Dyter – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dyter, Diterimię męskie pochodzenia germańskiego, zapisywane w Polsce od 1306 roku w formach Dyter, Tyter, a w postaci Dederek, Dederko i Deder – od 1417 roku[1], także Tader i Tadyr (które to formy mogły także pochodzić od imienia Teodor).

Pierwszy człon to germ. þeudo, stsas. thioda, stwniem. diot – „lud”, tu m.in. w formach Dēd- i Tād-; drugi, her-, to: stsas. heri, stwniem. heri – w funkcji członu drugiego oznacza „dowódca wojskowy”[2]. W czasach nowożytnych na gruncie języka niemieckiego imię to (niem. Dieter, Diether) zbiega się ze skróconą formą imienia Dietrich (Teodoryk)[3].

Staropolskie zdrobnienia: Dederek, Dederka (rodz. męski), Dederko; inne możliwe staropolskie zdrobnienia to: Debel, Dedel, Dedo, Dedak, Dela, Delak, Depa, Dydo, Dydziec, Dyt(ek), Dytko, Dytel, Dytka (rodz. męski), Dytlin, Dytusz, Dytyl, Dzietko, Dziec(z)ko, Tyc(z), Tyc(z)a (rodz. męski), Tyc(z)an, Tyc(z)e, Tyc(z)ek, Tyc(z)ko, Tyc(z)o, Tydek, Tydko, Tyl, Tyla (rodz. męski), Tylasz, Tyle, Tylek, Tylik, Tyliszak, Tylko, Tylo, Tylusz, Tyluszek, Tyluszko, Tytel, Tytak, Tyto, Tytusz, Dyko, Dykasz, Dykiel, Dykusz[2].

Dyter, Deder, Diter imieniny obchodzi 16 grudnia[4].

Znane osoby noszące imię Dyter, Deder[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. W. Taszycki (red.), Słownik staropolskich nazw osobowych. T. 1 z. 3, (Ciemek-Dźwiżeń). Wrocław•Warszawa•Kraków•Gdańsk 1967
  2. a b Z. Klimek (opr.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, t. 5, Kraków 1997, ISBN 83-85579-14-1
  3. R. Kohlheim, V. Kohlheim, Duden Lexikon der Vornamen, wyd. 3, Mannheim 1998 ISBN 3-411-04943-X
  4. Jan Grzenia, Słownik imion, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2002, ISBN 83-01-13741-X, OCLC 830306364.