Carlos Ortiz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Carlos Ortiz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 września 1936
Ponce

Data i miejsce śmierci

13 czerwca 2022
Nowy Jork

Obywatelstwo

Portoryko

Wzrost

170 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

lekka, junior półśrednia

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

70

Zwycięstwa

61

Przez nokauty

30

Porażki

7

Remisy

1

Carlos Ortiz (ur. 9 września 1936 w Ponce, zm. 13 czerwca 2022[1] w Nowym Jorku) – portorykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii junior półśredniej i lekkiej.

Urodził się w Portoryko. Gdy miał 8 lat, jego rodzina przeprowadziła się z nim do Nowego Jorku. Tam jako dziecko i młodzieniec walczył w wielu walkach ulicznych. W wieku 18 lat został bokserem zawodowym[2]. Pierwszą walkę zawodową stoczył w 1955. Wygrał pierwsze 20 walk, dopiero w kolejnej, z Lou Filippo w marcu 1957, został początkowo zdyskwalifikowany za faul, a potem werdykt zmieniono na no decision[3]. Później wygrał jeszcze 4 walki w 1957 (w tym rewanż z Filippo), a w 1958 po wygraniu dwóch kolejnych poniósł pierwszą porażkę z Johnnym Busso na punkty. Następnie wygrał z Busco i z Dave’em Charnleyem oraz przegrał z Kennym Lane’em (wszyscy ci trzej pięściarze walczyli w tym okresie z Joem Brownem o tytuł mistrza świata wagi lekkiej).

W 1959 najpierw pokonał Lena Matthewsa, a 12 czerwca 1959 w Nowym Jorku ponownie zmierzył się z Kennym Lane, tym razem o tytuł mistrza świata w wadze junior półśredniej. Była to pierwsza walka o ten tytuł od 13 lat, odkąd zrezygnował z niego Tippy Larkin. Ortiz zwyciężył przez techniczny nokaut w 2. rundzie i został nowym mistrzem świata. Obronił tytuł wygrywając z Battlingiem Torresem przez nokaut w 10. rundzie 4 lutego 1960 w Los Angeles i z Duilio Loi na punkty 15 czerwca tego roku w Daly City. W walce rewanżowej 1 września 1960 w Mediolanie Loi wygrał na punkty odbierając Ortizowi tytuł mistrza świata. Ortiz pokonał następnie Cisco Andrade i po raz trzeci zmierzył się z Loi próbując odzyskać pas mistrzowski, ale przegrał na punkty w Mediolanie 10 maja 1961. W tym samym roku pokonał na punkty znanych bokserów Paulo Rosiego i Douga Vaillanta.

Większość byłych czempionów próbuje sił w wyższej kategorii wagowej, ale Ortiz postąpił odwrotnie. 21 kwietnia 1962 w Las Vegas zmierzył się z mistrzem świata w wadze lekkiej Joem Brownem i odebrał mu tytuł po jednogłośnej wygranej na punkty. W obronie tytułu pokonał Teruo Kosakę 3 grudnia 1962 w Tokio przez nokaut w 5. rundzie, Douga Vaillanta 7 kwietnia 1963 w San Juan przez techniczny nokaut w 13. rundzie, ówczesnego mistrza wagi junior lekkiej Flasha Elorde’a 15 lutego 1964 w Manili przez techniczny nokaut w 14. rundzie oraz ponownie Kenny’ego Lane’a 11 kwietnia 1964 w San Juan na punkty.

Stracił tytuł 10 kwietnia 1965 w mieście Panama po niejednogłośnej przegranej z Ismaelem Laguną (walkę sędziował w ringu były mistrz świata wagi ciężkiej Jersey Joe Walcott). W rewanżu 13 listopada tego roku w San Juan Ortiz odzyskał tytuł po jednogłośnej wygranej na punkty (tym razem sędzią ringowym był inny były mistrz świata w wadze ciężkiej Rocky Marciano). Następnie Ortiz zremisował w towarzyskiej walce z przyszłym mistrzem świata w wadze junior półśredniej Nicolino Locche, a w obronie tytułu wygrał 20 czerwca 1966 w Pittsburghu z Johnnym Bizarro przez techniczny nokaut w 12. rundzie. W kolejnej walce o tytuł zmierzył się z byłym mistrzem wagi piórkowej Sugarem Ramosem 22 października tego roku w mieście Meksyk (sędzią ringowym był inny były mistrz świata Billy Conn). Wygrał przez TKO w 5. rundzie, ale prezydent WBC uznał, że walka została niesłusznie wstrzymana. Zaakceptował wygraną Ortiza zobowiązując go do dania rewanżu Ramosowi. Ortiz najpierw obronił tytuł wygrywając ponownie z Flashem Elorde przez nokaut w 14. rundzie 28 listopada 1966 w Nowym Jorku, a 1 lipca 1967 w San Juan pokonał Ramosa przez techniczny nokaut w 4. rundzie. 16 sierpnia tego roku obronił po raz kolejny tytuł po zwycięstwie w Nowym Jorku na punkty z Ismaelem Laguną.

29 czerwca 1968 w Santo Domingo stracił tytuł po niejednogłośnej porażce na punkty z Carlosem Teo Cruzem. Potem stoczył jedną walkę w 1969 i zrobił przerwę w karierze bokserskiej do grudnia 1971. Wygrał potem kolejno 9 walk, a 20 września 1972 w Madison Square Garden w Nowym Jorku przegrał przez techniczny nokaut w 6. rundzie z byłym mistrzem świata wagi lekkiej Kenem Buchananem. Po tej walce ostatecznie wycofał się.

Carlos Ortiz został wybrany w 1991 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Fallece Carlos Ortiz, considerado uno de los mejores boxeadores boricuas de la historia. primerahora.com. [dostęp 2022-06-13]. (hiszp.).
  2. James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 550. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
  3. Wykaz walk zawodowych Ortiza [online], boxrec.com [dostęp 2013-03-09] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]