French
DeutschDanny Ainge – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | ||||||||||||||||
| rzucający obrońca | ||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 17 marca 1959 | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost | 196 cm | |||||||||||||||
| Masa ciała | 91 kg | |||||||||||||||
| Kariera | ||||||||||||||||
| Aktywność | 1981–1995 | |||||||||||||||
| Szkoła średnia | ||||||||||||||||
| College | BYU (1977–1981) | |||||||||||||||
| Draft | 1981, numer: 31 | |||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Daniel Ray Ainge (ur. 17 marca 1959 w Eugene) – amerykański koszykarz, grający w lidze NBA na pozycji rzucającego obrońcy, a także baseballista, dwukrotny mistrz NBA z drużyną Boston Celtics. Obecnie dyrektor wykonawczy ds. koszykówki w macierzystym klubie.
Wszechstronnie utalentowany, w szkole średniej z powodzeniem grał w futbol amerykański, zaś na uniwersytecie Brigham Young University, także w baseball. W 1979 rozpoczął występy w profesjonalnym klubie MLB – Toronto Blue Jays. W 1981 został wybrany w drafcie przez Boston Celtics, którzy musieli wykupić jego kontrakt od drużyny Blue Jays.
Mimo początkowych niepowodzeń, wkrótce Ainge stał się kluczowym graczem drużyny i walnie przyczynił się do zdobycia przez Celtów dwóch tytułów mistrza NBA, w 1984 i 1986.
W sezonie 1987/1988 został pierwszym zawodnikiem w historii NBA, który trafił w trakcie rozgrywek zasadniczych ponad 100 rzutów za 3 punkty (148)[1].
W 1989 został wymieniony z Sacramento Kings, od 1990 grał w Portland Trail Blazers, a od 1992 w Phoenix Suns. Obydwu ostatnim klubom pomógł w dostaniu się do finałów ligi, gdzie zostały pokonane przez, będących u szczytu potęgi Chicago Bulls. W sezonie 1992/1993 zajął ex aequo drugie miejsce w głosowaniu na najlepszego „szóstego” zawodnika ligi[2]. Zakończył karierę w 1995.
Po zakończeniu kariery zawodniczej imał się różnych profesji – był trenerem Suns, komentatorem stacji TNT, od 2003, jest dyrektorem wykonawczym ds. koszykówki w Celtics. Jego zasługą były m.in. transfery Kevina Garnetta i Raya Allena, które zaowocowały zdobyciem mistrzostwa NBA przez klub z Bostonu po 22 latach przerwy. W uznaniu swych zasług w 2008 otrzymał tytuł Menedżera Roku (NBA Executive of the Year Award).
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
NCAA[edytuj | edytuj kod]
- Uczestnik rozgrywek:
- Elite Eight turnieju NCAA (1981)
- II rundy turnieju NCAA (1979–1981)
- Mistrz sezonu regularnego konferencji West Coast (WCC – 1979, 1980)
- Zawodnik Roku:
- NCAA według:
- konferencji WAC (1981)[5]
- Zaliczony do I składu All-American (1981)[6]
- Uczelnia zastrzegła należący do niego numer 22
NBA[edytuj | edytuj kod]
2-krotny mistrz NBA (1984, 1986)[7]- 4-krotny wicemistrz NBA (1985, 1987, 1992, 1993)[7]
- Uczestnik meczu gwiazd NBA (1988)[8]
- 4-krotny uczestnik konkursu rzutów za trzy punkty organizowanego przy okazji NBA All-Star Weekend (1987–89, 1991)[9]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Marcus Thompson II, Stephen Curry. Potrójne oblicze, Kraków: Sine Qua Non, 2017, ISBN 978-83-65836-70-0.
- ↑ 1992-93 NBA Awards Voting. basketball-reference.com. [dostęp 2022-03-29]. (ang.).
- ↑ NCAA College Basketball John R. Wooden Award Winners. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ NABC Player of the Year Awards. nabc.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ Western Athletic Conference Player of the Year Winner. sports-reference.com. [dostęp 2023-02-03]. (ang.).
- ↑ Official NCAA Consensus All-Americans. ncaa.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b NBA Championships: Year by Year Champions. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ 1988 NBA All-Star Game Box Score. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ NBA & ABA All-Star Game Contest Winners. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).