French
DeutschCopa Sudamericana – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Dyscyplina | |
| Organizator rozgrywek | |
| Data założenia | |
| Rozgrywki | |
| Liczba drużyn | 56 |
| Zwycięzcy | |
| Pierwszy zwycięzca |
|
| Obecny zwycięzca |
|
| Najwięcej zwycięstw |
|
| Strona internetowa | |
Copa Sudamericana (Puchar Południowoamerykański, z port. Copa Sul-Americana) – piłkarskie rozgrywki klubowe w Ameryce Południowej, utworzone w 2002 roku z połączenia dwóch innych pucharów: Copa Mercosur i Copa Merconorte. Turniej rozgrywany przez kluby z krajów należących do CONMEBOL. Obecnie jest to drugi pod względem rangi puchar w Ameryce Południowej po Copa Libertadores i pełni analogiczną rolę, co Liga Europy w Europie. Zdobywcy obu wspomnianych najważniejszych pucharów rozgrywają mecz o Recopa Sudamericana – odpowiednik europejskiego Superpucharu Europy.
Dotychczasowi zdobywcy Copa Sudamericana[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Drużyna 1 | Wynik dwumeczu | Drużyna 2 | Pierwszy mecz | Drugi mecz |
|---|---|---|---|---|---|
| 2002 |  Atlético Nacional | 0:4 |  San Lorenzo | 0:4 | 0:0 |
| 2003 | River Plate | 3:4 |  Cienciano | 3:3 | 0:1 |
| 2004 |  Bolívar | 1:2 | Boca Juniors | 1:0 | 0:2 |
| 2005 |  UNAM | 2:2 | Boca Juniors | 1:1 | 1:1 karne (3:4) |
| 2006 | Pachuca | 3:2 |  Colo-Colo | 1:1 | 2:1 |
| 2007 | Club América | 4:4 | Arsenal Sarandí | 2:3 | 2:1 |
| 2008 | Estudiantes | 1:2 |  Internacional | 0:1 | 1:1 (dogrywka) |
| 2009 |  LDU Quito | 5:4 | Fluminense | 5:1 | 0:3 |
| 2010 | Independiente | 3:3 | Goiás | 0:2 | 3:1 karne (5:3) |
| 2011 | Universidad de Chile | 4:0 | LDU Quito | 1:0 | 3:0 |
| 2012 | São Paulo | 2:0 | Tigre | 0:0 | 2:0[1] |
| 2013 | Lanús | 3:1 | Ponte Preta | 1:1 | 2:0 |
| 2014 | River Plate | 3:1 | Atlético Nacional | 1:1 | 2:0 |
| 2015 | Santa Fe | 0:0 | Huracán | 0:0 | 0:0 karne (3:1) |
| 2016 | Chapecoense | ## | Atlético Nacional | Hołd pośmiertny | |
| 2017 | Independiente | 3:2 | Flamengo | 2:1 | 1:1 |
| 2018 | Atlético Junior | 2:2 | Athletico Paranaense | 1:1 | 1:1 karne (3:4) |
| 2019 | Independiente del Valle | 3:1 | Colón | 3:1 | |
| 2020 | Lanús | 0:3 | Defensa y Justicia | 0:3 | |
| 2021 | Athletico Paranaense | 1:0 | Red Bull Bragantino | 1:0 | |
| 2022 | São Paulo | 0:2 | Independiente del Valle | 0:2 | |
| 2023 | LDU Quito | 2:1 | Fortaleza | 2:1 | |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Po zakończeniu równolegle rozgrywanych turniejów Copa Merconorte oraz Copa Mercosur zamierzano powołać w ich miejsce turniej obejmujący swym zasięgiem całą Amerykę pod nazwą Copa Pan-Americana. Ponieważ to się nie udało, ograniczono się jedynie do Ameryki Południowej i nazwy Copa Sudamericana.
W 2003 japoński koncern samochodowy Nissan stał się głównym sponsorem turnieju, skąd oficjalna nazwa rozgrywek przyjęła formę Copa Nissan Sudamericana, analogicznie jak Copa Toyota Libertadores. Od roku 2003 wzięły także udział w pucharze kluby z Brazylii. W pierwszej edycji nie wzięły udziału ze względu nadmiar meczów we własnej liczącej aż 26 zespołów lidze.
W 2005 kluby amerykańskie DC United z Major League Soccer oraz meksykańskie Club América i UNAM przyjęły zaproszenie i wzięły udział w pucharze. Jedynym południowoamerykańskim pucharem, w którym wzięły udział kluby z USA był Copa Merconorte, podczas gdy meksykańskie kluby już wiele lat temu miały za sobą debiut w samym Copa Libertadores.
29 listopada 2016 w katastrofie lotniczej koło Medellin w Kolumbii zginęło 19 spośród 22 piłkarzy brazylijskiego Chapecoense, lecących na finał[2] z kolumbijskim Atlético Nacional. W hołdzie dla ofiar zdecydowano, że finał nie zostanie rozegrany, a trofeum otrzymał klub z Brazylii.
Format rozgrywek[edytuj | edytuj kod]
Każdy narodowy związek piłkarski ma określoną liczbę miejsc zarezerwowanych w pucharze. Liczba miejsc zależy od siły sportowej danej ligi. Jakie kluby wystąpią w pucharze – to już sprawa wewnętrzna każdego z krajów, który sam ustala swoje kryteria. Może to być bezpośrednie zaproszenie, dokonania w pierwszej połowie roku, najlepsze drużyny z pierwszego sezonu, które nie zakwalifikowały się do Copa Libertadores (podobne do zasad w europejskim pucharze UEFA), turniej kwalifikacyjny przed startem pucharu itd.
Turniej rozgrywany jest systemem mecz i rewanż (były także przypadki 3-zespołowych grup, mecze każdy z każdym u siebie i na wyjeździe). W pierwszej rundzie turnieju drużyny z tego samego kraju grają przeciwko sobie.
Od 2019 format rozgrywek w finale uległ zmianie, zamiast dwumeczu, rozgrywany jest tylko jeden mecz.
Kluby – liczba zwycięstw[edytuj | edytuj kod]
Boca Juniors – 2 razy- Independiente – 2 razy
Athletico Paranaense – 2 razy
Independiente del Valle – 2 razy- LDU Quito – 2 razy
- San Lorenzo – 1 raz
Cienciano – 1 raz
Pachuca – 1 raz- Arsenal Sarandí – 1 raz
- Internacional – 1 raz
Universidad de Chile – 1 raz- São Paulo – 1 raz
- Lanús – 1 raz
- River Plate – 1 raz
Santa Fe – 1 raz- Chapecoense – 1 raz
- Defensa y Justicia – 1 raz
Kraje – liczba zwycięstw[edytuj | edytuj kod]
- Argentyna – 9 razy
- Brazylia – 5 razy
- Ekwador – 4 razy
- Kolumbia – 1 raz
- Chile – 1 raz
- Meksyk – 1 raz
- Peru – 1 raz
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mecz zakończony przed rozpoczęciem drugiej połowy z powodu niewyjścia graczy Tigre na boisko.
- ↑ Katarzyna Bogdańska (oprac.): Katastrofa samolotu w Kolumbii. wp.pl, 2016-11-29. [dostęp 2016-11-29].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- RSSSF – wszystkie wyniki (ang.)