French
DeutschEdeltruda z Ely – Wikipedia, wolna encyklopedia
.JPG) Witraż w katedrze w Chester | |
| Data i miejsce urodzenia | ok. 630 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 23 czerwca 679 |
| Czczona przez | |
| Wspomnienie | |
| Atrybuty | Opatka trzymająca model katedry w Ely |
| Patronka | Dolegliwości gardła |
Edeltruda z Ely (ur. ok. 630, zm. 23 czerwca 679) – księżniczka Wschodniej Anglii, później królowa w Fens i Nortumbii. Od 672 roku ksieni w założonym przez siebie klasztorze w Ely. Święta Kościoła katolickiego, prawosławnego i anglikańskiego.
Biografia[edytuj | edytuj kod]
Była córką króla Anny, władcy Wschodniej Anglii. Jej rodzina odznaczała się żarliwą religijnością. Jej brat Jurmin oraz cztery siostry (Seksburga, Edelburga, Witburga i Setryda) zostali kanonizowani.
Edeltruda w młodości złożyła przyrzeczenie życia w czystości. Jednak z przyczyn politycznych zmuszono ją do małżeństwa z księciem Tondberhtem. Mąż uszanował jej przyrzeczenie czystości, zresztą zmarł trzy lata po ślubie. Po śmierci męża Edeltruda osiedliła się na wyspie Ely, którą otrzymała w ramach małżeńskiego kontraktu. Spędziła tam pięć lat, poświęcając się modlitwie[1].
Gdy miała 30 lat, zmuszona została ponownie wyjść za mąż za Egfryta, króla Deiry. Przez dwanaście lat małżeństwa Edeltrudzie udało się zachować czystość, mimo nalegań męża, w czym wspierał ją jej spowiednik – biskup Wilfryd. Ostatecznie zdecydowała się wstąpić do klasztoru w Codingham. Mąż, który początkowo zezwolił żonie na ten krok, szybko zmienił zdanie i zdecydował się siłą sprowadzić ją z powrotem. Edeltrudzie udało się jednak zbiec[1].
Osiedliła się w swojej posiadłości w Ely, gdzie, dzięki wsparciu finansowemu rodziny, zbudowała podwójny klasztor – dla braci i sióstr zakonnych. Przez następne siedem lat stała na jego czele.
Zmarła w 679 roku na dżumę. Według zachowanych relacji, przewidziała nie tylko swoją śmierć, ale też liczbę osób z zakonu, które miały paść ofiarą zarazy. Zgodnie z jej wolą pogrzeb był skromny, a jej ciało złożono do grobu w drewnianej trumnie[1].
Po pogrzebie[edytuj | edytuj kod]
Szesnaście lat później, jej siostra św. Seksburga, która przejęła po niej funkcję ksieni, zdecydowała się na ekshumację i przeniesienie szczątków siostry do kościoła. Według relacji św. Bedy Czcigodnego, który przeprowadził szczegółowe rozmowy ze świadkami ekshumacji (m.in. biskupem Wilfrydem i lekarzem Cynefridem, który był też przy jej śmierci), ciało Edetrudy było całkowicie wolne od rozkładu, a zmarła sprawiała wrażenie jakby zasnęła. Także chusty, w które ją owinięto przed pogrzebem, wyglądały jakby były całkiem świeże. Wprawiło to obecnych w wielkie zdumienie, gdyż otwierając trumnę spodziewali się znaleźć kości[1].
Ciało świętej złożone na powrót do trumny, przeniesiono do kościoła przy opactwie. Później pochowano tam też jej siostrę Seksburgę, drugą siostrę Witburgę oraz córkę Seksburgi, Ermenildę. W 1106 roku całą czwórkę pochowano obok ołtarza głównego nowego kościoła.
Podczas reformacji anglikańskiej, zgodnie z dekretem króla Henryka VIII, relikwie świętych rozrzucono, a miejsce ich spoczynku zdewastowano.
Choć ciało świętej zaginęło, w roku 1811 znaleziono jej dłoń, ukrytą w klasztornej skrytce, gdzie zwykle przechowywano relikwie. Dłoń kilkakrotnie zmieniała właścicieli, aż w końcu trafiła do dominikanek ze Stone, które wypożyczyły ją bezterminowo kościołowi parafialnemu pod wezwaniem świętej Edeltrudy przy Egreemon Street w Ely, w hrabstwie Cambridgeshire. Obecnie spoczywa na srebrnej siedemnastowiecznej płycie z napisem „Manus Sanctea Etheldredae 679” pod kryształowym kloszem zwieńczonym srebrną koroną[1].
Wystawiona na działanie powietrza dłoń znacznie pociemniała – obecnie jest ciemnobrązowa.
W 1954 roku poddano ją oficjalnym badaniom, w obecności chirurga i przedstawicieli Kościoła, podczas którego pod zaschniętą tysiąc trzechsetletnią skórą znaleziono ścięgno[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Joan Carroll Cruz Niezniszczalni: Historie świętych, których ciała nie uległy zepsuciu, wyd. Esprint 2014.