Czesław Michałowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Czesław Michałowski

Data i miejsce urodzenia	15 stycznia 1885 Płock, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	1940 Mińsk, BSRR, ZSRR
Minister sprawiedliwości, naczelny prokurator
Okres	od 4 grudnia 1930 do 15 maja 1936
Poprzednik	Stanisław Car
Następca	Witold Grabowski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Czesław Paweł Michałowski (ur. 15 stycznia 1885 w Płocku, zm. 1940 w Mińsku^[1]) – polski polityk i prawnik, minister sprawiedliwości i naczelny prokurator Rzeczypospolitej Polskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w inteligenckiej rodzinie Władysława (1842–1922) i Anieli z Cisowskich. Absolwent Cesarskiego Uniwersytetu Moskiewskiego. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 był podprokuratorem przy Sądzie Okręgowym w Warszawie, od 1927 podprokuratorem w Sądzie Apelacyjnym i prokuratorem przy Sądzie Okręgowym w Warszawie. Od 4 grudnia 1930 do 15 maja 1936 (w sześciu kolejnych rządach) minister sprawiedliwości i naczelny prokurator. Wspierał prace Komisji Kodyfikacyjnej. W latach 1935–1936 senator RP IV kadencji (zrzekł się mandatu^[2]).

We wrześniu 1939 ewakuował się z Warszawy do Kamienia Koszyrskiego, a następnie do Pińska, gdzie w październiku został aresztowany przez NKWD. 27 kwietnia 1940 przewieziony z Mozyrza do więzienia w Mińsku (Białoruś). Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach, być może wiosną 1940 lub w czerwcu 1941 w Mińsku^[1][3].

Żonaty od 29 lipca 1920. Miał córkę i syna.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (22 maja 1936)^[4][5]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)^[6]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1926)^[7]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]