Elżbieta Rufener-Sapieha – Wikipedia, wolna encyklopedia

Elżbieta Rufener-Sapieha
Data i miejsce urodzenia

7 sierpnia 1921
Spusza

Data i miejsce śmierci

1 maja 2008
Berno

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RP

Elżbieta Izabela Rufener-Sapieha (ur. 7 sierpnia 1921 w Spuszy koło Grodna, zm. 1 maja 2008 w Bernie[1]) – polska malarka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Córka Eustachego Kajetana Sapiehy i Teresy z Lubomirskich, siostra Jana Andrzeja i Lwa Jerzego i Eustachego Seweryna.

Maturę zrobiła w roku 1939, Na skutek wybuchu wojny nie zdołała podjąć studiów wyższych. Działała w konspiracji, co doprowadziło do jej aresztowania w roku 1944 przez Gestapo w Krakowie, siedziała w więzieniu na Montelupich.

Po wojnie znalazła się w Szwajcarii razem z matką. Po jej wyjeździe do Kenii została adoptowana przez przyjaciela rodu Sapiehów, przemysłowca Hansa Rufenera.

W latach 50. była uczennicą Karla Bieri w berneńskiej Gewerbeschule, a także pobierała też lekcje rzeźby u Madeleine von Fischer.

Była członkiem Gesellschaft Schweizerischer Bildener Künstlerinnen.

Od połowy lat 60. regularnie przyjeżdżała do Polski, biorąc udział w życiu kulturalnym i społecznym. Była członkiem ruchu "Przymierze Rodzin". Prezydent Lech Wałęsa odznaczył ją w roku 1994 Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP, prymas Józef Glemp w roku 2000 Złotym Medalem Prymasowskim za zasługi dla Kościoła i Narodu. Pochowana została w rodzinnej krypcie rodu Sapiehów w Kościele św. Józefa Oblubieńca i św. Antoniego z Padwy w Boćkach.[2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]