Franciszek Jankowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Franciszek Jankowski (ur. 13 marca 1904 w Bottrop^[1], zm. w 1956) - działacz polonijny w Niemczech, nauczyciel, publicysta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie górnika, polskiego emigranta. Szkołę średnią kończył w Essen, następnie rozpoczął studiowanie filologii angielskiej i francuskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. Po ukończeniu studiów w roku 1935 pracował jako nauczyciel w gimnazjach we Wrocławiu i Brzegu^[2]. Działał w licznych organizacjach polonijnych w Niemczech okresu międzywojennego: Związku Polaków w Niemczech, Silesia Superior (od 1930) i Związku Akademików Polaków w Niemczech^[1]. Był także kierownikiem szkoły polskiej w Sadłukach na Powiślu. Po odebraniu przez władze niemieckie prawa do nauczania przeniósł się do Berlina gdzie pracował w redakcji "Małego Polaka w Niemczech". Prowadził w tej gazecie rubrykę "Wujaszek Franek" zawierającym korespondencje z dziećmi polskimi z terenów Niemiec^[3]. W latach 1937-1939 pracował jako nauczyciel języków obcych w polskim gimnazjum w Bytomiu. Na krótko przed wybuchem wojny w obawie przed aresztowaniem uciekł do Polski. W czasie wojny pracował w dalszym ciągu jako nauczyciel języków obcych. Ostatnie dni wojny spędził we Wrocławiu. W 1945 był organizatorem Pierwszego Liceum Ogólnokształcącego i Gimnazjum we Wrocławiu i jej dyrektorem^[1]. Szkołą tą kierował do roku 1949, wkrótce potem wyjechał na stałe do Niemiec, gdzie ponownie działał w organizacjach polonijnych.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]