French
DeutschFerdynand I (król Neapolu) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Ferdynand I - król Neapolu | |
 | |
| Król Neapolu | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | Giraldona Carlino |
| Żona | Izabela z Claremont |
| Dzieci | Alfons II |
Ferdynand I, zwany także Ferrante (ur. 2 czerwca 1423, zm. 25 stycznia 1494) – król Neapolu od 1458 roku.
Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]
Ferdynand był nieślubnym synem króla Aragonii Alfonsa V, który w 1442 roku objął też tron neapolitański. Alfons uznał prawa swojego nieślubnego syna i wyznaczył go następcą neapolitańskiego tronu. W 1458 roku, po śmierci Alfonsa, Ferdynand został królem Neapolu.
Sytuacja wewnętrzna kraju[edytuj | edytuj kod]
Nowy władca niemal natychmiast po objęciu władzy musiał stawić czoło poważnym zagrożeniom. Możni neapolitańscy wystąpili przeciw niemu i poparli pretensje rywalizujących z Aragonami Andegawenów. Prawa do tronu zgłosił René I Andegaweński i jego syn Jan. Po ciężkich walkach w 1464 roku udało się Ferdynandowi ostatecznie stłumić rebelię. Po zwycięstwie bezwzględnie rozprawił się ze zbuntowanymi baronami, konfiskując ich majątki. Wielu z nich kazał stracić, inni trafili do więzień. Brutalność króla doprowadziła jednak do kolejnego buntu. Buntownicy chcieli osadzić na tronie neapolitańskim René II księcia Lotaryngii lub drugiego z synów Ferdynanda – Fryderyka. Królowi udało się jednak ponownie pokonać buntowników, a jego zwycięstwu znów towarzyszyły brutalne represje.
Sytuacja zewnętrzna[edytuj | edytuj kod]
Oprócz buntów poddanych poważnym zagrożeniem dla rządów Ferdynanda była polityka papiestwa i Florencji oraz ekspansja turecka. W 1480 roku władca Florencji Wawrzyniec Wspaniały porozumiał się z papiestwem i sojusznicy wspólnie ruszyli przeciwko Ferdynandowi. Król Neapolu pokonał jednak nieprzyjaciół i zmusił Florencję i papieża Innocentego VIII do zawarcia korzystnego dla Ferdynanda pokoju w roku 1485[1]. Sam Ferdynand pokoju nie dotrzymał – zaprosił zbuntowanych baronów na bankiet, uwięził ich i następnie stracił. Ich ciała kazał następnie zabalsamować[1] i złożyć w kościele św. Barbary w Neapolu ku przestrodze innym buntownikom.
W tym samym roku Turcy zaatakowali miasto Otranto. Jednak dzięki pomocy uzyskanej, zgodnie z warunkami traktatu pokojowego ze strony Florencji, w 1481 roku Ferdynand wyparł Turków z Otranto.
Zmuszony do walki z licznymi nieprzyjaciółmi Ferdynand I nigdy nie zdołał skonsolidować swojej władzy. Zmarł w styczniu 1494 roku. Wkrótce potem Ludovico Sforza poparł pretensje francuskie do neapolitańskiego tronu i zawarł sojusz z królem Francji Karolem VIII, którego wojska w 1495 roku zajęły Neapol usuwając na krótko spadkobierców Ferdynanda i rozpoczynając serię wojen nazwanych później włoskimi.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Józef Andrzej Gierowski: Historia Włoch. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986, s. 186. ISBN 83-04-01943-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alex Axelrod, Charles Phillips Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon, wyd. Politeja, Warszawa 2000.