Elżbieta Dołęga-Wrzosek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Elżbieta Dołęga-Wrzosek (ur. 7 września 1930 w Mławie) – polska działaczka społeczna na Białorusi związana z Baranowiczami.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się na Mazowszu, jednak dzieciństwo i młodość spędziła w Baranowiczach, gdzie uczęszczała do polskiej szkoły podstawowej im. Marii Konopnickiej (zlikwidowanej po II wojnie światowej). W 1954 podjęła studia lingwistyczne (germanistyczne i romanistyczne) w Wyższej Szkole Języków Obcych w Mińsku. W latach 60. ponownie zamieszkała w Baranowiczach, gdzie znalazła zatrudnienie jako nauczycielka. W latach 80. była animatorką polskiego odrodzenia narodowego w mieście i rejonie baranowickim. Z jej inicjatywy powstała Społeczna Szkoła Polska (później: im. Tadeusza Reytana) w Baranowiczach, a ona została jej dyrektorką. Zajęcia odbywały się początkowo w jej domu (później również w dworku Rozwadowskich). Przez długi okres kierowała miejskimi i rejonowymi strukturami Związku Polaków na Białorusi.

Jest córką Teresy Dołęgi-Wrzosek i matką Teresy Sieliwończyk.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• (oprac. Magdalena Michałek, Elżbieta Dołęga-Wrzosek), Społeczna Szkoła Polska im. Tadeusza Reytana w Baranowiczach 1987–2007, Baranowicze 2007