Fred Astaire – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fred Astaire
Ilustracja
Fred Astaire w 1941
Imię i nazwisko

Frederick Austerlitz

Data i miejsce urodzenia

10 maja 1899
Omaha

Data i miejsce śmierci

22 czerwca 1987
Los Angeles

Zawód

aktor, tancerz, piosenkarz

Współmałżonek

1) Phyllis L. Potter
(1933-1954; jej śmierć)
2) Robyn Smith
(1980-1987; jego śmierć)

Lata aktywności

1918–1981

Fred Astaire i Adele Astaire, 1921

Fred Astaire, właśc. Frederick Austerlitz (ur. 10 maja 1899 w Omaha, zm. 22 czerwca 1987 w Los Angeles) – amerykański aktor, tancerz, wokalista. Był jednym z najpopularniejszych aktorów wśród tancerzy i najlepszym tancerzem wśród aktorów XX wieku[1]. American Film Institute umieścił go na 5. miejscu na liście największych aktorów wszech czasów (The 50 Greatest American Screen Legends)[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem żydowskiego imigranta z Austrii, Friedricha Emanuela Austerlitza i Niemki, Johanny z d. Geilus. Zaczął występować w wieku 7 lat z siostrą Adele w duecie, który rozpadł się dopiero po jej zamążpójściu w 1931. Jego partnerkami były między innymi Joan Crawford w Tańczącej Wenus (1933), Ginger Rogers, z którą nakręcił dziewięć filmów, oraz Rita Hayworth, z którą grał w Marzeniach o karierze (1941) i w Mojej najmilszej (1942). Występował też z Judy Garland w Paradzie wielkanocnej (1948) oraz w kilku filmach z Cyd Charisse.

W jego filmach narracja jest prowadzona środkami muzycznymi, a postacie wypowiadają się w romantycznych sekwencjach tanecznych, filmowanych w długich płynnych ujęciach bez zbliżeń. Styl taneczny Astaire’a powstał z połączenia stepowania, tańca towarzyskiego i baletowego.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Astaire był konserwatystą, zwolennikiem Partii Republikańskiej, chociaż nie ujawniał publicznie swoich poglądów politycznych. Wraz z Bingiem Crosbym, George’em Murphym, Ginger Rogers i innymi aktorami był członkiem założycielem Hollywoodzkiego Komitetu Republikańskiego. Był praktykującym katolikiem, wspierał amerykańskie działania wojskowe oraz ignorował rosnącą otwartość seksualną w filmach z lat siedemdziesiątych.

Fred Astaire i Cary Grant uznawani byli za najlepiej ubranych aktorów w filmach amerykańskich. Astaire pozostał ikoną męskiej mody nawet w starszym wieku, rezygnując ze swojego znaku rozpoznawczego – białej muszki i fraka na rzecz przewiewnego stylu codziennego – dopasowanych kurtek sportowych, kolorowych koszulek i spodni – używał starego krawata lub jedwabnej apaszki zamiast paska od spodni.

Fred Astaire w 1933 ożenił się z Phyllis Potter, która zmarła w 1954; mieli syna Freda i córkę Avę. Był oddanym ojcem i często o poranku tańczył na schodach w domu rodzinnym, by zabawiać dwójkę swoich dzieci. Jego przyjaciel, David Niven, określił go mianem „nieśmiałego chłopaka”, zawsze serdecznego, z zamiłowaniem do dowcipów szkolnych. Astaire był przez całe życie entuzjastą golfa i koni wyścigowych. W 1946 jego koń Triplate wygrał w Hollywood Gold Cup i Handicap San Juan Capistrano. Pozostał aktywny fizycznie do osiemdziesiątki. W wieku siedemdziesięciu ośmiu lat złamał lewy nadgarstek podczas jazdy na deskorolce wnuka.

Jego twarz pojawiła się na okładce albumu The Beatles Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band.

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Lata 30.[edytuj | edytuj kod]

Lata 40.[edytuj | edytuj kod]

Lata 50.[edytuj | edytuj kod]

Lata 60.[edytuj | edytuj kod]

Lata 70.[edytuj | edytuj kod]

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Lata 30.[edytuj | edytuj kod]

  • 1937: Shall We Dance

Lata 40.[edytuj | edytuj kod]

Lata 50.[edytuj | edytuj kod]

  • 1951: Royal Wedding /z Jane Powell
  • 1952: The Belle Of New York (Recorded Directly From The Sound Track Of The M-G-M Technicolor Musical)
  • 1953: The Astaire Story
  • 1953: The Band Wagon /z Nanette Fabray
  • 1956: Mr. Top Hat
  • 1957: Funny Face (Original Sound Track Recording) /z Audrey Hepburn
  • 1958: Easy To Dance With
  • 1959: Now

Lata 60.[edytuj | edytuj kod]

  • 1960: Astaire Time
  • 1962: Three Evenings With Fred Astaire
  • 1964: Nothing Thrilled Us Half As Much
  • 1964: Fred Astaire
  • 1968: Finian's Rainbow (Original Motion Picture Soundtrack) /z Petulą Clark

Lata 70.[edytuj | edytuj kod]

  • 1970: Santa Claus Is Comin' To Town
  • 1973: Starring Fred Astaire
  • 1974: Swing Time / The Gay Divorcee /z Ginger Rogers
  • 1974: The Special Magic Of Fred Astaire
  • 1974: Follow The Fleet / A Damsel In Distress
  • 1975: Broadway Melody Of 1940 (Original Sound Track Recording) /z Eleanor Powell
  • 1975: Lady Be Good / Funny Face
  • 1975: A Couple of Song and Dance Men /z Bingiem Crosbym
  • 1976: Attitude Dancing
  • 1976: The Golden Age Of Fred Astaire
  • 1976: Flying Down To Rio And Carefree /z Ginger Rogers
  • 1978: The Astaire Story
  • 1978: The Astaire Story vol. 2
  • 1979: Yolanda And The Thief / You'll Never Get Rich
  • 1979: An Evening With Fred Astaire

Lata 80.[edytuj | edytuj kod]

  • 1982: Roberta /z Ginger Rogers
  • 1982: Starring Fred Astaire
  • 1983: The social Magic of Fred Astaire
  • 1986: The Irving Berlin Songbook
  • 1987: Stepping In Paradise

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Fred Astaire, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2019-02-21] (ang.).
  2. AFI’s 100 YEARS...100 STARS. American Film Institute. [dostęp 2018-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-13)]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]