Fritz Theilmann – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fritz Theilmann

Fritz Theilmann w 1926 r.
Imię i nazwisko	Friedrich Theilmann
Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1902 Karlsruhe
Data śmierci	7 sierpnia 1991
Dziedzina sztuki	rzeźbiarstwo
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Fritz Theilmann (ur. 28 grudnia 1902 w Karlsruhe, zm. 7 sierpnia 1991) - niemiecki rzeźbiarz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Friedrich Theilmann początkowo studiował architekturę. W 1921 r. rozpoczął naukę rzeźby w Państwowej Akademii Sztuk Pięknych w Karlsruhe. Był uczniem Georga Schreyögga. W latach 1925–1929 pracował w zakładach ceramicznych Kieler Kunst-Keramik AG w Kilonii. Po długiej podróży po Bliskim Wschodzie i Indiach w 1932 r. przyjął stanowisko profesora w Państwowej Szkole Ceramicznej (Staatliche Keramische Fachschule) w Bolesławcu. Tam wyznaczył ceramice bolesławieckiej nowe standardy. W 1936 r. otrzymał Nagrodę Artystyczną Miasta Wrocławia. Był także przewodniczącym Śląskiego Stowarzyszenia Sztuki (Kunstvereins Schlesien) (1937–42) i kierował Urzędem Opieki nad Rzemiosłem i Wzornictwem Przemysłowym (Landesamt für Handwerkspflege und industrielle Formgebung) prowincji Dolny Śląsk (od 1940 r.).

W 1942 r. trafił na front wschodni. W latach 1945-1949 przebywał w niewoli radzieckiej. Doświadczenia tych siedmiu lat miały duży wpływ na jego dalszą twórczość.

Po powrocie osiadł w Kieselbronn, skąd pochodził jego dziadek. Pracował jako projektant biżuterii w Pforzheim, a od 1959 r. wyłącznie jako niezależny artysta. Tworzył liczne rzeźby na temat wojny, wypędzenia i powrotu do domu. W 1961 r. otrzymał nagrodę Friedlandpreis der Heimkehrer za rzeźbę „Tym, którzy umierają bezbronnie”.

Theilmann tworzył w szerokiej gamie materiałów, technik i formatów. Jego twórczość obejmuje prawie 600 dzieł^[1].

• 
  Sięganie po wolność, Goslar
• 
  Pomnik w obozie Moschendorf
• 
  Złodzieje dzwonków, Niebelsbach
• 
  Ceramiczna płaskorzeźba na fontannie we Flensburgu
• 
  Płaskorzeźba na elewacji hotelu w Sławnie
• 
  Portal kościoła św. Antoniego Padewskiego w Sławnie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]