Dienis Puszylin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dienis Puszylin
Денис Пушилін
Ilustracja
Dienis Puszylin (2022)
Pełne imię i nazwisko

Dienis Władimirowicz Puszylin

Data i miejsce urodzenia

9 maja 1981
Makijiwka

Przewodniczący Donieckiej Republiki Ludowej
Okres

od 7 września 2018

Poprzednik

Dmitrij Trapieznikow

Przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej Donieckiej Republiki Ludowej
Okres

od 15 maja 2014
do 18 lipca 2014

Poprzednik

nowa funkcja

Następca

Władimir Makowicz (p.o.)

Przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej Donieckiej Republiki Ludowej
Okres

od 4 września 2015
do 14 września 2018

Poprzednik

Andriej Purgin

Następca

Olga Makiejewa

Pełniący obowiązki premiera Donieckiej Republiki Ludowej
Okres

od 7 września 2018
do 18 października 2018

Poprzednik

Dmitrij Trapieznikow (p.o.)

Następca

Aleksandr Ananczenko (p.o.)

Faksymile
Odznaczenia
Order „Za zasługi dla Ojczyzny” I klasy

Dienis Władimirowicz Puszylin, ros. Денис Владимирович Пушилин, ukr. Денис Володимирович Пушилін (ur. 9 maja 1981 w Makijiwce) – doniecki polityk i separatysta, przewodniczący parlamentu nieuznawanej na arenie międzynarodowej Donieckiej Republiki Ludowej w 2014 i ponownie od 2015 do 2018[1], od 7 września do 18 października 2018 p.o. premiera, od 20 listopada 2018 „głowa państwa”.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Według mediów ma wykształcenie średnie, skończył liceum w Makijiwce. W latach 1999–2000 odbył służbę wojskową. Następnie rozpoczął studia ekonomiczne w Donbaskiej Narodowej Akademii Budownictwa i Architektury; we własnym biogramie dostarczonym komisji wyborczej podał, że je ukończył[2][3]. Od 2002 do 2011 pracował w firmie handlowej „Sołodke Żyttia”[4]. Od 2011 do 2013 zatrudniony w MMM-2011, reaktywowanej piramidzie finansowej założonej przez Siergieja Mawrodiego. W firmie doszedł do stanowiska kierowniczego[5]. Następnie pozostawał bezrobotny. W 2013 wystartował w wyborach do parlamentu z listy „Mamy jeden cel” w okręgu kijowskim[6] i zdobył 0,08% głosów.

W 2014 zaangażował się w działalność ruchów separatystycznych w Donbasie, m.in. jako przywódca wieców przeciwko władzom w Kijowie. Został rzecznikiem rebeliantów i zastępcą ludowego gubernatora Donbasu Pawła Gubariewa, a po jego aresztowaniu 5 kwietnia faktycznym następcą[4]. 29 kwietnia objęty sankcją zakazu wjazdu na teren Unii Europejskiej[4] (później także na teren innych krajów europejskich oraz Stanów Zjednoczonych i Kanady). 15 maja 2014 został przewodniczącym Rady Najwyższej Donieckiej Republiki Ludowej i tym samym formalnie głową państwa[2]. W czerwcu przeprowadzono na niego dwa nieudane zamachy bombowe: pierwszy z 7 czerwca przeżył (jednak zginął w nim jego asystent[7]), w drugim z 12 czerwca przypadku bomba montowana pod jego samochodem zabiła zamachowców[potrzebny przypis]. 18 lipca podczas trwającego od czerwca pobytu w Moskwie zrezygnował z funkcji szefa parlamentu[8].

Został później koordynatorem Ludowego Frontu Noworosji. Jesienią 2014 wystartował w kolejnych wyborach z ramienia partii Republika Doniecka, 14 listopada został wiceprzewodniczącym parlamentu. Został przedstawicielem Rady Najwyższej w negocjacjach pokojowych w Mińsku[potrzebny przypis]. 4 września 2015 tymczasowo objął fotel szefa parlamentu po odwołaniu pod przymusem aresztowanego Andrieja Purgina[9]. 11 września został pełnoprawnym przewodniczącym. 7 września 2018 po śmierci Aleksandra Zacharczenki i unieważnieniu objęcia władzy przez Dmitrija Trapieznikowa został pełniącym obowiązki głowy państwa. Miał je sprawować do wyborów 11 listopada[10]. 14 września zakończył pełnienie funkcji szefa parlamentu[11]. 18 października jako swojego następcę na fotelu premiera wyznaczył Aleksandra Ananczenkę[12].

20 grudnia 2022 roku otrzymał rosyjski Order „Za zasługi dla Ojczyzny” I klasy[13].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest żonaty z Jeleną, ma dwoje dzieci.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ukraine. rulers.org. [dostęp 2018-09-01]. (ang.).
  2. a b Newly formed Donetsk Republic elects parliament speaker. tass.ru, 15 maja 2014. [dostęp 2018-09-01]. (ang.).
  3. Biogram. Centralna Komisja Wyborcza Ukrainy. [dostęp 2018-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-15)]. (ukr.).
  4. a b c Пушилин Денис Владимирович. facenews.ua, 29 maja 2018. [dostęp 2018-09-01]. (ros.).
  5. Новый лидер донецких сепаратистов оказался функционером МММ. zn.ua. [dostęp 2018-09-01]. (ukr.).
  6. Unknown takes separatist spotlight in Ukraine. dw.com, 20 kwietnia 2014. [dostęp 2018-09-01]. (ang.).
  7. В Донецке совершено покушение на председателя „Верховного совета ДНР” Пушилина, его помощник убит (обновлено). rbc.ua, 7 czerwca 2014. [dostęp 2018-09-01]. (ukr.).
  8. Спикер парламента «ДНР» Пушилин ушел в отставку. tvrain.ru, 18 lipca 2014. [dostęp 2018-09-01]. (ros.).
  9. Obalono przewodniczącego „parlamentu” Donieckiej Republiki Ludowej. Telewizja Republika, 6 września 2015. [dostęp 2017-09-01].
  10. Парламент ДНР сменил исполняющего обязанности главы республики. meduza.io, 7 września 2018. [dostęp 2018-09-07]. (ros.).
  11. Денис Пушилин сложил депутатские полномочия. dnrsovet.su, 14 września 2018. [dostęp 2018-10-06]. (ros.).
  12. Pushilin appoints Ananchenko acting DPR prime minister. dan-news.info, 18 października 2018. [dostęp 2018-10-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-22)]. (ang.).
  13. Награждённые государственными наградами Российской Федерации. kremlin.ru, 20 grudnia 2022. [dostęp 2022-12-21]. (ros.).