Europejska Inicjatywa Obywatelska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Unia Europejska
Flaga UE
Ten artykuł jest częścią serii:
Polityka i instytucje
Unii Europejskiej
Instytucje UE
Instytucje Grupy EBI
Organy doradcze UE
Organy międzyinstytucjonalne
Organy i jednostki zdecentralizowane
Prawo
Inne

Europejska Inicjatywa Obywatelska (EIO) – procedura pozwalająca na składanie obywatelskich petycji do Komisji Europejskiej[1]. Wprowadzona została Traktatem z Lizbony 1 kwietnia 2012 w celu wzmocnienia demokracji bezpośredniej w Unii Europejskiej. Sygnatariuszami petycji musi być minimum milion osób mieszkających w co najmniej siedmiu państwach Unii.

Wprowadzenie[edytuj | edytuj kod]

Przed wprowadzeniem Europejskiej Inicjatywy Obywatelskiej każdy rezydent państwa członkowskiego mógł przekazać swoje oczekiwania Komisji Europejskiej poprzez petycję do Parlamentu Europejskiego, co nie było wystarczająco skutecznym narzędziem[2], ponieważ strona internetowa Parlamentu Europejskiego nie była przygotowana na petycje z dużą liczbą podpisów[3].

Europejska Inicjatywa Obywatelska to dodatek do istniejącego już prawa petycji do Parlamentu Europejskiego, a także prawo apelowania do rzecznika, jak postanowione w Traktacie z Maastricht (1993). Jej szczegóły reguluje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) NR 211/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie inicjatywy obywatelskiej (Dz. Urz. UE L 65 z 11.03.2011).

Pierwszą EIO była akcja „Right2Water”, mająca na celu zmianę dyrektywy ws. wody pitnej. W jej ramach zdobyto ponad 1,8 mln podpisów[4].

Procedura[edytuj | edytuj kod]

Niezbędne jest co najmniej milion deklaracji poparcia z minimum siedmiu państw Unii Europejskiej. Minimalna liczba podpisów jaką należy zebrać w poszczególnych państwach zależy od liczby posłów do Parlamentu Europejskiego wybieranych w danym państwie członkowskim pomnożonej przez 750[5]. Przykładowo dla Polski wynosi 38 250 podpisów, dla Wielkiej Brytanii 54 000, a dla Portugalii 16 500[6]. Zbieranie deklaracji poparcia może trwać do 12 miesięcy[7].

O ile – trwająca maksymalnie 3 miesiące – weryfikacja deklaracji poparcia da efekt pozytywny inicjatywa przedkładana jest Komisji Europejskiej. Komisja ma kolejne 3 miesiące na rozpatrzenie inicjatywy, wysłuchanie publiczne w Parlamencie Europejskim i udzielenie odpowiedzi. Komisja nie ma obowiązku wystąpienia do Parlamentu Europejskiego i/lub Rady z wnioskiem ustawodawczym. Jednak jeżeli to zrobi – i ustawodawca wniosek przyjmie – przepis zacznie obowiązywać[7].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Mariusz Sulkowski: Inicjatywa obywatelska w UE. UniaEuropejska.org, 2010-12-07. [dostęp 2011-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-09)].
  2. ↑ Petitions. European Parliament. [dostęp 2011-07-15]. (ang.).
  3. ↑ Submitting a petition. European Parliament. [dostęp 2011-07-15]. (ang.).
  4. ↑ Wniosek: Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (wersja przekształcona). Bruksela, 2018-02-01.
  5. ↑ Art. 7 ust. 2 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) NR 211/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie inicjatywy obywatelskiej, Dz. Urz. UE L 65 z 11.03.2011
  6. ↑ ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) NR 268/2012 z dnia 25 stycznia 2012 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 211/2011 w sprawie inicjatywy obywatelskiej. Komisja Europejska, 25 stycznia 2012. [dostęp 2014-01-06].
  7. ↑ a b Procedura krok po kroku. Komisja Europejska: Europejska inicjatywa obywatelska. [dostęp 2014-01-06].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Europejska_Inicjatywa_Obywatelska&oldid=72803984”