Dimityr Stanczow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dimityr Stanczow
Димитър Станчов
Data i miejsce urodzenia	9 maja 1863 ; Swisztow
Data śmierci	23 marca 1940
	Premier Bułgarii
Okres	od 27 lutego 1907; do 3 marca 1907
Poprzednik	Dimityr Petkow
Następca	Petyr Gudew
	Minister spraw zagranicznych Bułgarii
Okres	od 23 października 1906; do 26 lutego 1907
Poprzednik	Raczo Petrow
Następca	Stefan Paprikow
	Multimedia w Wikimedia Commons

Dimityr Janew Stanczow, bułg. Димитър Станчов (ur. 9 maja 1863 w Swisztowie, zm. 23 marca 1940 w Sofii^[1]) – bułgarski prawnik, dyplomata i polityk, w 1907 premier rządu bułgarskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny bułgarskich kupców, którzy w XVIII wieku przenieśli się z Albanii do Swisztowa^[1]. W 1886 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wiedeńskim. W 1889 objął funkcję naczelnika tajnej kancelarii księcia Ferdynanda I. W 1895 rozpoczął karierę dyplomatyczną, reprezentując księcia w Bukareszcie i w Wiedniu. W latach 1897–1906 pełnił funkcję ministra pełnomocnego w Petersburgu.

W 1906 objął tekę ministra spraw wewnętrznych, którą w 1907 połączył z urzędem premiera. W 1908 powrócił do pracy w dyplomacji, reprezentując Bułgarię w Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii i we Włoszech^[1]. W latach 1920–1924 pełnił funkcję ministra pełnomocnego w Londynie. Po 1924 wycofał się z aktywnego życia politycznego, sprzeciwiając się polityce rządu Cankowa. W latach 1925-1929 był prezydentem Bułgarskiego Komitetu Olimpijskiego.

W życiu prywatnym był żonaty (w 1889 poślubił damę dworu królowej Marii Luizy – Annę de Grenaud), miał pięcioro dzieci. Jego córka Nadieżda Stanczow-Muir była pierwszą kobietą w gronie bułgarskich dyplomatów.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 428–429.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Angeł Curakow: Encikłopedia prawitelstwata na Byłgaria. Sofia: 2005. ISBN 954-402-058-6. (bułg.).

[Taszew-1] Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 428–429.

[1]

Księstwo Bułgarii (1878–1908)	Burmow (1879) metropolita Klemens (1879–1880) Cankow (1880) Karawełow (1880–1881) Ehrnrooth (1881) Sobolew (1882–1883) Cankow (1883–1884) Karawełow (1884–1886) metropolita Klemens (1886) Karawełow (1886) Radosławow (1886–1887) Stoiłow (1887) Stambołow (1887–1894) Stoiłow (1894–1899) Grekow (1899) Iwanczow (1899–1901) Petrow (1901) Karawełow (1901–1902) Danew (1902–1903) Petrow (1903–1906) Petkow (1906–1907) Stanczow (1907) Gudew (1907–1908)
Carstwo Bułgarii (1908–191946)	Malinow (1908–1911) Geszow (1911–1913) Danew (1913) Radosławow (1913–1918) Malinow (1918) Teodorow (1918–1919) Stambolijski (1919–1923) Cankow (1923–1926) Lapczew (1926–1931) Malinow (1931) Muszanow (1931–1934) Georgiew (1934–1935) Złatew (1935) Toszew (1935) Kjoseiwanow (1935–1940) Fiłow (1940–1943) Gabrowski (1943) Bożiłow (1943–1944) Bagrianow (1944) Murawiew (1944) Georgiew (1944–1946)
Ludowa Republika Bułgarii (1946–1990)	Dimitrow (1946–1949) Kołarow (1949–1950) Czerwenkow (1950–1956) Jugow (1956–1962) Żiwkow (1962–1971) Todorow (1971–1981) Filipow (1981–1986) Atanasow (1986–1990) Łukanow (1990)
Republika Bułgarii (od 1990)	Popow (1990–1991) Dimitrow (1991–1992) Berow (1992–1994) Indżowa (1994–1995) Widenow (1995–1997) Sofijanski (1997) Kostow (1997–2001) Sakskoburggotski (2001–2005) Staniszew (2005–2009) Borisow (2009–2013) Rajkow (2013) Oreszarski (2013–2014) Bliznaszki (2014) Borisow (2014–2017) Gerdżikow (2017) Borisow (2017–2021) Janew (2021) Petkow (2021–2022) Donew (2022–2023) Denkow (2023–2024) Gławczew (od 2024)