Cornelius Johnson – Wikipedia, wolna encyklopedia

Cornelius Johnson

Data i miejsce urodzenia	21 sierpnia 1913 Los Angeles
Data i miejsce śmierci	15 lutego 1946 San Francisco
Wzrost	191 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie złoto Berlin 1936 lekkoatletyka (skok wzwyż)

Cornelius Cooper Johnson (ur. 21 sierpnia 1913 w Los Angeles, zm. 15 lutego 1946 w San Francisco^[1]) – amerykański lekkoatleta skoczek wzwyż, mistrz olimpijski z Berlina.

Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]

Był Afroamerykaninem. Startował na igrzyskach olimpijskich w 1932 w Los Angeles, gdzie zajął 4. miejsce z takim samym rezultatem (1,97 m), jak zwycięzca Duncan McNaughton (o kolejności decydowała dogrywka). Według przepisów wprowadzonych krótko po igrzyskach w Los Angeles Johnson zdobyłby w 1932 r. srebrny medal (pokonał 1,97 m w konkursie w drugiej próbie; w pierwszej dokonał tego Robert Van Osdel, który po dogrywce został wicemistrzem, a zwycięzca dogrywki McNaughton i brązowy medalista Simeon Toribio w trzeciej)^[1].

Na igrzyskach olimpijskich w 1936 w Berlinie Johnson zdobył złoty medal ustanawiając rekord olimpijski wynikiem 2,03 m^[1].

W latach 1936-1937 Johnson był rekordzistą świata wspólnie ze swym kolegą z reprezentacji Davidem Albrittonem, który na igrzyskach w Berlinie został wicemistrzem olimpijskim. Na tych samych zawodach w Nowym Jorku obaj skoczkowie uzyskali wysokość 2,07 m^[2].

Johnson był mistrzem USA (AAU) w latach 1932–1936^[3].

Po zakończeniu kariery pracował w urzędzie pocztowym w Los Angeles, a w 1945 wstąpił do marynarki handlowej Stanów Zjednoczonych. Pracował jako piekarz na statku „Santa Cruz”. W 1946 zachorował na morzu na zapalenie płuc. Zmarł w drodze do szpitala w wieku 32 lat.

Rekord życiowy[edytuj | edytuj kod]

• skok wzwyż – 2,076 m (1936)^[1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]