Ewa Milewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ewa Milewicz
Data i miejsce urodzenia

4 grudnia 1947
Warszawa

Zawód, zajęcie

prawniczka, dziennikarka

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Pracodawca

Wydawnictwo Prawnicze, „Gazeta Wyborcza”

Dzieci

Joanna Sokolińska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Cytaty w Wikicytatach
Wizerunek Ewy Milewicz na muralu „Kobiety Wolności” w Gdańsku

Ewa Milewicz (ur. 4 grudnia 1947 w Warszawie[1]) – polska prawniczka i dziennikarka, działaczka opozycji w czasach PRL, od 1989 publicystka „Gazety Wyborczej”.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ewa Milewicz ukończyła w 1970 studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1968 w okresie wydarzeń marcowych brała udział w studenckich wiecach. Do 1980 pracowała w Wydawnictwie Prawniczym[1]. Z pracy tam zrezygnowała ze względu na zaangażowanie się w działalność związkową w Gdańsku[2]. W drugiej połowie lat 70. działała w KOR i KSS „KOR”, współpracowała z wydawnictwem NOWa. Zajmowała się kolportażem pism drugiego obiegu. Od 16 sierpnia 1980 przebywała w Stoczni Gdańskiej, pisywała w strajkowym biuletynie. Pracowała następnie w Agencji Filmowej przy NSZZ „Solidarność”[1].

Po wprowadzeniu stanu wojennego w jej mieszkaniu zorganizowano punkt kontaktowy dla osób ukrywających się. Współpracowała z „Tygodnikiem Mazowsze”, w drugiej połowie lat 80. redagowała opozycyjne pismo „Dokumenty i Informacje”[1][3]. W 1989 została członkinią redakcji i publicystką „Gazety Wyborczej”, od tego czasu pozostaje związana z tym pismem. Jest autorką terminu „falandyzacja prawa”[4].

W 2006 została odznaczona przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[5]. W 2009 zwróciła order w proteście przeciwko odznaczeniu Janusza Kurtyki[6]. Jest pierwszą laureatką Nagrody im. Profesora Zbigniewa Hołdy (2012)[7].

Jej wizerunek, jako jednej z przedstawicielek opozycji demokratycznej, znalazł się na muralu „Kobiety Wolności” na stacji PKM Strzyża w Gdańsku[8].

W dzieciństwie przeszła polio, którego skutkowały problemami z poruszaniem się i koniecznością korzystania z kul lub wózka inwalidzkiego[9]. Jej córka Joanna Sokolińska również podjęła pracę w „Gazecie Wyborczej”[10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Ewa Milewicz, Encyklopedia Solidarności [zarchiwizowane 2020-09-28].
  2. ↑ Ewa Milewicz, Ja, happening, stocznia, „Biuletyn Informacyjny”, Nr 6, 1980 [dostęp 2021-06-21].
  3. ↑ Milewicz, Ewa [online], wyborcza.pl, 8 grudnia 2006 [dostęp 2011-04-01].
  4. ↑ Borusewicz. Kaczyński w układzie ojca Rydzyka, gazeta.pl, 29 września 2007 [zarchiwizowane 2016-10-22].
  5. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2006 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2006 r. nr 80, poz. 807).
  6. ↑ Milewicz z „GW” oddaje Kaczyńskiemu order, dziennik.pl, 8 kwietnia 2009 [zarchiwizowane 2011-12-22].
  7. ↑ Laureaci Nagrody [online], Stowarzyszenie im. Prof. Zbigniewa Hołdy [dostęp 2020-08-15].
  8. ↑ „Kobiety Wolności” – niezwykły mural powstaje na przystanku PKM Strzyża w Gdańsku, gdansk.pl, 5 czerwca 2019 [zarchiwizowane 2021-06-28].
  9. ↑ Poczet KOR-owców. Członkowie-założyciele, tygodnik.com.pl, 30 września 2001 [zarchiwizowane 2021-05-20].
  10. ↑ Cezary Łazarewicz, Pokolenie pokorowców [online], polityka.pl, 9 października 2011 [dostęp 2014-01-14].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ewa_Milewicz&oldid=71758242”