Elżbieta Kowalewska (strzelczyni) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Data urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data śmierci | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Informacje klubowe | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Klub | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Elżbieta Kowalewska-Rutkowska (ur. 16 stycznia 1953[1][2], zm. 25 kwietnia 2012)[3] – polska strzelczyni, wicemistrzyni świata, wielokrotna medalistka mistrzostw Europy.
Kariera
[edytuj | edytuj kod]Zawodniczka klubu Zawisza Bydgoszcz, trenowała tam pod okiem swojego ojca Longina Kowalewskiego[3][4]. Była wielokrotną medalistką mistrzostw Polski, w swoim pierwszym starcie na krajowych mistrzostwach zdobyła trzy złote i jeden srebrny medal (1969)[3].
W zawodach juniorskich Kowalewska była ośmiokrotną medalistką mistrzostw Europy. W 1969 roku trzykrotnie stawała na podium. Indywidualnie zdobyła brąz w strzelaniu z karabinu standardowego w trzech pozycjach z 50 metrów, a w drużynie wywalczyła srebro (z Małgorzatą Paćko i Wandą Ryczko). Z tymi samymi zawodniczkami stanęła na trzecim stopniu podium w karabinie standardowym leżąc z 50 metrów. Rok później osiągnęła z drużyną trzecie miejsce w karabinie standardowym w trzech pozycjach z 50 metrów (także z Paćko i Ryczko). W 1971 roku została wicemistrzynią w karabinie standardowym w trzech pozycjach. Rok później wywalczyła podwójne mistrzostwo Europy w karabinie standardowym w trzech pozycjach (wraz z Bożeną Guz i Zdzisławem Moździrskim). Ostatni juniorski tytuł zdobyła w 1973 roku – było to złoto w karabinie pneumatycznym z 10 metrów[5].
W seniorskich mistrzostwach Europy zdobyła siedem medali. Pierwszy medal zdobyła w 1972 roku w karabinie pneumatycznym z 10 metrów (z Ireną Wierzbowską i Bożeną Taysner). Kolejne trzy podia osiągnęła w 1974 roku. W Enschede została podwójną srebrną medalistką w tej samej konkurencji (w drużynie partnerowały jej Wierzbowska-Młotkowska i Paćko). Z kolei w Vingsted stanęła na trzecim stopniu podium w karabinie standardowym w trzech pozycjach drużynowo (wraz z Paćko i Eulalią Rolińską). W tej samej konkurencji, wraz z Bożeną Taysner i Małgorzatą Paćko, została mistrzynią Europy w Sofii w 1975 roku. Z kolei w Londynie była drużynową wicemistrzynią w karabinie pneumatycznym (z Taysner i Wierzbowską-Młotkowską). Ostatnie podium mistrzostw kontynentu osiągnęła w 1977 roku. Wraz z Bożeną Taysner i Eulalią Rolińską wywalczyła brąz w karabinie standardowym w trzech pozycjach z 50 metrów[5].
Kowalewskiej udało się raz stanąć na podium mistrzostw świata. Została wicemistrzynią globu w 1974 roku w drużynowym strzelaniu z karabinu pneumatycznego z 10 metrów (wraz z Elżbietą Janik i Ireną Wierzbowską-Młotkowską). Jej wynik – 378 punktów – był najlepszym rezultatem w polskiej drużynie oraz czwartym osiągnięciem zawodów indywidualnych. Na tym samym turnieju była jeszcze piąta indywidualnie w karabinie standardowym w trzech pozycjach (570 punktów)[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Mała Encyklopedia Sportu. L-Ż, wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1986, s. 48
- ↑ Elżbieta Rutkowska : Nekrologi. nekrologi.net. [dostęp 2020-04-26]. (pol.).
- ↑ a b c Zmarła Elżbieta Kowalewska-Rutkowska. pzss.org.pl. [dostęp 2020-04-26]. (pol.).
- ↑ CWZS ZAWISZA BYDGOSZCZ. wojskowa-federacja-sport.pl. [dostęp 2020-04-26]. (pol.).
- ↑ a b c Zestawienie medali i medalistów IGRZYSK OLIMPIJSKICH, MISTRZOSTW ŚWIATA, MISTRZOSTW EUROPY w STRZELECTWIE SPORTOWYM. pzss.org.pl. [dostęp 2020-04-26]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Elzbieta KOWALEWSKA Poland (POL). issf-sports.org. [dostęp 2020-04-26]. (ang.).