French
DeutschEudokia – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Dynastia | |
|---|---|
| Data urodzenia | 439 |
| Data śmierci | 474? |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Mąż | |
| Dzieci |
Eudokia, Eudocja, Flavia Eudocia[1] (439–474?) – starsza córka cesarza Walentyniana III, żona Palladiusza, syna cesarza Petroniusza Maksymusa, a także Huneryka, syna króla Wandalów Genzeryka. Jej młodszą siostrą była Placydia, żona cesarza Olibriusza.
W 442 Walentynian III zawarł pokój z Wandalami, którzy w 439 zajęli bez walki Kartaginę i zaczęli atakować Sycylię i wybrzeża Italii. Oprócz uznania władzy Genzeryka w Afryce i gwarancji dostaw pszenicy do Rzymu porozumienie obejmowało również zaręczyny cesarskiej córki z Hunerykiem, wandalskim następcą tronu. Ze względu na młody wiek Eudokii (miała zaledwie kilka lat), małżeństwo przesunięto w czasie. Poza tym Huneryk w tym czasie pozostawał w związku z księżniczką wizygocką, córką Teodoryka I[2][3][4].
Po zamordowaniu jej ojca Walentyniana III rozpoczęła się walka o władzę nad zachodnią częścią imperium. W tej walce Petroniusz Maksymus wspierał pieniędzmi zarówno Maksymiana jak i Majoriana, a dla wzmocnienia swojej pozycji zmusił do ślubu wdowę po Walentynianie Licynię Eudoksję, zaś jej córkę Eudokię przymusił do ślubu ze swoim synem Palladiuszem, mimo że już wcześniej była ona zaręczona z Hunerykiem. Z tego powodu, być może przy pomocy samej Eudokii, Genzeryk najechał Italię i zdobył Rzym 3 czerwca 455. Petroniusz i Palladiusz zostali zamordowani przez Rzymian, gdy próbowali ucieczki przed Wandalami. Genzeryk wywiózł Eudokię oraz jej matkę i siostrę do Afryki, gdzie wkrótce Eudokia została żoną Huneryka[5][6][4].
Małżeństwo z Hunerykiem zostało zawarte prawdopodobnie pod koniec 456. Eudokia urodziła około 460 syna Hilderyka ostatniego prawowitego króla Wandalów (523–530). Oprócz Hilderyka urodziła jeszcze kilku synów. Po 16 latach małżeństwa prawdopodobnie w 472 uciekła od męża i udała się do Jerozolimy i tam pozostała do śmierci. Powodem rozstania miały być względy religijne, to znaczy ariańskie wyznanie Huneryka. Porzucony król wandalski zażądał od cesarza wschodniorzymskiego Zenona zwrotu majątku żony[7][8].
Wywód przodków:
| 4. Konstancjusz III | ||||||
| 2. Walentynian III | ||||||
| 5. Elia Galla Placydia | ||||||
| 1. Eudokia | ||||||
| 6. Teodozjusz II | ||||||
| 3. Licynia Eudoksja | ||||||
| 7. Atena Eudokia | ||||||
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Krawczuk 1991 ↓, s. 590.
- ↑ Krawczuk 1991 ↓, s. 514.
- ↑ Strzelczyk 1992 ↓, s. 137.
- ↑ a b Pawlak 2010 ↓, s. 47.
- ↑ Krawczuk 1991 ↓, s. 528,532.
- ↑ Strzelczyk 1992 ↓, s. 140.
- ↑ Krawczuk 1991 ↓, s. 532.
- ↑ Strzelczyk 1992 ↓, s. 142, 147, 164.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Aleksander Krawczuk: Poczet cesarzy rzymskich. Dominat. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1991. ISBN 83-207-1099-5.
- Marcin Pawlak: Rzymski Zachód w latach 395–493. W: Świat rzymski w V wieku. Praca zbiorowa pod redakcją Rafała Kosińskiego i Kamilli Twardowskiej. Kraków: Towarzystwo Wydawnicze "Historia Iagellonica", 2010. ISBN 978-83-62261-16-1.
- Jerzy Strzelczyk: Wandalowie i ich afrykańskie państwo. Państwowy Instytut Wydawniczy, 1992. ISBN 83-06-02205-X.