François de Joyeuse – Wikipedia, wolna encyklopedia

François de Joyeuse
Kardynał biskup
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Francja

Data i miejsce urodzenia

24 czerwca 1562
Carcassonne

Data i miejsce śmierci

23 sierpnia 1615
Awinion

Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania

17 sierpnia 1611–23 sierpnia 1615

Arcybiskup Tuluzy
Okres sprawowania

1588-1614

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Kreacja kardynalska

12 grudnia 1583
Grzegorz XIII

Odznaczenia
Order Ducha Świętego (Francja)
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

nieznana

Konsekrator

nieznany

François de Joyeuse (ur. 24 czerwca 1562 w Carcassonne, zm. 23 sierpnia 1615 w Awinionie) – francuski kardynał, polityk i dyplomata.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Carcassonne, w rodzinie spokrewnionej z dynastią królewską. Uzyskał tytuł doktora prawa rzymskiego i kanonicznego na uniwersytecie w Orleanie. W wieku 19 lat wybrany arcybiskupem Narbonne, otrzymując przy tym dyspensę z racji młodego wieku. W grudniu 1583 papież Grzegorz XIII mianował go kardynałem prezbiterem tytułu San Silvestro in Capite. Od 1587 kardynał-protektor Francji i jej ambasador wobec Stolicy Apostolskiej. W 1588 przeniesiony do archidiecezji Tuluza. Powrócił do Francji w 1589, w walkach wewnętrznych w tym kraju wspierał początkowo Ligę Katolicką, ale w 1593 przeszedł na stronę Henryka z Nawarry. Skutecznie działał na rzecz jego pojednania z Kościołem katolickim. W 1599 uzyskał od papieża Klemensa VIII zgodę na anulowanie małżeństwa króla Henryka z Małgorzatą Walezjuszką, umożliwiając mu ślub z Marią Medycejską.

W 1604 został biskupem suburbikarnej diecezji Sabina oraz arcybiskupem Rouen. W 1606 mediował w sporze między Stolicą Apostolską i Republiką Wenecji. 17 października 1610 koronował króla Francji Ludwika XIII, mimo że zwyczajowo powinien to uczynić arcybiskup Reims. Członek Rady Regencyjnej królestwa Francji za czasów małoletniości Ludwika XIII. W sierpniu 1611 został kardynałem-biskupem Ostia e Velletri i dziekanem Św. Kolegium Kardynałów, mimo to dalej oficjalnie reprezentował interesy Paryża na dworze papieskim. W 1613 dostał ataku serca, po którym nie wrócił już do pełni sił. Zmarł dwa lata później w Awinionie.

Choć był tzw. kardynałem korony i reprezentantem politycznych interesów Francji wobec papiestwa, głęboko angażował się także w reformę Kościoła i bez wątpienia był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli francuskiego episkopatu na przełomie XVI i XVII wieku. Fakt, że wielokrotnie z powodzeniem służył jako mediator między Rzymem a Paryżem oraz Wenecją świadczy także o jego talentach dyplomatycznych.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]