Cesare Maldini – Wikipedia, wolna encyklopedia

Cesare Maldini

Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1932 Triest
Data i miejsce śmierci	3 kwietnia 2016 Mediolan
Wzrost	182 cm
Pozycja	obrońca
Kariera juniorska
Lata Klub 1950–1952 US Triestina
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1952–1954 Triestina 32 (0) 1954–1966 Milan 347 (3) 1966–1967 Torino 33 (0) W sumie: 412 (3)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1960–1963  Włochy 14 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1971–1972 Milan (asystent) 1972–1974 Milan 1974–1976 Foggia 1976–1977 Ternana 1978–1980 AC Parma 1980–1986 Włochy (asystent) 1986–1996 Włochy U-21 1996–1998 Włochy 2001 Milan 2001–2002 Paragwaj
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Cesare Maldini (ur. 5 lutego 1932 w Trieście, zm. 3 kwietnia 2016 w Mediolanie^[1]) – włoski piłkarz i trener piłkarski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W czasie kariery zawodniczej grał na pozycji środkowego obrońcy. Jako zawodnik przez wiele lat był kapitanem Milanu, z którym czterokrotnie zdobył mistrzostwo Włoch i raz – w 1963 roku – Puchar Mistrzów. Po zakończeniu piłkarskiej kariery pracował jako asystent, najpierw Nereo Rocco w Milanie, a później Enzo Bearzota w reprezentacji Włoch, która w tym czasie zwyciężyła w finałach mistrzostw świata. Przez dziesięć lat był selekcjonerem młodzieżowej drużyny narodowej. Trzykrotnie wygrywał z nią mistrzostwo Europy. W latach 1997–1998 był selekcjonerem „Squadra Azzurra”. Po odpadnięciu w ćwierćfinale Mundialu 1998 podał się do dymisji. Na kolejnych mistrzostwach prowadził reprezentację Paragwaju. Był ojcem Paola Maldiniego.

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Przez dwanaście lat był środkowym obrońcą i kapitanem Milanu, który pod koniec lat 50. prowadzony przez Nereo Rocca (z Trapattonim, Riverą, Ghezzim i Altafinim w składzie) nie miał sobie równych w Serie A. Ukoronowaniem kariery sportowej Maldiniego był występ na Mundialu 1962 roku z reprezentacją i, przede wszystkim, pierwsze w historii włoskiego futbolu zwycięstwo w Pucharze Europejskich Mistrzów Krajowych rok później. Maldini, jako kapitan „Rossonerich”, pierwszy wzniósł to trofeum i obok napastnika Altafiniego był jedynym piłkarzem Milanu, który grał we wszystkich meczach prowadzących do zwycięstwa, łącznie z finałem, w którym Włosi pokonali 2:1 Benfikę.

Karierę zakończył w wieku trzydziestu pięciu lat w AC Torino.

Sukcesy piłkarskie[edytuj | edytuj kod]

• mistrzostwo Włoch 1955, 1957, 1959 i 1962 oraz Puchar Mistrzów 1963 z Milanem

W reprezentacji Włoch od 1960 do 1963 roku rozegrał 14 meczów – start w Mundialu 1962 (faza grupowa).

Kariera szkoleniowa[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu piłkarskiej kariery, przez cztery lata terminował u Rocca jako asystent. W tym czasie Milan dwukrotnie (w 1972 i 1973 roku) wygrywał w rozgrywkach o Puchar Włoch oraz w Pucharze Zdobywców Pucharów. Później przez krótki czas samodzielnie prowadził „Rossonerich”, a od 1974 do 1980 roku bez większych sukcesów uczył się zawodu w klubach niższych lig.

Na początku lat 80. rozpoczął pracę z reprezentacją Włoch. Jako asystent selekcjonera Enzo Bearzota uczestniczył w dwóch finałach mistrzostw świata – w Hiszpanii w 1982 roku i w Meksyku w 1986 roku. W tych pierwszych „Squadra Azurra”, w której grali wówczas czterdziestoletni Zoff, a także Bergomi, Cabrini, Scirea oraz Rossi, który został królem strzelców turnieju, zdobyła złoty medal. W 1986 roku, kiedy obrońcy trofeum przegrali w 1/8 finału z Francją, Bearzot ze swoim sztabem podał się do dymisji.

Wyłącznie na swoje konto pracował Maldini z reprezentacją młodzieżową. Jego dziesięcioletnia kadencja na stanowisku selekcjonera kadry U-21 obfitowała w wiele sukcesów. Maldini nie tylko trzy raz z rzędu zdobył mistrzostwo Europy, ale i wypromował wielu piłkarzy, którzy później decydowali o kształcie dorosłej reprezentacji. U niego pierwsze piłkarskie kroki stawiali m.in. Gianluigi Buffon, Christian Vieri, Alessandro Nesta, Alessandro Del Piero, Filippo Inzaghi, a także jego syn Paolo.

Pod koniec 1996 roku po zwolnieniu Arrigo Sacchiego 64-letni Maldini został „commissario tecnico” reprezentacji A. Niespełna dwa lata jego pracy zwieńczone zostały startem na Mundialu 1998. Droga do światowego czempionatu była dla Włochów kręta i trudna – mimo wyjazdowego zwycięstwa nad Anglią, drużyna sprowadzała na siebie krytykę włoskich dziennikarzy, którzy zarzucali jej nieciekawy i defensywny styl gry, poza tym w eliminacjach zdarzały jej się wpadki, takie jak remisy z Polską i Gruzją. „Squadra Azurra” awansowała dopiero po barażach (1:1 na wyjeździe, w Neapolu 1:0) z Rosją. Na turnieju, na który Maldini zdecydował się powołać dawno nie widzianego w reprezentacji Roberto Baggio, Włosi zajęli pierwsze miejsce w grupie (2:2 z Chile, 3:0 z Kamerunem i 2:1 z Austrią). W drugiej rundzie wygrali 1:0 z Norwegią, ale w ćwierćfinale nie sprostali przyszłym mistrzom świata Francuzom (0:0, w karnych 3:4). Po mistrzostwach Maldini podał się do dymisji.

Przez kolejne cztery lata pracował w Milanie jako szef sztabu wyszukującego młode talenty, z kilkutygodniowym epizodem na stanowisku pierwszego trenera, kiedy w czerwcu 2001 roku zastąpił zdymisjonowanego Alberto Zaccheroniego. Maldini prowadził „rossonierich” przez dziesięć ostatnich kolejek w sezonie 2000–2001.

Na początku 2002 roku Maldini, który od wielu lat pozostawał w cieniu życia futbolowego, otrzymał propozycję prowadzenia reprezentacji Paragwaju na Mundialu 2002. Jego podopiecznym udało się wyjść z grupy, jednak w 1/8 finału przegrali z przyszłymi wicemistrzami świata Niemcami 0:1. 70-letni Maldini był tym samym najstarszym selekcjonerem uczestniczącym w finałach mistrzostw świata.

Po tym turnieju powrócił do pracy w Mediolanie.

Sukcesy szkoleniowe[edytuj | edytuj kod]

• mistrzostwo Europy 1992, 1994 i 1996 z młodzieżową reprezentacją Włoch
• awans do Mundialu 1998 i start w tym turnieju (ćwierćfinał) z reprezentacją Włoch
• start (1/8 finału) w Mundialu 2002 z reprezentacją Paragwaju

Przypisy[edytuj | edytuj kod]