Emilio Colombo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Emilio Colombo
Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1920 ; Potenza
Data i miejsce śmierci	24 czerwca 2013 ; Rzym
	Premier Włoch
Okres	od 6 sierpnia 1970; do 17 lutego 1972
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poprzednik	Mariano Rumor
Następca	Giulio Andreotti
	Przewodniczący Parlamentu Europejskiego
Okres	od 8 marca 1977; do 16 lipca 1979
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poprzednik	Georges Spénale
Następca	Simone Veil
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Emilio Colombo (ur. 11 kwietnia 1920 w Potenzy, zm. 24 czerwca 2013 w Rzymie) – włoski polityk, działacz Chrześcijańskiej Demokracji, premier Włoch w latach 1970–1972, przewodniczący Parlamentu Europejskiego od 1977 do 1979. Przez ponad 45 lat nieprzerwanie parlamentarzysta krajowy. Wiceminister i minister w około trzydziestu rządach, dożywotni członek Senatu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Z wykształcenia prawnik. Zaangażował się w działalność młodzieżowych organizacji chrześcijańskich, pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego akcji katolickiej^[1]. Później przez wiele lat był jednym z liderów Chrześcijańskiej Demokracji.

W 1946 został posłem do powołanej po II wojnie światowej konstytuanty (Assemblea Costituente della Repubblica Italiana), która działała do 1948. W tym samym roku został po raz pierwszy wybrany do Izby Deputowanych. W niższej izbie włoskiego parlamentu zasiadał nieprzerwanie do 1992 jako poseł I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X i XI kadencji^[2].

Pomiędzy 1948 a 1993 Emilio Colombo wielokrotnie wchodził w skład włoskich rządów jako:

podsekretarz stanu ds. rolnictwa w 5. i 6. rządzie Alcide De Gasperiego (1948–1951),
podsekretarz stanu ds. robót publicznych w 8. rządzie Alcide De Gasperiego, rządzie Giuseppe Pelli, 1. rządzie Amintore Fanfaniego i rządzie Mario Scelby (1953–1955),
minister rolnictwa i leśnictwa w 1. rządzie Antonia Segniego i rządzie Adone Zoliego (1955–1958),
minister handlu zagranicznego w 2. rządzie Amintore Fanfaniego (1958–1959),
minister przemysłu i handlu w 2. rządzie Antonia Segniego, rządzie Fernanda Tambroniego, 3. i 4. rządzie Amintore Fanfaniego (1959–1963),
minister skarbu oraz częściowo p.o. ministra budżetu i planowania gospodarczego w 1. rządzie Giovanniego Leone, 1., 2. i 3. rządzie Aldo Moro, w 1., 2. i 3. rządzie Mariano Rumora, w 2. rządzie Giovanniego Leone (1963–1970),
minister skarbu w 1. rządzie Giulia Andreottiego (1972),
minister bez teki ds. kontaktów z ONZ w 2. rządzie Giulia Andreottiego (1972–1973),
minister finansów w 4. rządzie Mariano Rumora (1973–1974),
minister skarbu w 5. rządzie Mariano Rumora, 4. i 5. rządzie Aldo Moro (1974–1976),
minister spraw zagranicznych w 2. rządzie Francesca Cossigi, rządzie Arnalda Forlaniego, 1. i 2. rządzie Giovanniego Spadoliniego i 5. rządzie Amintore Fanfaniego (1980–1983),
minister budżetu i planowania gospodarczego w rządzie Giovanniego Gorii (1987–1988),
minister finansów w 1. rządzie Giuliana Amato (1992–1993)^[1].

Od 6 sierpnia 1970 do 17 lutego 1972 sprawował urząd premiera. Zaplecze rządu stanowiły partie chadeków, socjalistów, socjaldemokratów i republikanów. Od 6 marca 1971 do końca urzędowania pełnił jednocześnie obowiązki ministra sprawiedliwości^[3].

W 1976 został powołany w skład Parlamentu Europejskiego. Rok później objął stanowisko jego przewodniczącego, które zajmował przez dwa lata. W pierwszych powszechnych wyborach europejskich uzyskał mandat eurodeputowanego, z którego zrezygnował po niespełna roku (przewodniczył w tym czasie Komisji ds. Kwestii Politycznych). Po raz kolejny został wybrany do PE III kadencji w 1989, zasiadał w nim do 1992. Wchodził w skład grupy Europejskiej Partii Ludowej^[4]. Po rozwiązaniu chadecji w pierwszej połowie lat 90. działał m.in. we Włoskiej Partii Ludowej^[5].

