Dirk Bouts – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dirk Bouts
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1415
Haarlem

Data i miejsce śmierci

6 maja 1475
Leuven

Narodowość

niderlandzka

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

późny gotyk

Dirk Bouts, Dieric Bouts (ur. ok. 1415 w Haarlemie, zm. 6 maja 1475 w Leuven) – niderlandzki malarz.

Ostatnia wieczerza - centralna część retabulum Ołtarza Eucharystii - kościół św. Piotra w Leuven
Zwiastowanie, Muzeum Czartoryskich w Krakowie
Zmartwychwstanie, Norton Simon Museum w Pasadena

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Prawdopodobnie urodził się w mieście Haarlem. Działał głównie w Lowanium (Leuven), gdzie od 1462 roku pełnił funkcję malarza miejskiego. Był jednym z pierwszych malarzy północnoeuropejskich stosujących perspektywę liniową z jednym punktem zbiegu, jak w przypadku Ostatniej Wieczerzy w Ołtarzu Eucharystii z kościoła Sint-Pieterskerk w Lowanium. Sztywne postacie w kompozycjach Boutsa są przeważnie wysmuklone, o wysokich czołach, mało zindywidualizowane.

Bouts był kolorystą. Przejawia się to w jego pracach: zarówno w bocznych skrzydłach Ołtarza Eucharystii (1465–1468), jak i w Pokłonie Trzech Króli (ok. 1450). W stosowanej przez niego gamie barwnej dominują: oliwkowa zieleń, karmin, błękit, fiolet i biel stosowana w subtelny sposób. W jednym ze skrzydeł tryptyku, którego środkową część stanowi Pokłon Trzech Króli, przedstawił źródło światła w obrazie jako bladą tarczę słoneczną widoczną w głębi.

Innymi ważnymi dziełami artysty są prace wyrażające jego stosunek do sprawiedliwości cesarza Ottona III (1468 r.). Malarzowi zlecono zaprojektowanie ich do sali głównej ratusza, a więc przypuszcza się, że autor odnosi się do obrazów Rogera van der Weydena w ratuszu brukselskim.

Miał dwóch synów, którzy również zostali malarzami: Alberta Boutsa i, nazwanego tym samym imieniem, Dirka Boutsa. Ze szkoły Dirka Boutsa pochodzi m.in.: Dyptyk Mater Dolorosa i Ecce Homo.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Obrazy Dirka Boutsa.

Dirkowi Boutsowi przypisywane są następujące dzieła[1]:

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. na podstawie Antoniego Ziemby za: monografią Catheline Perierd'leteren z 2005 roku