Charles Greeley Abbot – Wikipedia, wolna encyklopedia

Charles Greeley Abbot
Ilustracja
Charles Greeley Abbot (1934)
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1872
Wilton (stan New Hampshire)

Data i miejsce śmierci

17 grudnia 1973
Riverdale

Zawód, zajęcie

astrofizyk, astronom

Odznaczenia
Medal Henry’ego Drapera
Multimedia w Wikimedia Commons

Charles Greeley Abbot (ur. 31 maja 1872 w Wilton, zm. 17 grudnia 1973 w Riverdale) – amerykański astrofizyk i astronom. Pierwszy naukowiec, który podejrzewał, że promieniowanie Słońca może zmieniać się w czasie. Autor prac z zakresu aktynometrii. Specjalizował się w badaniach fizyki Słońca.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Wilton (New Hampshire), był synem rolników Harrisa Abbota i Caroline Ann Greeley. Ukończył studia (fizyka i chemia) na Phillips Andover Academy (1891) oraz w Massachusetts Institute of Technology (1894), pisząc pracę magisterską z fizyki chemicznej pod kierunkiem A.A. Noyesa. Następnie starał się o pracę nauczyciela, lecz gdy nie udało mu się uzyskać posady, zdecydował się pozostać w M.I.T. na studia podyplomowe w 1895 r. i otrzymał tam tytuł magistra inżyniera, za pracę magisterską o ciśnieniu osmotycznym[1].

Kariera naukowa[edytuj | edytuj kod]

W roku 1895 jego nazwisko zasugerowano Samuelowi Pierpontowi Langleyowi, sekretarzowi Smithsonian Institution i dyrektorowi Obserwatorium Astrofizycznego. W ten sposób Abbot uzyskał posadę asystenta Langleya, nie wiedząc wówczas prawie nic o astronomii, kiedy przybył do Waszyngtonu w czerwcu 1895 r., aby pracować jako asystent obserwatora. Dwa lata później 1897 r. poślubił Lillian E. Moore[1].

Głównym celem waszyngtońskiego Smithsonian Astrophysical Observatory, stworzonego przez Langleya na początku lat 90. XIX wieku, było badanie ilości i charakteru promieniowania słonecznego. Langley opracował czułe urządzenia do pomiaru energii cieplnej otrzymywanej ze Słońca i wykorzystywał je do badań bolometrycznych, tzw. stałej słonecznej, a także do badań spektroskopowych, łącząc swoje detektory ze spektrometrami w celu odwzorowania widma słonecznego w podczerwieni. Po śmierci Langleya, Abbot został w 1906 r. drugim w historii dyrektorem Obserwatorium Astrofizycznego, a w 1928 r. został także piątym w historii sekretarzem Smithsonian Institution. Służył na obu stanowiskach do 1944 roku[1]. Prowadził także prace badawcze nad widmem podczerwieni Słońca i gwiazd.

Udało mu się jako pierwszemu z dużą dokładnością oznaczyć wartość stałej słonecznej. W 1909 r. stworzył pyrheliometr wodny (przyrząd służący do pomiaru natężenia radiancji słonecznej). W roku 1910 otrzymał Medal Henry’ego Drapera, przyznany przez National Academy of Sciences. W roku 1915 zdobył też Nagrodę Rumforda.

Dzięki jego wieloletnim badaniom nad promieniowaniem słonecznym, w roku 1953 odkryto związek między zmianami zachodzącymi na Słońcu a pogodą na Ziemi. Umożliwiło to prognozowanie globalnych zjawisk pogodowych z nawet 50-letnim wyprzedzeniem[2].

Jego imieniem nazwano krater Abbot na Księżycu[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c David DeVorkin, Abbot, Charles Greeley (1872-1973), astronomer, American National Biography Online, Oxford University Press, luty 2000, DOI: 10.1093/anb/9780198606697.article.1302322 [dostęp 2022-02-13].
  2. ↑ Praca zbiorowa: Encyklopedia Audiowizualna Britannica. Ziemia i Wszechświat. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz S.A., 2006, s. 9. ISBN 978-83-60563-25-0.
  3. ↑ Abbot on Moon. [w:] Gazetteer of Planetary Nomenclature [on-line]. IAU, USGS Astrogeology Science Center, NASA. [dostęp 2022-09-07]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Laureaci Medalu Henry’ego Drapera
XIX wiek
XX wiek
XXI wiek
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Charles_Greeley_Abbot&oldid=72331077”