Ferenc Karinthy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2020-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ferenc Karinthy (ur. 2 czerwca 1921 w Budapeszcie, zmarł 29 lutego 1992 w Budapeszcie) – pisarz i reportażysta węgierski, syn innego pisarza Frigyesa Karinthiego, z wykształcenia lingwista.

Po ukończeniu studiów pracował w budapeszteńskich teatrach jako dramaturg. Pierwszą jego powieścią była Noc Don Juana, za którą zdobył niemałe uznanie. Drugie z kolei, surrealistyczne dzieło – Wywoływanie duchów poświęcił ojcu oraz prozaikowi Dezső Kosztolányiemu. W późniejszej twórczości skłaniał się do idei realizmu. W tej konwencji utrzymany jest m.in. zbiór opowiadań Piękne życie, powieści Centaur i Murarze.

Ferenc Karinthy był wielokrotnym laureatem nagrody literackiej im. Attili Józsefa, m.in. za powieść Budapeszteńska wiosna (1953). Za Reportaże literackie otrzymał nagrodę im. Kossutha.