Douglas DC-7 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Douglas DC-7
Ilustracja
Douglas DC-7
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Douglas Aircraft Company

Typ

samolot pasażerski i transportowy

Załoga

4

Historia
Data oblotu

18 maja 1953

Lata produkcji

1953-1958

Liczba egz.

337

Dane techniczne
Napęd

4 silniki gwiazdowe Wright-R-3350-18EA-1

Moc

każdy
3447 KM (2535 kW)

Wymiary
Rozpiętość

38,86 m

Długość

34,21 m

Wysokość

9,70 m

Masa
Własna

33 000 kg

Startowa

64 850 kg

Osiągi
Prędkość maks.

653 km/h

Prędkość przelotowa

515 km/h

Pułap praktyczny

6600 m

Zasięg

7411 km

Dane operacyjne
Liczba miejsc
do 105 pasażerów

Douglas DC-7amerykański samolot pasażerski i transportowy, produkowany przez firmę Douglas Aircraft Company w latach 1953-1958. Wyprodukowano ponad 330 egzemplarzy tego samolotu, około 40 nadal jest eksploatowanych. To jeden z ostatnich wielosilnikowych pasażerskich samolotów komunikacyjnych wyposażony w silniki gwiazdowe i cechujący się dużym zasięgiem oraz bardzo długim czasem lotu.

Douglas DC-7 był bezpośrednim rozwinięciem samolotu Douglas DC-6 wyposażonym w mocniejsze silniki tłokowe, z dodatkowymi układami turbin odzyskujących energię gazów spalinowych do napędu śmigieł. Stanowił odpowiedź na konkurencyjny samolot firmy LockheedL-1049 Super Constellation.

Samolot powstawał w okresie wchodzenia na linie komunikacyjne samolotów o napędzie odrzutowym (De Havilland Comet, Boeing 707) i z tego powodu jego rola w przewozach lotniczych była mniejsza niż zakładali to konstruktorzy.

Katastrofy[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Katastrofy lotnicze z udziałem samolotu Douglas DC-7.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]