Front Środkowy (1939) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Front Środkowy
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

11 września 1939

Rozformowanie

20 września 1939

Dowódcy
Pierwszy

gen. dyw. Tadeusz Piskor

Działania zbrojne
kampania wrześniowa, Bitwa pod Tomaszowem Lubelskim
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Podległość

Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego

Skład

Armia „Lublin”

Front Środkowyzwiązek operacyjny Wojska Polskiego improwizowany w czasie kampanii wrześniowej 1939 roku.

Front Środkowy, nazywany też Armią „Lublin”[1]. Utworzony 11 września 1939. Skład: Armia Lublin, ponadto wszystkie oddziały, które walczyły nad Wisłą między Warszawą a Sandomierzem, oraz oddziały Armii „Prusy”, znajdujące się na przedpolu Wisły, oraz te które przejdą Wisłę na odcinku Armii Lublin[1]. Dowódcą armii był generał dywizji Tadeusz Piskor, a szefem sztabu, pułkownik dyplomowany Jerzy Aleksander Zawisza[1].

Zadaniem Frontu było: bronić Wisły od Pilicy do Sandomierza, organizując obronę (w miarę odwrotu Frontu Północnego wzdłuż Wieprza na Kock, utrzymać kontakt z armiami na zachodnim brzegu Wisły, ułatwić im przeprawę[1]. Po przeprawieniu się wojsk generała Tadeusza Kutrzeby odchodzić na Tomaszów Lubelski. Po przejściowej obronie Wisły Front Środkowy przekazał część sił Frontowi Północnemu i 14 września, zgodnie z rozkazem Naczelnego Wodza rozpoczął odwrót do południowo-wschodniej Polski[1].

17 września Sowieci uderzyli na Polskę. Polacy nie byli kompletnie przygotowani na walkę na dwóch frontach, toteż w każdej bitwie ponosili coraz większe klęski. W dniu 18 września część sił Armii „Lublin” wraz z Armią „Kraków” pod dowództwem generała Tadeusza Piskora podjęły walkę z przeważającymi siłami niemieckimi i radzieckimi pod Tomaszowem Lubelskim.

W lasach na południe od Janowa Lubelskiego Armia „Lublin” połączyła się z Armią „Kraków” i wspólnie stoczyły bitwę w rej. Tomaszowa Lubelskiego z 14 Armią niemiecką, nacierającą z kierunku południowo-zachodniego[2]. Na skutek przewagi ogniowej i wykonanego manewru przez Niemców nie udało się polskim związkom operacyjnym przebić na Lwów[2]. Po dwóch dniach walk, generał Piskor 20 września, podjął decyzję o kapitulacji[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. s. 148.
  2. a b c Józef Urbanowicz [red.]: Mała Encyklopedia Wojskowa t. 1. s. 66.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967, s. 66.
  • Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975, s. 23, 148.