French
DeutschChicago Stags – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Barwy | Czerwone, Niebieskie, Białe | ||
|---|---|---|---|
| Data założenia | 1946 | ||
| Data rozwiązania | 1950 | ||
| Liga | BAA/NBA | ||
| Państwo | |||
| Adres | |||
| Hala sportowa | |||
| Trener | Harold Olsen (1946–1948), | ||
| |||
Chicago Stags – amerykański klub koszykarski, mający swoją siedzibę w Chicago, działający w latach 1946–1950.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Zespół powstał w 1946 roku, w Chicago i przyjął nazwę „Stags” (pol. jelenie). W swoim inauguracyjnym sezonie wygrał 39 spotkań, zajmując pierwsze miejsce w dywizji zachodniej. W półfinałach ligi pokonał Washington Capitols (4–2), po czym uległ w ścisłym finale drużynie Philadelphia Warriors, w stosunku 1-4[1]. Był to najbardziej udany sezon w niedługiej historii zespołu.
Podczas rozgrywek 1947/48 Stags uzyskali rezultat 28–20, który okazał się drugim najlepszym, ex-aequo, wynikiem w lidze[2]. Identyczny rezultat uzyskały jednak aż trzy drużyny z tej samej dywizji. Wymusiło to na liczącej zaledwie osiem drużyn BAA konieczność eliminacji do fazy play-off. Zespół wygrał z Washington Capitols, po czym uległ Baltimore Bullets, ustaliło to jednak kolejność w rundzie posezonowej. W ćwierćfinałach Stags pokonali Boston Celtics 2–1, po czym ulegli ponownie Bullets, tym razem 0–2[2]. Max Zaslofsky został liderem strzelców ligi, znalazł się również po raz drugi w składzie najlepszych zawodników ligi. Do drugiego składu zaliczono natomiast Stana Miaska[3].
Przez kolejne dwa lata zespół uzyskiwał za każdym razem dodatni bilans. Niestety w półfinałach nie potrafił sobie poradzić z kroczącymi po tytuł Minneapolis Lakers, dowodzonymi przez George'a Mikana. W tym czasie Max Zaslofsky zaliczył kolejne dwa wybory do All-BAA/NBA First Team, został też liderem ligi pod względem skuteczności rzutów wolnych[4].
Zespół został rozwiązany w 1950 roku. Miasto Chicago musiało czekać na kolejny zespół w NBA aż do 1961 roku, kiedy to utworzono drużynę Chicago Packers.
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
| Tytuł | Liczba | Rok |
|---|---|---|
| Lider Dywizji Zachodniej BAA (sezon zasadniczy) | 1[1] | 1947 |
| Finalista BAA | 1[1] | 1947 |
Włączeni do Basketball Hall of Fame[edytuj | edytuj kod]
- Andy Phillip (zawodnik)[5]
Liderzy statystyczni BAA/NBA[edytuj | edytuj kod]
- Max Zaslofsky – lider strzelców BAA (1948)[2]
- Chuck Gilmur – lider BAA w liczbie fauli (1948 – 231)[2]
- Max Zaslofsky – lider BAA w liczbie celnych rzutów gry (1948 – 373)[2]
- Max Zaslofsky – lider NBA w skuteczności rzutów wolnych (1950 – 84,3%)[4]
- Andy Phillip – lider NBA w średniej asyst (1950 – 5,8)[4]
Klubowi liderzy strzelców[edytuj | edytuj kod]
- 1947 – Max Zaslofsky – 14,4
- 1948 – Max Zaslofsky – 21
- 1949 – Max Zaslofsky – 20,6
- 1950 – Max Zaslofsky – 16,4
Wyniki sezon po sezonie[edytuj | edytuj kod]
| Sezon | Wyg. | Przeg. | Odsetek | Wyniki play-off | |
|---|---|---|---|---|---|
| Chicago Stags (BAA) | |||||
| 1946–47 | 39 | 22 | 63,9% | Wygrana – półfinały Przegrana – finał | Chicago 4, Washington 2 Philadelphia 4, Chicago 1 |
| 1947–48 | 28 | 20 | 58,3% | Wygrana – eliminacje Wygrana – pierwsze runda Przegrana – Półfinały | Chicago 1, Washington 0 Chicago 2, Boston 1 Baltimore 2, Chicago 0 |
| 1948–49 | 38 | 22 | 63,3% | Przegrana – Półfinały | Minneapolis 2, Chicago 0 |
| Chicago Stags (NBA) | |||||
| 1949–50 | 40 | 28 | 58,8% | Przegrana – eliminacje Przegrana – półfinały | Fort Wayne 1, Chicago 0 Minneapolis 2, Chicago 0 |
Nagrody indywidualne[edytuj | edytuj kod]
All-BAA/NBA First Team (piątka najlepszych zawodników ligi)
- Max Zaslofsky (1947–1950)[3]
All-BAA/NBA Second Team (druga piątka najlepszych zawodników ligi)
- Chick Halbert (1947)[3]
- Stan Miasek (1948)[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c 1946-47 BAA Season Summary. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c d e 1947-48 BAA Season Summary. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c d All-NBA Teams. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c 1949-50 NBA Season Summary. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ Andy Phillip – Hall Of Famers. hoophall.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).