Chory z urojenia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Chory z urojenia (fr. Le Malade imaginaire) – komedia będąca ostatnim dziełem francuskiego komediopisarza Molière'a. Po raz pierwszy wystawiono ją w roku 1673. W trakcie czwartego przedstawienia komedii Molière przeżył zapaść, gdy odgrywał scenę śmierci Chorego, a wkrótce po tym zmarł.

Przegląd treści[edytuj | edytuj kod]

Komedia składa się z trzech aktów. Opowiada historię hipochondrycznego Argana, który nieustannie wmawia sobie kolejne choroby, gdy tymczasem cieszy się dobrym zdrowiem. Z ogromną skrupulatnością stosuje się jednak do zaleceń lekarza. Jednocześnie dąży do tego, by jego córka Angelika poślubiła lekarza, pomimo faktu, że ta już od dawna kocha Cleante'a.

Brat Argana, z pomocą pokojówki Toinette postanawia „uleczyć” go z jego obsesji. Przekonują go, by sfingował własną śmierć, dzięki czemu miałby się przekonać, kto rzeczywiście go kocha i jest mu wierny. Okazuje się, że drugą żonę Argana obchodzą wyłącznie pieniądze, podczas gdy jego córka naprawdę go kocha. Po „powrocie do żywych” Argan pozwala Angelice poślubić kogo zechce.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Tekst wydania z 1673
• Chory z urojenia (wyd. 1912) w bibliotece Polona