  11. Austria Kitzbühel16 stycznia 1995 (supergigant)
  12. Austria Kitzbühel13 stycznia 1996 (zjazd)
  13. Austria Kitzbühel14 stycznia 1996 (kombinacja)
  14. Francja Chamonix12 stycznia 1997 (kombinacja)
  • 14 zwycięstw (6 supergigantów, 4 kombinacje, 2 giganty, 1 zjazd i 1 slalom)

Pozostałe miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

  1. Francja Markstein14 lutego 1987 (slalom) – 3. miejsce
  2. Włochy Sestriere27 listopada 1987 (slalom) – 3. miejsce
  3. Kranjska Gora20 grudnia 1987 (slalom) – 3. miejsce
  4. Szwajcaria Crans-Montana19 stycznia 1988 (gigant) – 2. miejsce
  5. Szwecja Åre19 marca 1988 (slalom) – 3. miejsce
  6. Australia Thredbo11 sierpnia 1989 (gigant) – 3. miejsce
  7. Stany Zjednoczone Waterville Valley30 listopada 1989 (gigant) – 3. miejsce
  8. Austria Kitzbühel12 stycznia 1990 (kombinacja) – 3. miejsce
  9. Włochy Val Gardena14 stycznia 1990 (gigant) – 2. miejsce
  10. Francja Val d’Isère29 stycznia 1990 (supergigant) – 3. miejsce
  11. Włochy Courmayeur6 lutego 1990 (supergigant) – 2. miejsce
  12. Austria Kitzbühel13 stycznia 1991 (kombinacja) – 3. miejsce
  13. Szwajcaria Crans-Montana26 stycznia 1992 (kombinacja) – 2. miejsce
  14. Kanada Panorama6 marca 1992 (zjazd) – 2. miejsce
  15. Stany Zjednoczone Aspen15 marca 1992 (supergigant) – 2. miejsce
  16. Niemcy Garmisch-Partenkirchen10 stycznia 1993 (zjazd) – 3. miejsce
  17. Austria Sankt Anton12 stycznia 1993 (supergigant) – 3. miejsce
  18. Austria Sankt Anton16 stycznia 1993 (zjazd) – 3. miejsce
  19. Szwecja Åre26 marca 1993 (supergigant) – 2. miejsce
  20. Austria Kitzbühel16 stycznia 1994 (kombinacja) – 3. miejsce
  21. Francja Val d’Isère16 grudnia 1994 (zjazd) – 3. miejsce
  22. Francja Val d’Isère18 grudnia 1994 (gigant) – 3. miejsce
  23. Austria Kitzbühel15 stycznia 1995 (kombinacja) – 3. miejsce
  24. Włochy Bormio18 marca 1995 (gigant) – 2. miejsce
  25. Szwajcaria Crans-Montana21 stycznia 1996 (kombinacja) – 2. miejsce
  26. Norwegia Kvitfjell6 marca 1996 (zjazd) – 2. miejsce
  27. Francja Val d’Isère16 grudnia 1996 (supergigant) – 2. miejsce

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]