French
DeutschEleonora Sekrecka – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Data urodzenia | 6 października 1902 |
|---|---|
| Data śmierci | 22 grudnia 1997 |
| Zawód, zajęcie | architekt |
| Odznaczenia | |
  | |
Eleonora Sekrecka (właśc. Hopfenstrand)[1], z domu Szach (ur. 6 października 1902, zm. 22 grudnia 1997[2]) – polska architekt.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Była absolwentką Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1932)[3]. Członek SARP Oddział Warszawa (od 1934)[4].
Po wejściu wojsk radzieckich i polskich do Warszawy 17 stycznia 1945 wraz z pozostałymi członkami Grupy Operacyjnej „Warszawa” (Bohdanem Lahertem, Julianem Putermanem-Sadłowskim) pod kierownictwem Józefa Sigalina wyruszyła do Warszawy z Lublina by ocenić zniszczenia wojenne. Ich raport z oględzin miał posłużyć rządowi do oceny, czy stolica Polski ma pozostać w Warszawie[5]. Kierowała Działem Budowlano-Technicznym Centralnego Komitetu Żydów Polskich[6]. Była również kierowniczką sekretariatu Biura Planowania Rozwoju przy Radzie Ministrów[7].
W marcu i kwietniu 1953 roku wzięła udział w Pierwszej Powszechnej Wystawie Architektury Polski Ludowej, która była przeglądem realizacji architektonicznych z lat 1945-1952[8].
Po zbudowaniu Osiedla Latawiec wzorowanego na paryskim placu Wogezów została odsunięta od projektowania za sprzeniewierzenie się socrealistycznej stylistyce[9].
Pochowana na cmentarzu wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A29-3-13)[10].
Ważniejsze projekty[edytuj | edytuj kod]
- osiedle Latawiec Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej (1953-57) w Warszawie[11],
- przebudowa gmachu Wychowawczego Warszawskiej Gminy Starozakonnych przy ul. Jagiellońskiej 28 w Warszawie na potrzeby Teatru Żydowskiego im. Ester Rachel Kamińskiej[12] (siedziba lalkowego Teatru Baj),
- budynek mieszkalny w Warszawie przy ul. Marszałkowskiej 78/80 (róg ul. Wspólnej, w którym mieścił się Węgierski Instytut Kultury[13]) budowany w latach 1964-1972. Projekt przewidywał 16 pięter. Ostatecznie zbudowano tylko 11,
- osiedle Dolna-Belwederska w Warszawie (z Kazimierzem Goławskim, 1965–1967)[14].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Odznaka „Przodownik Pracy” przez Centralny Zarząd Biur Projektowych Budownictwa Miejskiego[15].
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974)[4]
- Srebrna Odznaka SARP (1958)[4]
- Odznaka „Milionera” (1974)[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Historia pomocy - Rodzina Jiruskich | Polscy Sprawiedliwi [online], sprawiedliwi.org.pl [dostęp 2019-10-20].
- ↑ Alfabetyczny spis zmarłych nazwiska z zakresu Schn-Sem. 2014-07-10. [dostęp 2014-07-11].
- ↑ BLOKI OSIEDLA LATAWIEC. [w:] 2014-06-23 [on-line]. Warszawa moim Oczkiem. [dostęp 2014-07-10].
- ↑ a b c d In memoriam - Pamięci Architektów Polskich - Eleonora Sekrecka [online], www.inmemoriam.architektsarp.pl [dostęp 2019-10-20].
- ↑ Beata Chomątowska: Stacja Muranów. Wołowiec: Czarne, 2012. ISBN 978-83-7536-479-8.
- ↑ Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 454. ISBN 978-83-280-3725-0.
- ↑ Jacek Cydzik: Ludzie odbudowy Starego Miasta w Warszawie. s. 69.
- ↑ Bohdan Garliński: Pierwsza Powszechna Wystawa Architektury Polski Ludowej. Warszawa: Zachęta, Stowarzyszenie Architektów Polskich, marzec - kwiecień, 1953.
- ↑ Andrzej Kozicki, Odbudowa Warszawy na nowo opowiedziana, Warszawa: Fundacja na rzecz Warsztatów Analiz Socjologicznych, 2020, s. 188–189, ISBN 978-83-61726-08-1.
- ↑ Cmentarz Wojskowy - wyszukiwarka. [dostęp 2014-07-11].
- ↑ Anna Cymer, Architektura w Polsce 1945–1989, wyd. II poprawione, Warszawa: Fundacja Centrum Architektury, Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2019, s. 97–98, ISBN 978-83-949185-9-0.
- ↑ Gmach Wychowawczy im. Michała Bergsona. twoja-praga.pl. [dostęp 2014-07-10].
- ↑ Między domem i pracą (430). 2013-07-11. [dostęp 2014-07-11].
- ↑ Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 58. OCLC 831027217.
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 113, poz. 1630.