Fu’ad al-Mubazza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fu’ad al-Mubazza

Data i miejsce urodzenia	15 czerwca 1933 Tunis
Pełniący obowiązki prezydenta Tunezji
Okres	od 15 stycznia 2011 do 13 grudnia 2011
Przynależność polityczna	bezpartyjny
Poprzednik	Muhammad al-Ghannuszi (p.o.)
Następca	Al-Munsif al-Marzuki
Przewodniczący Izby Deputowanych
Okres	od 14 października 1997 do 15 stycznia 2011
Przynależność polityczna	Zgromadzenie Demokratyczno-Konstytucyjne
Poprzednik	Al-Habib Bularas
Następca	As-Sahbi al-Karawi (p.o.)
Multimedia w Wikimedia Commons

Fu’ad al-Mubazza, Fouad Mebazaa arab. فؤاد المبزع, Fuʾād al-Mubazzaʿ (ur. 15 czerwca 1933 w Tunisie) – tunezyjski polityk, były minister i ambasador, przewodniczący Izby Deputowanych od 1997 do 2011, pełniący obowiązki prezydenta Tunezji od 15 stycznia do 13 grudnia 2011.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył prawo i nauki ekonomiczne na Uniwersytecie Paryskim w Paryżu. W działalność polityczną zaangażował się jeszcze przed uzyskaniem niepodległości przez Tunezję w 1956. W 1947 wstąpił w szeregi „młodzieży konstytucyjnej”. W 1954 został członkiem oddziału partii Neo Destour w Aix-en-Provence i Marsylii, która odgrywała główną rolę w ruchu niepodległościowym. W 1955 został sekretarzem generalnym Neo Destour w tunezyjskim mieście La Marsa, a rok później przewodniczącym partii w Montpellier^[1].

Już po uzyskaniu niepodległości przez Tunezję, w 1961 objął stanowisko attaché w gabinecie sekretarza stanu zdrowia publicznego i spraw społecznych. Od 1962 do 1964 był szefem gabinetu sekretarza stanu ds. rolnictwa. W latach 1964–1965 oraz ponownie w latach 1967–1969 pełnił funkcję dyrektora ds. młodzieży i sportu. Od 1965 do 1967 był dyrektorem ds. bezpieczeństwa narodowego^[1].

W latach 1969–1973 sprawował urząd mera Tunisu, a od 1975 do 1980 mera miasta Al-Marsa. W latach 1973–1978 zajmował stanowisko ministra młodzieży i sportu, a następnie ministra zdrowia (1978–1979) oraz ministra kultury i informacji (1979–1981). Po tym czasie był ambasadorem Tunezji przy biurze ONZ w Genewie (1981–1986). W latach 1985–1986 zajmował urząd przewodniczącego Komitetu Wykonawczego ds. Uchodźców. Od 1986 do 1987 pełnił funkcję ambasadora Tunezji w Maroku^[1][2].

Po objęciu władzy przez prezydenta Zajna al-Abidina ibn Alego wstąpił do założonego przez niego Zgromadzenia Demokratyczno-Konstytucyjnego. W latach 1987–1988 ponownie zajmował stanowisko ministra młodzieży i sportu. Od 1995 do 1998 był merem Kartaginy^[1][2].

W 1964 został po raz pierwszy deputowanym do parlamentu. Mandat ten sprawował kilkakrotnie, w latach 1964–1965, 1974–1981 oraz od 1995. 14 października 1997 objął funkcję przewodniczącego Izby Deputowanych^[1][2].

15 stycznia 2011 Rada Konstytucyjna ogłosiła go pełniącym obowiązki szefa państwa po tym, jak dzień wcześniej prezydent Zajn al-Abidin ibn Ali zrezygnował z władzy pod wpływem masowych protestów społecznych i opuścił kraj. 14 stycznia 2011 obowiązki p.o. prezydenta przejął na krótko premier Muhammad al-Ghannuszi, który stwierdził, że prezydent Zajn al-Abidin ibn Ali jest tymczasowo niezdolny do wykonywania obowiązków. 15 stycznia 2011 Rada Konstytucyjna stwierdziła definitywne opróżnienie urzędu prezydenta i zgodnie z art. 57 konstytucji mianowała pełniącym obowiązki szefa państwa przewodniczącego parlamentu, który zgodnie z przepisami był zobligowany do organizacji wyborów prezydenckich w terminie od 45 do 60 dni od tej daty^[3]. Jeszcze tego samego dnia został zaprzysiężony i powierzył premierowi al-Ghannusziemu misję utworzenia rządu jedności narodowej^[4].

Obowiązki prezydenta pełnił do grudnia 2011. 12 grudnia 2011 nowo powołane Zgromadzenie Konstytucyjne wybrało na urząd szefa państwa Al-Munsifa al-Marzukiego^[5], który następnego dnia został oficjalnie zaprzysiężony^[6].

 Osobny artykuł: Rewolucja w Tunezji.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]