Franz Wohlfahrt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Franz Wohlfahrt
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Franz Bernhard Wohlfahrt

Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1964
Sankt Veit an der Glan

Wzrost

190 cm

Pozycja

bramkarz

Kariera juniorska
Lata Klub
1972–1981 SV St.Veit
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1981–1996 Austria Wiedeń 351 (0)
1996–2000 VfB Stuttgart 118 (0)
2000–2002 Austria Wiedeń 33 (0)
2002–2004 SC Untersiebenbrunn
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1987–2001  Austria 59 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2008–2010 ASV Baden
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Franz Bernhard Wohlfahrt (ur. 1 lipca 1964 w Sankt Veit an der Glan) – piłkarz austriacki grający na pozycji bramkarza. Mierzący 190 cm wzrostu, a podczas kariery ważący 85 kg.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Piłkarską karierę Wohlfahrt rozpoczął w drużynie SV St. Veit/Glan, wywodzącej się z jego rodzinnego miasta. W 1981 roku podjął treningi w Austrii Wiedeń. W austriackiej Bundeslidze zadebiutował w sezonie 1983/1984. Początkowo był rezerwowym dla Friedla Koncilii i przez pierwsze dwa sezony zagrał tylko 6 razy. Miał więc mały udział w zdobyciu dwukrotnego mistrzostwa kraju. W sezonie 1985/1986 był już podstawowym bramkarzem Austrii. Wywalczył z nią wówczas dublet. W 1990 roku znów wygrał Puchar Austrii, a rok później po raz kolejny został mistrzem kraju. W 1992 roku sięgnął z Austrią po dublet, a w sezonie 1992/1993 roku po tytuł mistrzowski. Za rok 1993 został wybrany Piłkarzem Roku w Austrii, a miał także duży udział w wygraniu kolejnego austriackiego pucharu przez "Fioletowych". W kolejnych sezonach nie osiągał już z Austrią sukcesów, a grał w niej do końca sezonu 1995/1996.

Latem 1996 Wohlfahrt został sprzedany z Austrii do niemieckiego VfB Stuttgart. W Bundeslidze swój pierwszy mecz rozegrał 17 sierpnia przeciwko FC Schalke 04. Był podstawowym bramkarzem Stuttgartu i w 1997 roku zajął z nim 4. miejsce w lidze. Zdobył Puchar Niemiec, a latem dotarł do finału Pucharu Ligi Niemieckiej. W 1998 roku znów był z VfB czwarty w lidze i ponownie przegrał finał Pucharu Ligi. Dotarł też do finału innego pucharu - Pucharu Zdobywców Pucharów, który 1:0 wygrała Chelsea F.C. W VfB grał do końca sezonu 1999/2000 i rozegrał dla tego klubu 118 meczów.

Latem 2000 Wohlfahrt znów został bramkarzem Austrii Wiedeń. Grał w niej jeszcze przez dwa sezony, a w 2002 roku odszedł z zespołu, w którym został zastąpiony przez Thomasa Mandla. Ostatnim klubem w karierze Franza był SC Untersiebenbrunn, w którym grał w drugiej lidze. W 2004 roku zakończył karierę w wieku 40 lat.

Sezon Klub Kraj Rozgrywki Mecze Bramki
1983/84 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 1 0
1984/85 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 5 0
1985/86 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 21 0
1986/87 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 36 0
1987/88 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 36 0
1988/89 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 32 0
1989/90 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 36 0
1990/91 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 36 0
1991/92 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 27 0
1992/93 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 36 0
1993/94 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 36 0
1994/95 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 15 0
1995/96 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 34 0
1996/97 VfB Stuttgart Niemcy  Bundesliga 33 0
1997/98 VfB Stuttgart Niemcy  Bundesliga 32 0
1998/99 VfB Stuttgart Niemcy  Bundesliga 26 0
1999/00 VfB Stuttgart Niemcy  Bundesliga 27 0
2000/01 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 27 0
2001/02 Austria Wiedeń Austria  Bundesliga 6 0
2002/03 SC Untersiebenbrunn Austria  Red Zac-Erste Liga ? 0
2003/04 SC Untersiebenbrunn Austria  Red Zac-Erste Liga ? 0

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji Austrii Wohlfahrt zadebiutował 18 sierpnia 1987 w zremisowanym 2:2 towarzyskim spotkaniu ze Szwajcarią. W 1998 roku został powołany przez Herberta Prohaskę do kadry na Mistrzostwa Świata we Francji. Na tym turnieju był rezerwowym dla Michaela Konsela i nie wystąpił w żadnym spotkaniu. Ostatni mecz w reprezentacji rozegrał w 2001 roku. W kadrze narodowej wystąpił 59 razy.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]