14 stycznia 2003 prezydent Carlo Azeglio Ciampi mianował Emilia Colombo dożywotnim senatorem^[2].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony m.in. francuską Legią Honorową II klasy i Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1993)^[6]. Laureat Nagrody Karola Wielkiego z 1979^[7]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych Włoch. [dostęp 2013-07-03]. (ang.).
↑ ^a ^b Emilio Colombo na stronie Senatu XVI kadencji. [dostęp 2013-07-03]. (wł.).
↑ Skład rządu Emilia Colombo na stronie Rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2013-07-03]. (ang.).
↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2013-07-03].
↑ Intervento dell'Onorevole Emilio Colombo Al Consiglio Nazionale del P.P.I. Roma, marzo 1995. emiliocolombo.it, 2008-02-01. [dostęp 2013-07-03]. (wł.).
↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 1993-05096. [dostęp 2013-07-03]. (wł.).
↑ Le Prix Charlemagne. aachen.de. [dostęp 2023-07-07]. (fr.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Douglas Martin: Emilio Colombo, Former Italian Premier, Dies at 93. nytimes.com, 2013-07-01. [dostęp 2013-07-03]. (ang.).
Emily Langer: Emilio Colombo, former Italian prime minister, dies at 93. washingtonpost.com, 2013-07-03. [dostęp 2013-07-09]. (ang.).
Rupert Cornwell: Emilio Colombo: Politician who helped shape modern Europe. independent.co.uk, 2013-07-04. [dostęp 2013-07-05]. (ang.).
Emilio Colombo. telegraph.co.uk, 2013-06-30. [dostęp 2013-07-03]. (ang.).

[esteri-1] Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych Włoch. [dostęp 2013-07-03]. (ang.).

[senat-2] Emilio Colombo na stronie Senatu XVI kadencji. [dostęp 2013-07-03]. (wł.).

[3] Skład rządu Emilia Colombo na stronie Rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2013-07-03]. (ang.).

[4] Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2013-07-03].

[5] Intervento dell'Onorevole Emilio Colombo Al Consiglio Nazionale del P.P.I. Roma, marzo 1995. emiliocolombo.it, 2008-02-01. [dostęp 2013-07-03]. (wł.).

[6] Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 1993-05096. [dostęp 2013-07-03]. (wł.).

[7] Le Prix Charlemagne. aachen.de. [dostęp 2023-07-07]. (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

Przewodniczący Wspólnego Zgromadzenia	Paul-Henri Spaak (1952–1954) Alcide De Gasperi (1954) Giuseppe Pella (1954–1956) Hans Furler (1956–1958)
Przewodniczący Zgromadzenia Parlamentarnego	Robert Schuman (1958–1960) Hans Furler (1960–1962)
Przewodniczący powołanego Parlamentu	Gaetano Martino (1962–1964) Jean Duvieusart (1964–1965) Victor Leemans (1965–1966) Alain Poher (1966–1969) Mario Scelba (1969–1971) Walter Behrendt (1971–1973) Cornelis Berkhouwer (1973–1975) Georges Spénale (1975–1977) Emilio Colombo (1977–1979)
Przewodniczący wybieranego Parlamentu	Simone Veil (1979–1982) Piet Dankert (1982–1984) Pierre Pflimlin (1984–1987) Henry Plumb (1987–1989) Enrique Barón Crespo (1989–1992) Egon Klepsch (1992–1994) Klaus Hänsch (1994–1997) José María Gil-Robles (1997–1999) Nicole Fontaine (1999–2002) Pat Cox (2002–2004) Josep Borrell (2004–2007) Hans-Gert Pöttering (2007–2009) Jerzy Buzek (2009–2012) Martin Schulz (2012–2014) Gianni Pittella (p.o., 2014) Martin Schulz (2014–2017) Antonio Tajani (2017–2019) David Sassoli (2019–2022) Roberta Metsola (p.o., 2022, od 2022)