Pierwszym klubem zawodnika był hiszpański Estudiantes Madryt, w którym występował w latach 1979-1981[3]. Następnie trafił do Realu Madryt. Z zespołem tym zdobył 3 tytuły mistrza Hiszpanii w latach 1982, 1984, 1985, po czym postanowił wyjechać do USA, aby spełnić swoje marzenie i zagrać w NBA[1]. W drafcie NBA w 1985 roku został wybrany w drugiej rundzie, z numerem 38, przez New Jersey Nets[2], jednak szybko wrócił do Hiszpanii i w sezonie 1985/86 pomógł Realowi zdobyć kolejny tytuł mistrza Hiszpanii. Dzięki udanym występom na rozgrywanych rok wcześniej Mistrzostwach Europy w 1986 roku ponownie wyjechał do USA, gdzie podpisał kontrakt z klubem Portland Trail Blazers[3]. W rozgrywkach NBA zadebiutował 12 października 1986 r. w spotkaniu przeciwko Chicago Bulls, stając się tym samym pierwszym Hiszpanem oraz pierwszym Europejczykiem w historii, który bez wcześniejszych występów w amerykańskich drużynach uniwersyteckich zagrał w tej lidze[1]. Espina miał problemy z aklimatyzacją w nowym środowisku, a także z kontuzją, która wykluczyła go z gry na dwa miesiące, co spowodowało, że zagrał w zaledwie 24 meczach sezonu, przebywając na parkiecie przez 147 minut. Jego statystyki były stosunkowo niskie – łącznie zdobył 22 punkty, 28 zbiórek i 9 asyst – i sprawiły, że po zakończeniu sezonu ponownie wrócił do Realu Madryt, gdzie występował do 1989 roku. 3 grudniatego roku doszło do tragicznego wypadku samochodowego pod Madrytem, w którym jadący własnym samochodem Espina zginął[5]. Po tym tragicznym zdarzeniu numer koszulki, w którym występował przez całą karierę (10), został zastrzeżony w Realu Madryt i nie wystąpił w nim żaden inny koszykarz tego klubu[3][6]. W 1991 roku hala Polideportivo Fernando Martin należąca do hiszpańskiego zespołu Baloncesto Fuenlabrada zostało nazwana jego imieniem[7]. Ponadto w 2009 roku podczas konkursu wsadów na NBA All-Star Weekend Hiszpan Rudy Fernández wystąpił w koszulce Fernando Martína z czasów jego gry w Portland Trail Blazers[4]. W tym samym roku, 5 grudnia, ACB postanowiła uczcić pamięć koszykarza przerywając spotkanie Realu Madryt z zespołem Power Electronics Walencja w 10 minucie gry[6].
Zagrał łącznie w 86 spotkaniach reprezentacji Hiszpanii[3]. Był uczestnikiem mistrzostw Europy w 1981, 1983 i 1985 roku. Wraz z drużyną narodową zdobył srebrny medal podczas Mistrzostw Europy w 1983 roku, a dwa lata później został wybrany do najlepszej piątki turnieju. Brał udział również w igrzyskach olimpijskich w 1984 roku, gdzie wraz z reprezentacją Hiszpanii zdobył srebrny medal.