Ewa Wanat – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ewa Wanat

Ewa Wanat (2014, fot. Anna Janowska)
Data i miejsce urodzenia	29 sierpnia 1962 Poznań
Data i miejsce śmierci	13 grudnia 2023 Berlin
Zawód, zajęcie	dziennikarka
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Uniwersytet Ludwika i Maksymiliana w Monachium
Stanowisko	redaktor naczelna
Pracodawca	Tok FM (2003–2012), RDC (2013–2015)
Rodzice	Kazimiera Nogajówna, Włodzimierz Saar
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Ewa Agnieszka Wanat (ur. 29 sierpnia 1962 w Poznaniu, zm. 13 grudnia 2023^[1] w Berlinie) – polska dziennikarka radiowa i telewizyjna, w latach 2003–2012 redaktorka naczelna radia Tok FM, a w latach 2013–2015 redaktorka naczelna i dyrektorka programowa Polskiego Radia RDC.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ewa Wanat była córką Kazimiery Wanat, jej ojczymem był Andrzej Wanat, a ojcem biologicznym Włodzimierz Saar^[2][3][4].

Studiowała polonistykę na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz niemiecki jako język obcy i teatroznawstwo na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium^[5]. Jako studentka była w grupie tak zwanych dzieci Teatru Ósmego Dnia, w 1983 brała udział w spektaklu „Raport z oblężonego miasta”, w 1984 w „Cuda i mięso”.

W 1990 znalazła się w zespole tworzącym Radio S Poznań (dzisiejsze Radio Eska) – reporterka, didżejka, autorka reportaży i programów publicystycznych, wydawczyni programu. Współpracowała z lokalnym dodatkiem Gazety Wyborczej, pisząc recenzje teatralne. Od 1994 współpracowała z TVP Poznań jako reporterka, autorka i prowadząca programy publicystyczne, równolegle realizowała filmy dokumentalne i reportaże dla TVP1 i TVP2 (między innymi o Gustawie Herlingu-Grudzińskim, Teatrze Ósmego Dnia, teatrze Biuro Podróży), adaptowała dla telewizji spektakle teatralne, na przykład „Carmen Funebre” teatru Biuro Podróży i kilkanaście spektakli prezentowanych na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Malta w Poznaniu dla Studia Teatralnego TVP2.

W połowie lat 90. XX wieku głośnym echem w mediach odbiła się jej prowokacja polegająca na wielogodzinnym przejeżdżaniu poznańskich ulic autem zgłoszonym policji jako kradzione (akcja miała na celu unaocznienie dramatycznej bezradności, a nawet bezczynności policji wobec prawdziwych złodziei)^[6]. W 1997 roku tworzyła i przez kilka miesięcy kierowała redakcją informacji i publicystyki w poznańskiej Telewizji WTK. Była wydawcą serwisów informacyjnych Radia Plus w Poznaniu. Od 2000 roku prowadziła własną firmę reklamową i producencką – współtworzenie kampanii reklamowych, realizacja programów telewizyjnych, produkcja spektakli teatralnych dla festiwalu Malta.

Od stycznia 2003 do kwietnia 2012 była redaktorką naczelną Tok FM^[7]. Na antenie Tok FM prowadziła programy: Kochaj się długo i zdrowo (razem z Andrzejem Depką), Zmiana mentalności (razem ze Zbigniewem Miłuńskim), Subiektyw i Mediacje. Pod jej kierownictwem Radio Tok FM otrzymało tytuł Stacji Roku 2008 w plebiscycie miesięcznika Media&Marketing. Była wśród 100 najbardziej wpływowych Polaków tygodnika Wprost w 2011 roku.

Od września 2012 do marca 2013 prowadziła cykl Kobiecy punkt widzenia, który był emitowany w ramach porannego pasma TVP2 – Pytanie na śniadanie. Od 5 listopada 2012 do 29 kwietnia 2013 razem z Andrzejem Depką, prowadziła poniedziałkową audycję Kochaj się w Radiowej Jedynce.

Od 1 maja 2013^[8] do 14 września 2015 była redaktorką naczelną i dyrektorką programową Polskiego Radia RDC. W tej samej stacji od września 2013 do maja 2015 razem z Andrzejem Depką prowadziła wtorkowy program Depko i Wanat o seksie, była też gospodynią piątkowego Poranka RDC. We wrześniu 2015 została zwolniona dyscyplinarnie z radia RDC^[9]. W lutym 2016 sąd pracy orzekł, że dyscyplinarne zwolnienie Ewy Wanat z funkcji dyrektorki i redaktorki naczelnej RDC było niewłaściwe^[10]. Ewa Wanat wytoczyła kolejny proces RDC o pełne odszkodowanie za trzymiesięczny okres wypowiedzenia, który wygrała w sądzie II instancji w 2018^[11].

W 2015 wspólnie z Rafałem Betlejewskim i Tomaszem Stawiszyńskim założyła radio Medium Publiczne w ramach projektu o tej samej nazwie, tworzonego przez zespół dziennikarzy zawodowych i obywatelskich, ekspertów oraz działaczy społecznych^[12].

Jest współautorką – z Andrzejem Depką – książki „Chuć, czyli normalne rozmowy o perwersyjnym seksie” (2012)^[13], autorką zbioru wywiadów „Biało-Czarna” (2016)^[14] oraz autorką książki „Deutsche nasz. Reportaże berlińskie” (2018)^[15], za którą otrzymała nagrodę im. Beaty Pawlak^[16].

Zmarła 13 grudnia 2023 w Berlinie w wieku 61 lat z powodu choroby nowotworowej^[1][17]. Pochowana została w tzw. lesie pamięci na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu^[18].

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

• trzykrotnie nominowana (wraz z zespołem Radia Tok FM) do Nagrody im. Dariusza Fikusa w kategorii „twórca mediów”^[5]
• trzykrotnie nominowana do nagrody im. Andrzeja Woyciechowskiego^[19]
• dwukrotnie nominowana do nagrody Mediów Niptel
• laureatka Nagrody Hiacynta 2010 „za dziennikarstwo otwarte, odważne, pełne otwartości na problemy społeczne”
• Człowiek Mediów miesięcznika Brief (2010)
• Złoty Krzyż Zasługi „za zasługi w działalności na rzecz rozwoju wolnych mediów w Polsce” (2013)^[20]
• Maneo und Tolerantia Award w 2015^[21]
• Nagroda im. Beaty Pawlak za książkę „Deutsche nasz. Reportaże berlińskie”^[16]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Biogram Ewy Wanat na stronach RDC (archiwum). rdc.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-05)].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Blog Ewy Wanat