Ed McMahon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ed McMahon
Ilustracja
Ed McMahon (2005)
Imię i nazwisko

Edward Leo Peter McMahon Jr.

Data i miejsce urodzenia

6 marca 1923
Detroit

Data i miejsce śmierci

23 czerwca 2009
Los Angeles

Zawód

komik, aktor, muzyk

Współmałżonek

Alyce Ferrill
(1945-1974; rozwód)
Victoria Valentine
(1976-1989; rozwód)
Pam Hurn
(1992-2009; jego śmierć)

Lata aktywności

1957–2009

Multimedia w Wikimedia Commons

Edward Leo Peter „Ed” McMahon Jr. (ur. 6 marca 1923 w Detroit, zm. 23 czerwca 2009 w Los Angeles) – amerykański komik, aktor, prezenter telewizyjny, w latach 1962-1992 pomocnik Johnny’ego Carsona w jego programie The Tonight Show[1][2]. Po rozstaniu z programem Carsona występował także w telewizyjnym show Star Search[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Detroit[4], w Michigan jako syn Eleanor i Edwarda McMahonów[5]. Jego ojciec był na pół etatu hydraulikiem i artystą, którego praca na obu polach sprawiała, że rodzina często przeprowadzała się. Uczęszczał do 15 szkół w Detroit, New Jersey, Nowym Jorku i Massachusetts[6]. W wielu 15 lat McMahon po raz pierwszy pojawił się przed mikrofonem jako „rozmówca” na meczu bingo w Mexico w Maine. Potem przez trzy pracował na targach stanowych i karnawałach jako spiker i sprzedawał szatkownice do warzyw na promenadzie w Atlantic City w New Jersey. W latach 1940-1941 uczył się w Boston College w Bostonie w Massachusetts. Następnie pracował jako specjalista od wszystkiego w stacji radiowej Lowell w Massachusetts. Był instruktorem i pilotem testowym podczas II wojny światowej, w latach 1941–1966 brał udział w 85 misjach bojowych w czasie wojny koreańskiej[5]. Pracował jako handlarz sprzedający drobne artykuły na targu lub na ulicy, by opłacić czesne na studiach na wydziale dramatu i mowy na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w północno-wschodniej części Waszyngtonu. W 1949 ukończył studia.

W 1950 zadebiutował w telewizji jako klaun w programie CBS The Big Top. W 1959 McMahon został zatrudniony jako spiker w programie ABC Who Do You Trust?, dziennym quizie prowadzonym przez Johnny’ego Carsona. Kiedy Carson zastąpił Jacka Paara w programie NBC Tonight Show, zabrał ze sobą McMahona; obaj pozostali z Tonight aż do przejścia na emeryturę Carsona w 1992[7]. Sam MacMahon kontynuował występy komercyjne w wielu produkcjach telewizyjnych, w tym The Music Man. W 1966 zastąpił Alana Kinga i występował na Broadwayu jako dr Jack Kingsley w spektaklu The Impossible Years[8]. Grał proste role drugoplanowe w takich filmach jak dramat sensacyjny Larry’ego Peerce’a Incydent (The Incident, 1967) z Martinem Sheenem czy blaxploitacyjny dramat kryminalny Slaughter’s Big Rip-Off (1973) z Jimem Brownem. W 1983 zdobył Złotą Malinę dla najgorszego drugoplanowego aktora za rolę Pana Gillespie w kontrowersyjnej ekranizacji powieści Jamesa M. Caina Motyl (Butterfly, 1982) u boku Pii Zadory, Stacy’ego Keacha i Orsona Wellesa. Był gospodarzem popularnego telewizyjnego konkursu talentów. W 2009 wziął udział w reklamie Cash4Gold Super Bowl obok MC Hammera.

Wybrana filmografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jason Zinoman: As a Teenager, I Hated Johnny Carson. Then Came the Pandemic.. „The New York Times”, 26 lipca 2020. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
  2. ↑ Ed McMahon Remembered. „The New York Times”, 6 marca 2009. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
  3. ↑ Dennis McLellan: Ed McMahon dead at 86. „Chicago Tribune”, 23 czerwca 2009. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
  4. ↑ Ed McMahon Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
  5. ↑ a b Ed McMahon TV host. „TV Guide”. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
  6. ↑ Hal Erickson: Ed McMahon Biography. AllMovie. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
  7. ↑ Ed McMahon. TV.com. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
  8. ↑ Ed McMahon. Internet Broadway Database. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Złota Malina dla najgorszego aktora drugoplanowego
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ed_McMahon&oldid=71182904”