Epilit – Wikipedia, wolna encyklopedia

Typowym epilitem jest np. rosnący na skałach porost wzorzec geograficzny (Rhizocarpon geographicum)

Epilit, epilitofit, egzolitofit – roślina rosnąca na powierzchni skały, jeden z rodzajów litofitów. Nazwa pochodzi z języka greckiego: lithos – kamień, phyte – roślina. Do epilitów należą głównie porosty, mchy oraz w miejscach wilgotnych glony[1][2].

Epility są roślinami pionierskimi. Rosną na różnego rodzaju skałkach, blokach skalnych, głazach narzutowych, ale także na zbudowanych przez człowieka konstrukcjach betonowych, murowanych i na różnego rodzaju wyrobach, np. na dachówkach, eternicie. Mają znaczenie w przyrodzie i gospodarce człowieka. Rozkładają skalne podłoże, na którym żyją, zatrzymują części organiczne i w ten sposób przyczyniają się do powstawania gleb. Te, które rosną na konstrukcjach budowlanych przyczyniają się do ich niszczenia[3].

Zobacz też

epifil, epifit, epiksylit

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zbigniew Podbielkowski, Maria Podbielkowska: Przystosowania roślin do środowiska. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1992, s. 189-190. ISBN 83-02-04299-4.
  2. Hanna Wójciak: Porosty, mszaki, paprotniki. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2010. ISBN 978-83-7073-552-4.
  3. mgr inż. Grzegorz Gajkowski. Świat porostów. [dostęp 2014-06-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-06)].