French
DeutschFranciszek Mucha (1886–1941) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 grudnia 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 13 marca 1941 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | kwatermistrz |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Franciszek Mucha (ur. 4 grudnia 1886 w Podciemem, zm. 13 marca 1941 w KL Auschwitz) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się we wsi Podciemno, w ówczesnym powiecie lwowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Marii z Kanderskich (?)[1].
25 listopada 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[2]. Służył w 12 Pułku Piechoty[3][4][5][6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1077. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7], a 27 stycznia 1930 mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 17. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W marcu tego roku został przeniesiony do 10 Pułku Piechoty w Łowiczu na stanowisko kwatermistrza[9]. Z dniem 31 grudnia 1932 został przeniesiony w stan spoczynku[10].
W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Skierniewice. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IV. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[11].
W 1941 mieszkał w Radomiu przy ul. Słowackiego 11. 25 lutego tego roku został przetransportowany do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie 13 marca 1941 został zamordowany[12].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[13]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[14][15]
Był przedstawiony do odznaczenia Orderem Virtuti Militari[16]. 2 marca 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[17].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
- Zarys historji wojennej 12-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-13]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 48 z 15 grudnia 1920 roku, s. 1348.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 56, 781.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 158, 414.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 150, 357.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 28, 190.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 55.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 24.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 104.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 21 kwietnia 1932 roku, s. 289.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 327, 908.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-13]..
- ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 636. 1928-11-10. [dostęp 2022-11-16].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 413.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-13]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-13]..
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-01-20].