Dziewczyny do wzięcia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dziewczyny do wzięcia

Gatunek	obyczajowy, komedia
Data premiery	29 sierpnia 1972
Kraj produkcji	Polska
Język	polski
Czas trwania	45 min
Reżyseria	Janusz Kondratiuk
Scenariusz	Janusz Kondratiuk
Główne role	Ewa Szykulska Ewa Pielach
Muzyka	Czesław Niemen
Zdjęcia	Wiesław Pyda
Scenografia	Adam Nowakowski
Kostiumy	Jolanta Komorowska
Montaż	Lidia Pacewicz
Produkcja	Zespół Filmowy Pryzmat
Cytaty w Wikicytatach

Dziewczyny do wzięcia – polska komedia z 1972 roku w reżyserii Janusza Kondratiuka. Film czarno-biały.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

• Ewa Szykulska – dziewczyna pracująca na poczcie, poderwana przez „inżyniera”
• Ewa Pielach – Pućka, dziewczyna poderwana przez „magistra”
• Regina Regulska – Marta, dziewczyna nie lubiąca kremu, poderwana przez kelnera
• Jan Stawarz – „inżynier”
• Jan Mateusz Nowakowski – „magister”
• Zbigniew Buczkowski – kelner
• Jan Himilsbach – kelner
• Małgorzata Niemen – kelnerka
• Jadwiga Chojnacka – bileterka w teatrze
• Iga Cembrzyńska – we własnej osobie, przechodząca w foyer teatru
• Stanisław Mikulski – we własnej osobie, przechodzący w foyer teatru

Opis fabuły[edytuj | edytuj kod]

Film opowiada o jednodniowej przygodzie prowincjonalnych młodych dziewcząt pragnących przerwać monotonię życia na wsi. Trzy panny z podwarszawskiej miejscowości przybywają do stolicy, aby zaznać odrobinę wielkomiejskiego blichtru, z nadzieją na rozrywkę, poznanie chłopaka, a w perspektywie – może i trwały związek. Wpadają w oko dwóm mężczyznom, równie skrępowanym jak one same. Gdy wydaje się, że przyjdzie zakończyć dobrze rozpoczęty wieczór, sytuację i męski honor podrywaczy ratuje ich znajomy, kelner-światowiec, który udostępnia całej piątce klucze od własnego mieszkania, a po pracy dołącza do nich. Dziewczyny dobierają się w pary z poznanymi mężczyznami i spędzają wieczór, a w drodze powrotnej do domu pociągiem snują plany na przyszłość.

Plenery[edytuj | edytuj kod]

Jako plenery posłużyły m.in.: dworzec kolejowy Warszawa Śródmieście, Pałac Kultury i Nauki, dawna kawiarnia „Hortex” przy ul. Świętokrzyskiej.

Ścieżka dźwiękowa[edytuj | edytuj kod]

• W pociągu do Warszawy dziewczyny śpiewają piosenkę „Moda i miłość” grupy Czerwone Gitary z albumu Czerwone Gitary (3) oraz „Kiedyś przecież spotkamy się znów” grupy Wiślanie 69.
• W filmie wykorzystano utwór pt. „Człowiek na człowieka” wykonywaną przez Halinę Kunicką (dwukrotnie odgrywany fragment).
• Kelner (Zbigniew Buczkowski) śpiewa Marcie utwór „Pieski małe dwa”.
• Jako piosenkę końcową wykorzystano utwór „Com uczynił” w wykonaniu Czesława Niemena (słowa Bolesław Leśmian). Na planie filmu muzyk po raz pierwszy spotkał występującą w nim epizodycznie Małgorzatę Niemen, która później została jego żoną^[1].

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

• 1972: Złoty Ekran (przyznawany przez pismo „Ekran”)
• 1973: Jantar (KSF „Młodzi i Film”, I Międzynarodowe Spotkania Filmowe „Młodzież na ekranie” w Koszalinie) – nagroda dla najlepszego filmu telewizyjnego

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Dziewczyny do wzięcia w bazie filmpolski.pl
• Dziewczyny do wzięcia w bazie Filmweb
• Dziewczyny do wzięcia w bazie IMDb (ang.)
• Zdjęcia z filmu Dziewczyny do wzięcia w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”