Duńczyca – Wikipedia, wolna encyklopedia

Duńczyca
Ilustracja
Duńczyca (część zachodnia)
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska

Lokalizacja

Szczecin

Rzeka
Długość ok. 3,5 km
Źródło
Miejsce Odra
Współrzędne

53°25′36″N 14°34′05″E/53,426667 14,568056

Ujście
Recypient Dąbie
Miejsce

Szczecin

Współrzędne

53°25′38″N 14°36′44″E/53,427222 14,612222

Położenie na mapie Szczecina
Mapa konturowa Szczecina, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast w centrum znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „źródło”, po prawej znajduje się również punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „źródło”, po prawej znajduje się również punkt z opisem „ujście”

Duńczyca – dawne ramię ujściowe Odry[1] w Szczecinie. Jeden z cieków Międzyodrza; część akwatorium portu morskiego w Szczecinie.

Duńczyca na odcinku środkowym między Ostrowem Grabowskim (po lewej) i Ostrowem Mieleńskim (po prawej)
Duńczyca (część wschodnia)

Wskutek rozbudowy portu morskiego, począwszy od 2. połowy XIX wieku systematycznie zmieniano jej bieg. Ostatecznie w środkowej części usypano dwie groble przez co ciek został rozdzielony na trzy fragmenty. Pierwsza powstała przed wybuchem II wojny światowej przyłączyła do Łasztowni obszar ograniczony nabrzeżami Polskim, Belgijskim, Niemiec­kim, Słowackim i Czeskim z 64-metrowej wysokości (18 pięter) elewatorem zbożowym „Ewa” (nazwy współczesne) oraz druga – zdudowana współcześnie – łącząca z Łasztownią dawną wyspę Ostrów Grabowski.

Zachodnia część Duńczycy oddziela Wyspę Grodzką wraz z Bielawą od Łasztowni. Na Łasztowni od strony Duńczycy znajduje się Nabrzeże Starówka. Na północnym krańcu tego fragmentu Duńczycy wykonany został Kanał Grodzki będący wejściem do szczecińskiego portu wolnocłowego otwartego w 1898 roku. Fragment środkowy, najkrótszy, stał się częścią wybagrowanego ku północy Kanału Dębickiego, natomiast wschodni odcinek przecięty sztucznymi Kanałem Wrocławskim i Przekopem Mieleńskim uchodzi do jeziora Dąbie tworząc dwa ramiona: Duńczycę Wschodnią i Duńczycę Zachodnią rozdzielając Wielką Kępę od Mieleńskiej Łąki.

Przed 1945 rokiem nad Duńczycą w pobliżu Przekopu Mieleńskiego istniało kąpielisko Waldowshof należące do Klary Goetzke oraz miał siedzibę sportowy klub pływacki Waspo Stettin(inne języki)[2].

Do 1945 r. stosowano niemiecką nazwę Dunzig. Początkowo w latach 1945–47 używano polskiej nazwy Starówka[3][4]. W 1947 r. ustalono urzędowo polską nazwę Duńczyca[5].

Duńczyca (po prawej) oddzielająca się od Odry (po lewej) pomiędzy Wyspą Grodzką z Bielawą (pośrodku) a Łasztownią (po prawej). Widok z mostu Trasy Zamkowej w kier. północnym (2006)
Duńczyca (po prawej) oddzielająca się od Odry (po lewej) pomiędzy Wyspą Grodzką z Bielawą (pośrodku) a Łasztownią (po prawej).
Widok z mostu Trasy Zamkowej w kier. północnym (2006)

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 59, ISBN 83-239-9607-5.
  2. ↑ Zbiór fotografii w galerii Portalu Miłośników Dawnego Szczecina sedina.pl
  3. ↑ Encyklopedia Szczecina. T. I A-O. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, 1999, s. 214. ISBN 83-87341-45-2. (pol.).
  4. ↑ Plan i informator miasta Szczecina, Agencja Reklamy „Polskie Pismo i Książka”, Szczecin, 1947.
  5. ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości. (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 4)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Duńczyca&oldid=72095798”