Dee Dee Ramone – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dee Dee Ramone

Imię i nazwisko	Douglas Glenn Colvin
Data i miejsce urodzenia	18 września 1951 Fort Lee, Wirginia
Data i miejsce śmierci	5 czerwca 2002 Hollywood, Los Angeles
Przyczyna śmierci	Przedawkowanie heroiny
Instrumenty	gitara basowa
Gatunki	punk rock
Zawód	kompozytor
Aktywność	1974–2002
Wydawnictwo	Sire, Wanker Rec, World Service, Other People’s Music, Corazong
Instrument
Fender Precision Bass
Zespoły
Ramones
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Dee Dee Ramone, właściwie Douglas Glenn Colvin^[1] (ur. 18 września 1951 w Fort Lee^[2][3], zm. 5 czerwca 2002 w Hollywood^[1][3]) – amerykański muzyk punkrockowy, basista zespołu Ramones w latach 1974–1989.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Douglas Glenn Colvin urodził się w Fort Lee w stanie Wirginia. Był synem amerykańskiego żołnierza stacjonującego w Niemczech i Niemki. Większość jego dzieciństwa upłynęła pod znakiem ciągłych zmian miejsca zamieszkania – z racji wykonywanego przez ojca zawodu. Kiedy był nastolatkiem jego rodzina osiadła w Berlinie, gdzie mieszkał do 15 roku życia – dopóki jego rodzice nie rozwiedli się (ojciec był alkoholikiem). Po rozwodzie matka zabrała Colvina i jego siostrę Beverly do Nowego Jorku, gdzie zamieszkali w Forest Hills (dzielnica Queens)^[1]. Tam spotkał Johna Cummingsa (znany później jako Johnny Ramone) i Thomasa Erdelyi’ego (znany później jako Tommy Ramone), z którymi się zaprzyjaźnił (Cummings i Erdelyi grali wówczas w zespole Tangerine Puppets).

Ramones[edytuj | edytuj kod]

Colvin po nieudanym przesłuchaniu na posadę gitarzysty w nowo powstałej grupie The Neon Boys (późniejszy Television)^[4] utworzył z Cummingsem i z Jeffreyem Hymanem (znanym później jako Joey Ramone) nowy zespół. Po krótkim epizodzie na miejscu wokalisty przerzucił się na gitarę basową. Jako pierwszy w zespole przyjął nazwisko „Ramone” (odtąd znany był już jako Dee Dee Ramone) – zainspirowany Paulem McCartneyem, który używał pseudonimu Ramone (Paul Ramon) w podróży, aby zachować anonimowość w szczytowym okresie Beatlemanii^[5][6]. Później przekonał pozostałych muzyków do swojego pomysłu i w ten sposób Cummings stał się Johnnym Ramone, Jeffrey Hyman stał się Joeyem Ramone, a sam zespół przyjął nazwę The Ramones^[7].

Dee Dee był współautorem większości repertuaru Ramones. Napisał takie utwory jak: „53rd & 3rd” (traktujący o męskiej prostytucji na skrzyżowaniu ulic 53 i 3 na Manhattanie, rzekomo napisany na podstawie osobistego doświadczenia), „Glad to See You Go”, „It’s a Long Way Back to Germany”, „Chinese Rock” (pierwotnie nagrane przez Johnny’ego Thundersa i The Heartbreakers – jednak Johnny Ramone nie podchodził entuzjastycznie do pisania piosenek o narkotykach) oraz „Wart Hog” (Dee Dee go napisał w czasie leczenia na odwyku narkotykowym). Po rezygnacji z gry w zespole (1989), nadal z nimi współpracował pisząc piosenki na następne albumy.

Kariera solowa[edytuj | edytuj kod]

Jeszcze przed odejściem z Ramones rozpoczął krótką karierę jako raper pod pseudonimem „Dee Dee King”. W 1987 nagrał singla „Funky Man”, a dwa lata później ukazał się album Standing in the Spotlight. Krytyk Matt Carlson napisał, że ta płyta „zapisze się w annałach popkultury, jako jedno z najgorszych nagrań. Może stać się tylko przedmiotem dla kolekcjonerów”^[8]. Po złych recenzjach powrócił do punkrocka z różnymi krótkimi projektami takimi jak: Sprokket (w którym występował również Richard „Atomic Elf” Bachus), D Generation czy The Spikey Tops.

