Edward Mizikowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Edward Mizikowski

Data i miejsce urodzenia	5 września 1952 Nowa Sól
Data i miejsce śmierci	20 sierpnia 2017 Brożówka
Zawód, zajęcie	działacz opozycji antykomunistycznej, robotnik, dziennikarz, poeta, społecznik
Odznaczenia

Edward Mizikowski (ur. 5 września 1952 w Nowej Soli, zm. 20 sierpnia 2017^[1] w Brożówce^[2]) – polski działacz opozycji niepodległościowej, robotnik, dziennikarz, poeta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył Zespół Szkół Zawodowych w Nysie^[2]. Pracował jako ślusarz w Hucie Warszawa. Od września 1980 należał do NSZZ „Solidarność”^[2]. W latach 1980–1981 był współpracownikiem Biura Interwencji i Mediacji NSZZ „S” Regionu Mazowsze^[2].

W grudniu 1981 był uczestnikiem strajku w Hucie Warszawa oraz głównym organizatorem „Robotniczego Komitetu Samoobrony Społecznej „Solidarność” Huty Warszawa, który przekształcił w kwietniu 1982 się w Międzyzakładowy Robotniczy Komitet Samoobrony Społecznej NSZZ „Solidarność”, a następnie Międzyzakładowy Robotniczy Komitet „Solidarności” (MRKS).

Był redaktorem i wydawcą prasy podziemnej („Głos Wolnego Hutnika”, „Głos Wolnego Robotnika”, „CDN – Głos Wolnego Robotnika”), organizatorem manifestacji antykomunistycznych na Mazowszu. 29 listopada 1982 ostał aresztowany przez Służbę Bezpieczeństwa, a następnie do 26 lipca 1983 był osadzony w więzieniu na Rakowieckiej. Sprawę umorzono w wyniku amnestii. W latach 1987–1988 był organizatorem i współorganizatorem wielu akcji w obronie więźniów politycznych^[2]. 22 sierpnia 1988 był organizatorem strajku w Hucie Warszawa. Został aresztowany i skazany na miesiąc aresztu^[2]. W latach 1982–1989 był wielokrotnie zatrzymywany i karany przez kolegia ds. wykroczeń^[2].

Był przeciwnikiem obrad Okrągłego Stołu^[2], a następnie współorganizatorem akcji bojkotu wyborów 4 czerwca 1989^[2]. Współtworzył Niepodległościową Partię „Solidarność”, a następnie był zwolennikiem Solidarności 80^[2]. Współorganizował manifestacje wymierzone przeciwko rządowi Tadeusza Mazowieckiego i prezydenturze gen. Wojciecha Jaruzelskiego^[2].

Zgłosił swą kandydaturę w wyborach prezydenckich w 1990, nie udało mu się jednak zebrać wymaganych 100 tys. podpisów. W latach 90. działacz Związku Piłsudczyków i Związku Strzeleckiego. W wyborach parlamentarnych w 1993 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Koalicji dla Rzeczypospolitej.

W latach 90. zajmował się handlem, m.in. jako właściciel pawilonu handlowego i sprzedawca na targowisku Wolumen w Warszawie, następnie był pracownikiem marketingu bezpośredniego i wykonywał prace dorywcze, a także pracował jako mechanik w warszawskim metrze^[2]. Był także wychowawcą młodzieży.

Autor tomików poezji „Serce i pazury” (2004), „Wybiłem się na Niepodległość” (2007).

Pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 32L-2-29).

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W 2010 otrzymał Krzyż Solidarności Walczącej^[3]. W 2016 został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności^[4] oraz Medalem Pro Patria^[2]. W 2017, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, został uhonorowany pośmiertnie przez prezydenta RP Andrzeja Dudę Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Katalog osób „rozpracowywanych” przez organa bezpieczeństwa państwa komunistycznego [online], bip.ipn.gov.pl [dostęp 2011-08-06] .