W 1991 na krótko związał się z zespołem GG Allina The Murder Junkies. W latach 1994–1996 prowadził zespół „Dee Dee Ramone I.C.L.C.” (Inter–Celestial Light Commune), który nagrał album I Hate Freaks Like You (1994) z gościnnym udziałem Niny Hagen. Po wydaniu płyty muzycy udali się w trasę koncertową promocyjną odwiedzając w ciągu dziesięciu miesięcy 22 kraje.

Podczas tej trasy w listopadzie 1994 Dee Dee szukając pozostawionej gitary przed jednym z hoteli w Argentynie poznał 16-letnią Barbarę Zampini^[9]. Zampini była zagorzałą fanką Ramones i grała wówczas na gitarze basowej od dwóch lat. Kilka lat później pobrali się i pozostali razem aż do śmierci Dee Dee w 2002.

W styczniu 1995 po zakończeniu trasy, grupa udała się do Amsterdamu w celu nagrania drugiej płyty. Na skutek tarć między Dee Dee a wytwórnią (Rough Trade World Service) zespół został z niej usunięty. Po otrzymaniu tej wiadomości basista John Cargo opuścił Dee Dee Ramone I.C.L.C. i wyjechał do Los Angeles. Utwory napisane przez Dee Dee i Cargo na nowy album, który nigdy nie ukazał się, zostały nagrane częściowo przez Ramones na ich ostatnią płytę ¡Adios Amigos!. W jednej z tych piosenek „Born to Die in Berlin” obok Joeya Ramone’a Dee Dee zaśpiewał w języku niemieckim.

Dee Dee został również specjalnym gościem podczas ostatniego występu Ramones w The Palace w Los Angeles 6 sierpnia 1996, podczas którego zaśpiewał w piosence „Love Kills” (C.J. Ramone grał na gitarze basowej).

Jeszcze przed zakończeniem kariery Ramones, Dee Dee utworzył tribute band o nazwie The Ramainz (wykonujący utwory Ramones) w którego składzie znaleźli się: jego żona Barbara (jako Barbara Ramone; gitara basowa) oraz C.J. Ramone (gitara) i Marky Ramone (perkusja).

W następnych latach już jako Dee Dee Ramone nagrał albumy: Zonked! (1997) i Hop Around (2000). Na początku nowego millenium przeprowadził się do Los Angeles z zamiarem kariery aktorskiej. Wystąpił w filmie Bikini Bandits (2002) u boku m.in. Jello Biafry^[10].

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Dee Dee Ramone został znaleziony martwy wieczorem 5 czerwca 2002 przez żonę Barbarę Zampini w swoim apartamencie w Hollywood. Autopsja wykazała przedawkowanie heroiny^[11]. Jego prochy zostały złożone na Hollywood Forever Cemetery (dwa lata później na tym samym cmentarzu został pochowany Johnny Ramone)^[12].

Był osobą biseksualną^[13][14].

Książki[edytuj | edytuj kod]

Dee Dee Ramone napisał dwie autobiografie: Poison Heart: Surviving the Ramones i Legend of a Rock Star (2002).

Jest również autorem powieści Chelsea Horror Hotel (2001) w której on i jego żona przenoszą się do słynnego nowojorskiego Chelsea Hotel i zamieszkują w pokoju w którym Sid Vicious rzekomo zabił Nancy Spungen. W książce Dee Dee odwiedza swoich zmarłych przyjaciół związanych z nowojorską scena punkową: Sida Viciousa (ex–Sex Pistols), Johnny’ego Thundersa (ex–New York Dolls), Stiva Batorsa (ex–The Dead Boys i The Lords of the New Church) oraz Jerry’ego Nolana (ex–New York Dolls i The Heartbreakers)^[15].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Albumy z Ramones[edytuj | edytuj kod]

• Ramones (1976)
• Leave Home (1977)
• Rocket to Russia (1977)
• It's Alive (1978)
• Road to Ruin (1978)
• End of the Century (1980)
• Pleasant Dreams (1981)
• Subterranean Jungle (1983)
• Too Tough to Die (1984)
• Animal Boy (1986)
• Halfway to Sanity (1987)
• Brain Drain (1989)

Albumy solowe[edytuj | edytuj kod]

• Standing in the Spotlight (1989) (jako Dee Dee King)
• I Hate Freaks Like You (1994)
• Zonked! (1997)
• Hop Around (2000)
• Greatest & Latest (2000)
• Too Tough to Die Live (2003)

Single solowe[edytuj | edytuj kod]

• „Funky Man” (1987) (jako Dee Dee King)
• „Chinese Bitch” (1994)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]